Giobbe 7

¹ Nonne militia est vita hominis super terram,
et sicut dies mercennarii dies eius?

² Sicut servus desiderat umbram,
et sicut mercennarius praestolatur mercedem suam,

³ sic et ego habui menses vacuos
et noctes laboriosas enumeravi mihi.

⁴ Si dormiero, dicam: Quando consurgam?
Et rursum exspectabo vesperam
et replebor doloribus usque crepusculum.

⁵ Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris;
cutis mea scinditur et diffluit.

⁶ Dies mei velocius transierunt quam navicula texentis
et consumpti sunt deficiente filo.

⁷ Memento quia ventus est vita mea,
et non revertetur oculus meus, ut videat bona.

⁸ Nec aspiciet me visus hominis;
oculi tui in me, et non subsistam.

⁹ Sicut consumitur nubes et pertransit,
sic, qui descenderit ad inferos, non ascendet

¹⁰ nec revertetur ultra in domum suam,
neque cognoscet eum amplius locus eius.

¹¹ Quapropter et ego non parcam ori meo;
loquar in tribulatione spiritus mei, confabulabor cum amaritudine animae meae.

¹² Numquid mare ego sum aut cetus,
quia posuisti super me custodiam?

¹³ Si dixero: Consolabitur me lectulus meus,
et assumet stratum meum querelam meam,

¹⁴ terrebis me per somnia
et per visiones horrore concuties.

¹⁵ Quam ob rem eligit suspendium anima mea,
et mortem ossa mea.

¹⁶ Desperavi; nequaquam ultra iam vivam.
Parce mihi, nihil enim sunt dies mei.

¹⁷ Quid est homo, quia magnificas eum?
Aut quid apponis erga eum cor tuum?

¹⁸ Visitas eum diluculo
et singulis momentis probas illum.

¹⁹ Usquequo non avertes oculos a me?
Nec dimittis me, ut glutiam salivam meam?

²⁰ Peccavi; quid faciam tibi,
o custos hominum?
Quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?

²¹ Cur non tollis peccatum meum
et quare non aufers iniquitatem meam?
Ecce, nunc in pulvere dormiam;
et, si mane me quaesieris, non subsistam! ”.