Salmi 104
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475767778798081828384858687888990919293949596979899100101102103104105106107108109110111112113114115116117118119120121122123124125126127128129130131132133134135136137138139140141142143144145146147148149150
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
NOVA VULGATA | DIODATI |
---|---|
1 Benedic, anima mea, Domino. Domine Deus meus, magnificatus es vehementer! Maiestatem et decorem induisti, | 1 BENEDICI, anima mia, il Signore; O Signore Iddio mio, tu sei sommamente grande; Tu sei vestito di gloria e di magnificenza. |
2 amictus lumine sicut vestimento. Extendens caelum sicut velum, | 2 Egli si ammanta di luce come di una vesta; Egli tende il cielo come una cortina. |
3 qui exstruis in aquis cenacula tua. Qui ponis nubem ascensum tuum, qui ambulas super pennas ventorum. | 3 Egli fa i palchi delle sue sale nelle acque; Egli pone le nuvole per suo carro: Egli passeggia sopra le ale del vento. |
4 Qui facis angelos tuos spiritus et ministros tuos ignem urentem. | 4 Egli fa i venti suoi Angeli, E il fuoco divampante suoi ministri. |
5 Qui fundasti terram super stabilitatem suam, non inclinabitur in saeculum saeculi. | 5 Egli ha fondata la terra sulle sue basi; Giammai in perpetuo non sarà smossa. |
6 Abyssus sicut vestimentum operuit eam, super montes stabant aquae. | 6 Tu l’avevi già coperta dell’abisso, come d’una vesta; Le acque si erano fermate sopra i monti. |
7 Ab increpatione tua fugiunt, a voce tonitrui tui formidant. | 7 Esse fuggirono per lo tuo sgridare; Si affrettarono per la voce del tuo tuono; |
8 Ascendunt in montes et descendunt in valles, in locum, quem statuisti eis. | 8 Erano salite sopra i monti; ma discesero nelle valli, Al luogo che tu hai loro costituito. |
9 Terminum posuisti, quem non transgredientur, neque convertentur operire terram. | 9 Tu hai loro posto un termine, il qual non trapasseranno; E non torneranno a coprir la terra |
10 Qui emittis fontes in torrentes; inter medium montium pertransibunt, | 10 Egli è quel che manda le fonti per le valli, Onde esse corrono fra i monti; |
11 potabunt omnes bestias agri, exstinguent onagri sitim suam. | 11 Abbeverano tutte le bestie della campagna; Gli asini salvatichi spengono la lor sete con esse. |
12 Super ea volucres caeli habitabunt, de medio ramorum dabunt voces. | 12 Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; Fanno sentir di mezzo alle frondi le lor voci. |
13 Rigas montes de cenaculis tuis, de fructu operum tuorum satias terram. | 13 Egli adacqua i monti dalle sue stanze sovrane; La terra è saziata del frutto delle sue opere. |
14 Producis fenum iumentis et herbam servituti hominum, educens panem de terra | 14 Egli fa germogliar l’erba per le bestie; E l’erbaggio per lo servigio dell’uomo, Facendo uscire della terra il pane. |
15 et vinum, quod laetificat cor hominis; exhilarans faciem in oleo, panis autem cor hominis confirmat. | 15 Egli rallegra il cuor dell’uomo col vino, Egli fa risplender la faccia coll’olio, E sostenta il cuor dell’uomo col pane. |
16 Saturabuntur ligna Domini et cedri Libani, quas plantavit. | 16 Gli alberi del Signore ne son saziati; I cedri del Libano ch’egli ha piantati; |
17 Illic passeres nidificabunt, erodii domus in vertice earum. | 17 Dove gli uccelli si annidano; Gli abeti, che son la stanza della cicogna. |
18 Montes excelsi cervis, petrae refugium hyracibus. | 18 Gli alti monti sono per li cavriuoli; Le rocce sono il ricetto de’ conigli |
19 Fecit lunam ad tempora signanda, sol cognovit occasum suum. | 19 Egli ha fatta la luna per le stagioni; Il sole conosce il suo occaso. |
20 Posuisti tenebras, et facta est nox: in ipsa reptabunt omnes bestiae silvae, | 20 Tu mandi le tenebre, ed e’ si fa notte, Nella quale tutte le fiere delle selve vanno attorno. |
21 catuli leonum rugientes, ut rapiant et quaerant a Deo escam sibi. | 21 I leoncelli rugghiano dietro alla preda, E per chiedere a Dio il lor pasto. |
22 Oritur sol, et congregantur et in cubilibus suis recumbunt. | 22 Ma, tosto ch’è levato il sole, si raccolgono, E giacciono ne’ lor ricetti. |
23 Exit homo ad opus suum et ad operationem suam usque ad vesperum. | 23 Allora l’uomo esce alla sua opera, Ed al suo lavoro, infino alla sera. |
24 Quam multiplicata sunt opera tua, Domine! Omnia in sapientia fecisti, impleta est terra creatura tua. | 24 Quanto grandi sono, o Signore, le tue opere! Tu le hai tutte fatte con sapienza; La terra è piena de’ tuoi beni. |
25 Hoc mare magnum et spatiosum et latum: illic reptilia, quorum non est numerus, animalia pusilla cum magnis; | 25 Ecco, il mar grande ed ampio: Quivi son rettili senza numero, Amimali piccoli e grandi. |
26 illic naves pertransibunt, Leviathan, quem formasti ad ludendum cum eo. | 26 Quivi nuotano le navi, E il Leviatan che tu hai formato per ischerzare in esso. |
27 Omnia a te exspectant, ut des illis escam in tempore suo. | 27 Tutti gli animali sperano in te, Che tu dii loro il lor cibo al suo tempo. |
28 Dante te illis, colligent, aperiente te manum tuam, implebuntur bonis. | 28 Se tu lo dài loro, lo ricolgono; Se tu apri la tua mano, son saziati di beni. |
29 Avertente autem te faciem, turbabuntur; auferes spiritum eorum, et deficient et in pulverem suum revertentur. | 29 Se tu nascondi la tua faccia, sono smarriti; Se tu ritiri il fiato loro, trapassano, E ritornano nella lor polvere. |
30 Emittes spiritum tuum, et creabuntur, et renovabis faciem terrae. | 30 Se tu rimandi il tuo spirito son creati; E tu rinnuovi la faccia della terra |
31 Sit gloria Domini in saeculum; laetetur Dominus in operibus suis. | 31 Sia la gloria del Signore in eterno; Rallegrisi il Signore nelle sue opere; |
32 Qui respicit terram et facit eam tremere, qui tangit montes, et fumigant. | 32 Il quale se riguarda verso la terra, ella trema; Se tocca i monti, essi fumano. |
33 Cantabo Domino in vita mea, psallam Deo meo quamdiu sum. | 33 Io canterò al Signore, mentre viverò; Io salmeggerò all’Iddio mio, tanto che io durerò. |
34 Iucundum sit ei eloquium meum, ego vero delectabor in Domino. | 34 Il mio ragionamento gli sarà piacevole, Io mi rallegrerò nel Signore. |
35 Deficiant peccatores a terra et iniqui, ita ut non sint. Benedic, anima mea, Domino. | 35 Vengano meno i peccatori d’in su la terra, E gli empi non sieno più. Anima mia, benedici il Signore. Alleluia |