Giobbe 29

BIBBIA RICCIOTTI	GREEK BIBLE
1 - E continuò Giobbe, riprendendo la sua sentenza, e disse:	1 Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν?
2 «Oh! se io potessi tornare come ai mesi di prima, come ai giorni in cui Dio mi custodiva!	2 Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν?
3 Allorchè splendeva la sua lucerna sul mio capo, e alla sua luce camminavo fra le tenebre!	3 οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει?
4 Com'ero ai giorni di mia giovinezza, allorchè Dio segretamente stava nella mia tenda;	4 καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου?
5 quando l'Onnipotente era meco, e attorno a me stavano i miei ragazzi;	5 οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ' εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου?
6 quando i miei piedi guazzavano nella pannae dal sasso scaturivano per me ruscelli d'olio;	6 οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι' εμε ποταμους ελαιου?
7 quando, incamminandomi verso la porta della città, mi preparavano il seggio sulla piazza!	7 οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια
8 Vedendomi, i giovani si nascondevano, i vecchi s'alzavano e rimanevano in piedi;	8 Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο? και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.
9 i maggiorenti cessavano di parlare, mettendosi il dito sulla bocca:	9 Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.
10 i nobili ritenevano la lor voce, e la lor lingua s'attaccava al palato.	10 Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.
11 L'orecchio che udiva mi proclamava beato, e l'occhio che vedeva mi testimoniava [la lode];	11 Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου?
12 giacchè io liberavo il povero che gridava [al soccorso], e l'orfano che non aveva difensore:	12 διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.
13 la benedizione del pericolante veniva su di me, e al cuor della vedova porgevo io conforto;	13 Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ' εμε? και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.
14 di giustizia io m'ammantavo, e mi rivestivocome di manto e diadema del mio diritto.	14 Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.
15 L'occhio io fui per il cieco, e il piede fui per lo storpio;	15 Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.
16 dei poveri ero io il padre, e la difesa di chi m'era ignoto io m'assumevo con zelo;	16 Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.
17 spezzavo io le zanne del malvagio, e da' suoi denti cacciavo fuori la preda.	17 Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.
18 E dicevo: - Nel mio niduccio io morirò, e come la palma moltiplicherò i miei giorni;	18 Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.
19 La mia radice s'espande verso l'acque , e la rugiada dimora sui miei rami;	19 Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.
20 la mia gloria sempre si rinnova, e l'arco mio in mia mano ringiovanisce! -	20 Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.
21 Coloro che mi ascoltavano aspettavano la decisione, e tacevano intenti al mio consiglio;	21 Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.
22 dopo le mie parole non ardivano replicare, e su di essi cadeva a stille il mio discorso:	22 Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ' αυτους.
23 aspettavano me come la pioggia, aprendo la loro bocca come [terreno] a pioggia tardiva.	23 Και με περιεμενον ως την βροχην? και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.
24 Se talvolta io sorridevo loro, ad essi non pareva vero, e lo splendore del mio volto non cadeva invano.	24 Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον? και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.
25 Quando gradivo andare da loro, mi assidevo per primo: e pur sedendo qual re in mezzo alle schiere, ero tuttavia consolatore degli afflitti.	25 Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.