Giobbe 37

NOVA VULGATA	LXX
1 Super hoc expavit cor meum et emotum est de loco suo.	1 και ταυτης εταραχθη η καρδια μου και απερρυη εκ του τοπου αυτης
2 Audite fremitum vocis eius et murmur de ore illius procedens.	2 ακουε ακοην εν οργη θυμου κυριου και μελετη εκ στοματος αυτου εξελευσεται
3 Subter omnes caelos ipsum revolvit, et lumen illius super terminos terrae.	3 υποκατω παντος του ουρανου αρχη αυτου και το φως αυτου επι πτερυγων της γης
4 Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suae; et non retardabit, cum audita fuerit vox eius.	4 οπισω αυτου βοησεται φωνη βροντησει εν φωνη υβρεως αυτου και ουκ ανταλλαξει αυτους οτι ακουσει φωνην αυτου
5 Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.	5 βροντησει ο ισχυρος εν φωνη αυτου θαυμασια εποιησεν γαρ μεγαλα α ουκ ηδειμεν
6 Qui praecipit nivi, ut descendat in terram, et hiemis pluviis et imbri, ut roborentur.	6 συντασσων χιονι γινου επι της γης και χειμων υετος και χειμων υετων δυναστειας αυτου
7 Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.	7 εν χειρι παντος ανθρωπου κατασφραγιζει ινα γνω πας ανθρωπος την εαυτου ασθενειαν
8 Ingredietur bestia latibulum et in antro suo morabitur.	8 εισηλθεν δε θηρια υπο σκεπην ησυχασαν δε επι κοιτης
9 Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.	9 εκ ταμιειων επερχονται διναι απο δε ακρωτηριων ψυχος
10 Flante Deo, datur gelu, et expansio aquarum solidatur.	10 και απο πνοης ισχυρου δωσει παγος οιακιζει δε το υδωρ ως εαν βουληται
11 Fulgur proicitur a nube, et nubes spargunt lumen suum;	11 και εκλεκτον καταπλασσει νεφελη διασκορπιει νεφος φως αυτου
12 quae lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne, quod praeceperit illis super faciem orbis terrarum,	12 και αυτος κυκλωματα διαστρεψει εν θεεβουλαθω εις εργα αυτων παντα οσα αν εντειληται αυτοις ταυτα συντετακται παρ' αυτου επι της γης
13 sive in castigatione terrae suae, sive in misericordia eas iusserit inveniri.	13 εαν εις παιδειαν εαν εις την γην αυτου εαν εις ελεος ευρησει αυτον
14 Ausculta haec, Iob; sta et considera mirabilia Dei.	14 ενωτιζου ταυτα ιωβ στηθι νουθετου δυναμιν κυριου
15 Numquid scis quando praeceperit Deus, ut ostenderent lucem nubes eius?	15 οιδαμεν οτι ο θεος εθετο εργα αυτου φως ποιησας εκ σκοτους
16 Numquid nosti semitas nubium magnas et mirabilia perfecti scientia?	16 επισταται δε διακρισιν νεφων εξαισια δε πτωματα πονηρων
17 Nonne vestimenta tua calida sunt, cum quieverit terra austro?	17 σου δε η στολη θερμη ησυχαζεται δε επι της γης
18 Tu forsitan cum eo expandisti caelos, qui solidissimi, quasi aere, fusi sunt?	18 στερεωσεις μετ' αυτου εις παλαιωματα ισχυραι ως ορασις επιχυσεως
19 Ostende nobis quid dicamus illi; nos disponere verba nescimus propter tenebras.	19 δια τι διδαξον με τι ερουμεν αυτω και παυσωμεθα πολλα λεγοντες
20 Quis narrabit ei, quae loquor? Et, si locutus fuerit, homo deglutietur.	20 μη βιβλος η γραμματευς μοι παρεστηκεν ινα ανθρωπον εστηκως κατασιωπησω
21 At nunc non vident lucem: aer offuscatus est nubibus, sed ventus transiens fugabit eas.	21 πασιν δ' ουχ ορατον το φως τηλαυγες εστιν εν τοις παλαιωμασιν ωσπερ το παρ' αυτου επι νεφων
22 Ab aquilone splendor auri venit; et circa Deum terribilis maiestas.	22 απο βορρα νεφη χρυσαυγουντα επι τουτοις μεγαλη η δοξα και τιμη παντοκρατορος
23 Omnipotentem attingere non possumus: magnus fortitudine; et iudicium et multam iustitiam deprimere non potest.	23 και ουχ ευρισκομεν αλλον ομοιον τη ισχυι αυτου ο τα δικαια κρινων ουκ οιει επακουειν αυτον
24 Ideo timebunt eum homines, non contemplabitur omnes, qui sibi videntur corde sapientes ”.	24 διο φοβηθησονται αυτον οι ανθρωποι φοβηθησονται δε αυτον και οι σοφοι καρδια