Salmi 38

NOVA VULGATA	VULGATA
1 Psalmus. David. Ad commemorandum.	1 In finem, ipsi Idithun. Canticum David.
2 Domine, ne in furore tuo arguas me neque in ira tua corripias me,	2 Dixi : Custodiam vias meas : ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.
3 quoniam sagittae tuae infixae sunt mihi, et descendit super me manus tua.	3 Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis ; et dolor meus renovatus est.
4 Non est sanitas in carne mea a facie indignationis tuae, non est pax ossibus meis a facie peccatorum meorum.	4 Concaluit cor meum intra me ; et in meditatione mea exardescet ignis.
5 Quoniam iniquitates meae supergressae sunt caput meum et sicut onus grave gravant me nimis. -	5 Locutus sum in lingua mea : Notum fac mihi, Domine, finem meum, et numerum dierum meorum quis est, ut sciam quid desit mihi.
6 Putruerunt et corrupti sunt livores mei a facie insipientiae meae.	6 Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.
7 Inclinatus sum et incurvatus nimis; tota die contristatus ingrediebar.	7 Verumtamen in imagine pertransit homo ; sed et frustra conturbatur : thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.
8 Quoniam lumbi mei impleti sunt ardoribus, et non est sanitas in carne mea.	8 Et nunc quæ est exspectatio mea : nonne Dominus ? et substantia mea apud te est.
9 Afflictus sum et humiliatus sum nimis, rugiebam a gemitu cordis mei.	9 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me : opprobrium insipienti dedisti me.
10 Domine, ante te omne desiderium meum, et gemitus meus a te non est absconditus.	10 Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti ;
11 Palpitavit cor meum, dereliquit me virtus mea, et lumen oculorum meorum, et ipsum non est mecum.	11 amove a me plagas tuas.
12 Amici mei et proximi mei procul a plaga mea steterunt, et propinqui mei de longe steterunt.	12 A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus : propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus : verumtamen vane conturbatur omnis homo.
13 Et laqueos posuerunt, qui quaerebant animam meam; et, qui requirebant mala mihi, locuti sunt insidias et dolos tota die meditabantur.	13 Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam ; auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus sicut omnes patres mei.
14 Ego autem tamquam surdus non audiebam et sicut mutus non aperiens os suum;	14 Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero.
15 et factus sum sicut homo non audiens et non habens in ore suo redargutiones.
16 Quoniam in te, Domine, speravi, tu exaudies, Domine Deus meus.
17 Quia dixi: “Ne quando supergaudeant mihi; dum commoventur pedes mei, magnificantur super me ”.
18 Quoniam ego in lapsum paratus sum, et dolor meus in conspectu meo semper.
19 Quoniam iniquitatem meam annuntiabo et sollicitus sum de peccato meo.
20 Inimici autem mei vivunt et confirmati sunt; et multiplicati sunt, qui oderunt me inique.
21 Retribuentes mala pro bonis detrahebant mihi, pro eo quod sequebar bonitatem.
22 Ne derelinquas me, Domine; Deus meus, ne discesseris a me.
23 Festina in adiutorium meum, Domine, salus mea.