Giobbe 10

¹ Taedet animam meam vitae meae;
dimittam adversum me eloquium meum,
loquar in amaritudine animae meae.

² Dicam Deo: Noli me condemnare,
indica mihi cur me ita iudices.

³ Numquid bonum tibi videtur, si opprimas me
et calumnieris me, opus manuum tuarum,
et super consilium impiorum arrideas?

⁴ Numquid oculi carnei tibi sunt,
aut, sicut videt homo, et tu videbis?

⁵ Numquid sicut dies hominis dies tui,
et anni tui sicut humana sunt tempora,

⁶ ut quaeras iniquitatem meam
et peccatum meum scruteris,

⁷ cum scias quia nihil impium fecerim,
et sit nemo, qui de manu tua possit eruere?

⁸ Manus tuae fecerunt me
et plasmaverunt me totum in circuitu;
et sic repente praecipitas me?

⁹ Memento, quaeso, quod sicut lutum feceris me
et in pulverem reduces me.

¹⁰ Nonne sicut lac mulsisti me
et sicut caseum me coagulasti?

¹¹ Pelle et carnibus vestisti me;
ossibus et nervis compegisti me.

¹² Vitam et misericordiam tribuisti mihi,
et visitatio tua custodivit spiritum meum.

¹³ Licet haec celes in corde tuo,
tamen scio haec in animo tuo versari.

¹⁴ Si peccaverim, observas me
et ab iniquitate mea mundum me esse non pateris.

¹⁵ Et si impius fuero, vae mihi est;
et si iustus, non levabo caput,
saturatus afflictione et miseria.

¹⁶ Si superbia extollar, quasi catulum leonis capies me
et iterum mirabilem te exhibebis in me.

¹⁷ Instauras testes tuos contra me
et multiplicas iram tuam adversum me,
et poenae militant in me.

¹⁸ Quare de vulva eduxisti me?
Qui utinam consumptus essem, ne oculus me videret!

¹⁹ Fuissem quasi non essem,
de utero translatus ad tumulum.

²⁰ Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi?
Dimitte ergo me, ut refrigerem paululum dolorem meum,

²¹ antequam vadam, et non revertar,
ad terram tenebrarum et umbrae mortis,

²² terram caliginis et tenebrarum,
ubi umbra mortis et nullus ordo,
sed sempiternus horror inhabitat ”.