Giobbe 14

NOVA VULGATA	LXX
1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, commotione satiatur.	1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης
2 Qui quasi flos egreditur et arescit et fugit velut umbra et non permanet.	2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη
3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium?	3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου
4 Quis potest facere mundum de immundo? Ne unus quidem!	4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις
5 Si statuti dies hominis sunt, et numerus mensium eius apud te est, et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit,	5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη
6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat, donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.	6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος
7 Nam lignum habet spem; si praecisum fuerit, rursum virescet, et rami eius non deficient.	7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη
8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,	8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου
9 ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi novellae.	9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον
10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur, exspirat homo et, ubi, quaeso, est?	10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν
11 Recedent aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescet;	11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη
12 sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur caelum, non evigilabit nec consurget de somno suo.	12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei?	13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση
14 Putasne mortuus homo rursum vivat? Cunctis diebus, quibus nunc milito, exspectarem, donec veniat immutatio mea.	14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι
15 Vocares me, et ego responderem tibi; opus manuum tuarum requireres.	15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου
16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares, sed parceres peccatis meis.	16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου
17 Signares quasi in sacculo delicta mea, sed dealbares iniquitatem meam.	17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην
18 Mons cadens decidit, et saxum transfertur de loco suo;	18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης
19 lapides excavant aquae, et alluvione terra inundatur: et spem hominis perdes.	19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας
20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet; immutas faciem eius et emittis eum.	20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας
21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit; sive ignobiles, non intellegit.	21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται
22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet, et anima illius super semetipso luget ”.	22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν