Psalmi 77

VULGATA	DIODATI
1 Intellectus Asaph. Attendite, popule meus, legem meam ; inclinate aurem vestram in verba oris mei.	1 Salmo di Asaf, dato al capo de’ Musici de’ figliuoli di Iedutun. LA mia voce s’indirizza a Dio, ed io grido; La mia voce s’indirizza a Dio, acciocchè egli mi porga l’orecchio.
2 Aperiam in parabolis os meum ; loquar propositiones ab initio.	2 Nel giorno della mia distretta, io ho cercato il Signore; Le mie mani sono state sparse qua e là di notte, E non hanno avuta posa alcuna; L’anima mia ha rifiutato d’essere consolata.
3 Quanta audivimus, et cognovimus ea, et patres nostri narraverunt nobis.	3 Io mi ricordo di Dio, e romoreggio; Io mi lamento, e il mio spirito è angosciato. Sela.
4 Non sunt occultata a filiis eorum in generatione altera, narrantes laudes Domini et virtutes ejus, et mirabilia ejus quæ fecit.	4 Tu hai ritenuti gli occhi miei in continue vegghie; Io son tutto attonito, e non posso parlare.
5 Et suscitavit testimonium in Jacob, et legem posuit in Israël, quanta mandavit patribus nostris nota facere ea filiis suis :	5 Io ripenso a’ giorni antichi, Agli anni da lungo tempo passati.
6 ut cognoscat generatio altera : filii qui nascentur et exsurgent, et narrabunt filiis suis,	6 Io mi ricordo come già io sonava; Io medito nel mio cuore di notte, E lo spirito mio va investigando.
7 ut ponant in Deo spem suam, et non obliviscantur operum Dei, et mandata ejus exquirant :	7 Il Signore mi rigetterà egli in perpetuo? E non mi gradirà egli giammai più?
8 ne fiant, sicut patres eorum, generatio prava et exasperans ; generatio quæ non direxit cor suum, et non est creditus cum Deo spiritus ejus.	8 È la sua benignità venuta meno per sempre mai? È la sua parola mancata per ogni età?
9 Filii Ephrem, intendentes et mittentes arcum, conversi sunt in die belli.	9 Iddio ha egli dimenticato di aver pietà? Ha egli serrate per ira le sue compassioni? Sela.
10 Non custodierunt testamentum Dei, et in lege ejus noluerunt ambulare.	10 Io ho adunque detto: Se io son fiacco, Egli è perchè la destra dell’Altissimo è mutata
11 Et obliti sunt benefactorum ejus, et mirabilium ejus quæ ostendit eis.	11 Io mi rammemoro le opere del Signore; Perciocchè io mi riduco a memoria le tue maraviglie antiche;
12 Coram patribus eorum fecit mirabilia in terra Ægypti, in campo Taneos.	12 E medito tutti i tuoi fatti, E ragiono delle tue operazioni.
13 Interrupit mare, et perduxit eos, et statuit aquas quasi in utre :	13 O Dio, le tue vie si veggono nel Santuario; Chi è dio grande, come Iddio?
14 et deduxit eos in nube diei, et tota nocte in illuminatione ignis.	14 Tu sei l’Iddio che fai maraviglie; Tu hai fatta conoscere la tua forza fra i popoli.
15 Interrupit petram in eremo, et adaquavit eos velut in abysso multa.	15 Tu hai, col tuo braccio, riscosso il tuo popolo; I figliuoli di Giacobbe e di Giuseppe. Sela.
16 Et eduxit aquam de petra, et deduxit tamquam flumina aquas.	16 Le acque ti videro, o Dio; Le acque ti videro, e furono spaventate; Gli abissi eziandio tremarono.
17 Et apposuerunt adhuc peccare ei ; in iram excitaverunt Excelsum in inaquoso.	17 Le nubi versarono diluvi d’acque; I cieli tuonarono; I tuoi strali eziandio andarono attorno.
18 Et tentaverunt Deum in cordibus suis, ut peterent escas animabus suis.	18 Il suon de’ tuoi tuoni fu per lo giro del cielo; I folgori alluminarono il mondo; La terra fu smossa, e tremò.
19 Et male locuti sunt de Deo ; dixerunt : Numquid poterit Deus parare mensam in deserto ?	19 La tua via fu per mezzo il mare, E il tuo sentiero per mezzo le grandi acque; E le tue pedate non furono riconosciute.
20 quoniam percussit petram, et fluxerunt aquæ, et torrentes inundaverunt. Numquid et panem poterit dare, aut parare mensam populo suo ?	20 Tu conducesti il tuo popolo, come una greggia, Per man di Mosè e d’Aaronne
21 Ideo audivit Dominus et distulit ; et ignis accensus est in Jacob, et ira ascendit in Israël :
22 quia non crediderunt in Deo, nec speraverunt in salutari ejus.
23 Et mandavit nubibus desuper, et januas cæli aperuit.
24 Et pluit illis manna ad manducandum, et panem cæli dedit eis.
25 Panem angelorum manducavit homo ; cibaria misit eis in abundantia.
26 Transtulit austrum de cælo, et induxit in virtute sua africum.
27 Et pluit super eos sicut pulverem carnes, et sicut arenam maris volatilia pennata.
28 Et ceciderunt in medio castrorum eorum, circa tabernacula eorum.
29 Et manducaverunt, et saturati sunt nimis, et desiderium eorum attulit eis :
30 non sunt fraudati a desiderio suo. Adhuc escæ eorum erant in ore ipsorum,
31 et ira Dei ascendit super eos : et occidit pingues eorum, et electos Israël impedivit.
32 In omnibus his peccaverunt adhuc, et non crediderunt in mirabilibus ejus.
33 Et defecerunt in vanitate dies eorum, et anni eorum cum festinatione.
34 Cum occideret eos, quærebant eum et revertebantur, et diluculo veniebant ad eum.
35 Et rememorati sunt quia Deus adjutor est eorum, et Deus excelsus redemptor eorum est.
36 Et dilexerunt eum in ore suo, et lingua sua mentiti sunt ei ;
37 cor autem eorum non erat rectum cum eo, nec fideles habiti sunt in testamento ejus.
38 Ipse autem est misericors, et propitius fiet peccatis eorum, et non disperdet eos. Et abundavit ut averteret iram suam, et non accendit omnem iram suam.
39 Et recordatus est quia caro sunt, spiritus vadens et non rediens.
40 Quoties exacerbaverunt eum in deserto ; in iram concitaverunt eum in inaquoso ?
41 Et conversi sunt, et tentaverunt Deum, et sanctum Israël exacerbaverunt.
42 Non sunt recordati manus ejus, die qua redemit eos de manu tribulantis :
43 sicut posuit in Ægypto signa sua, et prodigia sua in campo Taneos ;
44 et convertit in sanguinem flumina eorum, et imbres eorum, ne biberent.
45 Misit in eos c?nomyiam, et comedit eos, et ranam, et disperdidit eos ;
46 et dedit ærugini fructus eorum, et labores eorum locustæ ;
47 et occidit in grandine vineas eorum, et moros eorum in pruina ;
48 et tradidit grandini jumenta eorum, et possessionem eorum igni ;
49 misit in eos iram indignationis suæ, indignationem, et iram, et tribulationem, immissiones per angelos malos.
50 Viam fecit semitæ iræ suæ : non pepercit a morte animabus eorum, et jumenta eorum in morte conclusit :
51 et percussit omne primogenitum in terra Ægypti ; primitias omnis laboris eorum in tabernaculis Cham :
52 et abstulit sicut oves populum suum, et perduxit eos tamquam gregem in deserto :
53 et deduxit eos in spe, et non timuerunt, et inimicos eorum operuit mare.
54 Et induxit eos in montem sanctificationis suæ, montem quem acquisivit dextera ejus ; et ejecit a facie eorum gentes, et sorte divisit eis terram in funiculo distributionis ;
55 et habitare fecit in tabernaculis eorum tribus Israël.
56 Et tentaverunt, et exacerbaverunt Deum excelsum, et testimonia ejus non custodierunt.
57 Et averterunt se, et non servaverunt pactum : quemadmodum patres eorum, conversi sunt in arcum pravum.
58 In iram concitaverunt eum in collibus suis, et in sculptilibus suis ad æmulationem eum provocaverunt.
59 Audivit Deus, et sprevit, et ad nihilum redegit valde Israël.
60 Et repulit tabernaculum Silo, tabernaculum suum, ubi habitavit in hominibus.
61 Et tradidit in captivitatem virtutem eorum, et pulchritudinem eorum in manus inimici.
62 Et conclusit in gladio populum suum, et hæreditatem suam sprevit.
63 Juvenes eorum comedit ignis, et virgines eorum non sunt lamentatæ.
64 Sacerdotes eorum in gladio ceciderunt, et viduæ eorum non plorabantur.
65 Et excitatus est tamquam dormiens Dominus, tamquam potens crapulatus a vino.
66 Et percussit inimicos suos in posteriora ; opprobrium sempiternum dedit illis.
67 Et repulit tabernaculum Joseph, et tribum Ephraim non elegit :
68 sed elegit tribum Juda, montem Sion, quem dilexit.
69 Et ædificavit sicut unicornium sanctificium suum, in terra quam fundavit in sæcula.
70 Et elegit David, servum suum, et sustulit eum de gregibus ovium ; de post f?tantes accepit eum :
71 pascere Jacob servum suum, et Israël hæreditatem suam.
72 Et pavit eos in innocentia cordis sui, et in intellectibus manuum suarum deduxit eos.