Scrutatio

Sabato, 27 aprile 2024 - Santa Zita ( Letture di oggi)

Giobbe 14


font
NOVA VULGATADIODATI
1 Homo natus de muliere,
brevi vivens tempore, commotione satiatur.
1 L’uomo nato di donna È di breve età, e pieno di travagli.
2 Qui quasi flos egreditur et arescit
et fugit velut umbra et non permanet.
2 Egli esce fuori come un fiore, e poi è reciso; E fugge come l’ombra, e non istà fermo.
3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos
et adducere eum tecum in iudicium?
3 E pur tu apri gli occhi tuoi sopra un tale, E mi fai venire a giudicio teco!
4 Quis potest facere mundum de immundo?
Ne unus quidem!
4 Chi può trarre una cosa monda da una immonda? Niuno.
5 Si statuti dies hominis sunt,
et numerus mensium eius apud te est,
et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit,
5 Poichè i suoi giorni son determinati, E che il numero de’ suoi mesi è appo te, E che tu gli hai posti i suoi termini, I quali egli non può trapassare,
6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat,
donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.
6 Rivolgiti d’addosso a lui, sì ch’egli abbia alcuna posa, Infino a tanto che di buona voglia egli fornisca la sua giornata, come un mercenario
7 Nam lignum habet spem;
si praecisum fuerit, rursum virescet,
et rami eius non deficient.
7 Perciocchè quantunque un albero sia tagliato, Pur vi è speranza per lui, ch’egli si rinnoverà ancora, E che i suoi rampolli non mancheranno.
8 Si senuerit in terra radix eius,
et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
8 Benchè la sua radice sia invecchiata nella terra, E il suo tronco sia morto nella polvere;
9 ad odorem aquae germinabit
et faciet comam quasi novellae.
9 Pur nondimeno, tosto ch’egli sentirà l’acqua, rigermoglierà, E produrrà rami come una pianta novella.
10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur,
exspirat homo et, ubi, quaeso, est?
10 Ma l’uomo muore, e si fiacca; E quando l’uomo è trapassato, ov’è egli?
11 Recedent aquae de mari,
et fluvius vacuefactus arescet;
11 Le acque se ne vanno via dal mare, E i fiumi si seccano, e si asciugano;
12 sic homo, cum dormierit, non resurget:
donec atteratur caelum, non evigilabit
nec consurget de somno suo.
12 Così, quando l’uomo giace in terra, egli non risorge; Finchè non vi sieno più cieli, i morti non si risveglieranno, E non si desteranno dal sonno loro.
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me
et abscondas me, donec pertranseat furor tuus,
et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei?
13 Oh! nascondessimi tu pur sottera, Ed occultassimi, finchè l’ira tua fosse racquetata; E ponessimi alcun termine, dopo il quale tu ti ricordassi di me!
14 Putasne mortuus homo rursum vivat?
Cunctis diebus, quibus nunc milito,
exspectarem, donec veniat immutatio mea.
14 Se l’uomo muore, può egli tornare in vita? Aspetterò io tutti i giorni del tempo determinato della mia vita, Finchè mi venga mutamento di condizione?
15 Vocares me, et ego responderem tibi;
opus manuum tuarum requireres.
15 E che tu mi chiami, e che io ti risponda, E che tu desideri l’opera delle tue mani?
16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares,
sed parceres peccatis meis.
16 Perciocchè ora tu conti i miei passi, E non riserbi nulla a punir del mio peccato.
17 Signares quasi in sacculo delicta mea,
sed dealbares iniquitatem meam.
17 I miei misfatti son suggellati in un sacchetto, Tu l’hai cucito sopra le mie iniquità.
18 Mons cadens decidit,
et saxum transfertur de loco suo;
18 Ma certo, come un monte cadendo scoscende, Ed una rupe è divelta dal suo luogo;
19 lapides excavant aquae,
et alluvione terra inundatur:
et spem hominis perdes.
19 E le acque rodono le pietre, E i lor diluvi inondano la polvere dalla terra; Così tu fai perir la speranza dell’uomo.
20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet;
immutas faciem eius et emittis eum.
20 Tu lo sopraffai in eterno, ed egli se ne va; Tu gli fai mutar faccia, e lo mandi via.
21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit;
sive ignobiles, non intellegit.
21 Se poi i suoi figliuoli sono in onore, egli nol sa; Se altresì sono abbassati, egli non vi pon mente.
22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet,
et anima illius super semetipso luget ”.
22 La sua carne si duole sol di lui, E l’anima sua fa cordoglio sol di lui