Seconda lettera di Pietro 1

¹ Simon Petrus servus et apo stolus Iesu Christi his, qui coae qualem nobis sortiti sunt fidem in iustitia Dei nostri et salvatoris Iesu Christi:

² gratia vobis et pax multiplicetur in cognitione Dei et Iesu Domini nostri.

³ Quomodo omnia nobis divinae virtutis suae ad vitam et pietatem donatae per cognitionem eius, qui vocavit nos propria gloria et virtute,

⁴ per quae pretiosa et maxima nobis promissa donata sunt, ut per haec efficiamini divinae consortes naturae, fugientes eam, quae in mundo est in concupiscentia, corruptionem;

⁵ et propter hoc ipsum curam omnem subinferentes ministrate in fide vestra virtutem, in virtute autem scientiam,

⁶ in scientia autem continentiam, in continentia autem patientiam, in patientia autem pietatem,

⁷ in pietate autem amorem fraternitatis, in amore autem fraternitatis caritatem.

⁸ Haec enim vobis, cum adsint et abundent, non vacuos nec sine fructu vos constituunt in Domini nostri Iesu Christi cognitionem;

⁹ cui enim non praesto sunt haec, caecus est et nihil procul cernens, oblivionem accipiens purgationis veterum suorum delictorum.

¹⁰ Quapropter, fratres, magis satagite, ut firmam vestram vocationem et electionem faciatis. Haec enim facientes non offendetis aliquando;

¹¹ sic enim abundanter ministrabitur vobis introitus in aeternum regnum Domini nostri et salvatoris Iesu Christi.

¹² Propter quod incipiam vos semper commonere de his, et quidem scientes et confirmatos in praesenti veritate.

¹³ Iustum autem arbitror, quamdiu sum in hoc tabernaculo, suscitare vos in commonitione,

¹⁴ certus quod velox est depositio tabernaculi mei, secundum quod et Dominus noster Iesus Christus significavit mihi;

¹⁵ dabo autem operam et frequenter habere vos post obitum meum, ut horum memoriam faciatis.

¹⁶ Non enim captiosas fabulas secuti notam fecimus vobis Domini nostri Iesu Christi virtutem et adventum, sed speculatores facti illius magnitudinis.

¹⁷ Accipiens enim a Deo Patre honorem et gloriam, voce prolata ad eum huiuscemodi a magnifica gloria: “ Filius meus, dilectus meus hic est, in quo ego mihi complacui ”;

¹⁸ et hanc vocem nos audivimus de caelo prolatam, cum essemus cum ipso in monte sancto.

¹⁹ Et habemus firmiorem propheticum sermonem, cui bene facitis attendentes quasi lucernae lucenti in caliginoso loco, donec dies illucescat, et lucifer oriatur in cordibus vestris,

²⁰ hoc primum intellegentes quod omnis prophetia Scripturae propria interpretatione non fit;

²¹ non enim voluntate humana prolata est prophetia aliquando, sed a Spiritu Sancto ducti locuti sunt a Deo homines.