Giobbe 27

¹ Addidit quoque Iob assu mens parabolam suam et dixit:

² “ Vivit Deus, qui abstulit ius meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinemadduxit animam meam,

³ quia, donec superest halitus in me,
et spiritus Dei in naribus meis,

⁴ non loquentur labia mea iniquitatem,
nec lingua mea meditabitur mendacium!

⁵ Absit a me, ut iustos vos esse iudicem;
donec exspirem, non recedam ab innocentia mea.

⁶ Iustificationem meam, quam coepi tenere, non deseram,
neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.

⁷ Sit ut impius inimicus meus,
et adversarius meus quasi iniquus.

⁸ Quae est enim spes impii, cum secet,
cum rapiat Deus animam eius?

⁹ Numquid Deus audiet clamorem eius,
cum venerit super eum angustia?

¹⁰ Aut poterit in Omnipotente delectari
et invocare Deum omni tempore?

¹¹ Docebo vos manum Dei,
quae Omnipotens habeat, nec abscondam.

¹² Ecce vos omnes observastis,
et quid sine causa vana loquimini?

¹³ Haec est pars hominis impii apud Deum,
et hereditas violentorum, quam ab Omnipotente suscipient.

¹⁴ Si multiplicati fuerint filii eius, in gladio erunt,
et nepotes eius non saturabuntur pane.

¹⁵ Qui reliqui fuerint ex eo, sepelientur in interitu,
et viduae illius non plorabunt.

¹⁶ Si comportaverit quasi terram argentum
et sicut lutum praeparaverit vestimenta,

¹⁷ praeparabit quidem, sed iustus vestietur illis,
et argentum innocens dividet.

¹⁸ Aedificavit sicut aranea domum suam,
et sicut custos fecit umbraculum.

¹⁹ Dives, cum dormierit, nihil secum auferet;
aperiet oculos suos et nihil inveniet.

²⁰ Apprehendet eum quasi aqua inopia,
nocte opprimet eum tempestas.

²¹ Tollet eum ventus urens et auferet,
et velut turbo rapiet eum de loco suo.

²² Et mittet super eum et non parcet;
de manu eius fugiens fugiet.

²³ Complodet super eum manus suas
et sibilabit eum de loco suo.