Giobbe 37

¹ Super hoc expavit cor meum
et emotum est de loco suo.

² Audite fremitum vocis eius
et murmur de ore illius procedens.

³ Subter omnes caelos ipsum revolvit,
et lumen illius super terminos terrae.

⁴ Post eum rugiet sonitus,
tonabit voce magnitudinis suae;
et non retardabit, cum audita fuerit vox eius.

⁵ Tonabit Deus in voce sua mirabiliter,
qui facit magna et inscrutabilia.

⁶ Qui praecipit nivi, ut descendat in terram,
et hiemis pluviis et imbri, ut roborentur.

⁷ Qui in manu omnium hominum signat,
ut noverint singuli opera sua.

⁸ Ingredietur bestia latibulum
et in antro suo morabitur.

⁹ Ab interioribus egredietur tempestas,
et ab Arcturo frigus.

¹⁰ Flante Deo, datur gelu,
et expansio aquarum solidatur.

¹¹ Fulgur proicitur a nube,
et nubes spargunt lumen suum;

¹² quae lustrant per circuitum,
quocumque eas voluntas gubernantis duxerit,
ad omne, quod praeceperit illis super faciem orbis terrarum,

¹³ sive in castigatione terrae suae,
sive in misericordia eas iusserit inveniri.

¹⁴ Ausculta haec, Iob;
sta et considera mirabilia Dei.

¹⁵ Numquid scis quando praeceperit Deus,
ut ostenderent lucem nubes eius?

¹⁶ Numquid nosti semitas nubium magnas
et mirabilia perfecti scientia?

¹⁷ Nonne vestimenta tua calida sunt,
cum quieverit terra austro?

¹⁸ Tu forsitan cum eo expandisti caelos,
qui solidissimi, quasi aere, fusi sunt?

¹⁹ Ostende nobis quid dicamus illi;
nos disponere verba nescimus propter tenebras.

²⁰ Quis narrabit ei, quae loquor?
Et, si locutus fuerit, homo deglutietur.

²¹ At nunc non vident lucem:
aer offuscatus est nubibus,
sed ventus transiens fugabit eas.

²² Ab aquilone splendor auri venit;
et circa Deum terribilis maiestas.

²³ Omnipotentem attingere non possumus: magnus fortitudine;
et iudicium et multam iustitiam deprimere non potest.

²⁴ Ideo timebunt eum homines,
non contemplabitur omnes, qui sibi videntur corde sapientes ”.