Jó 14

¹ Homo natus de muliere,
brevi vivens tempore, commotione satiatur.

² Qui quasi flos egreditur et arescit
et fugit velut umbra et non permanet.

³ Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos
et adducere eum tecum in iudicium?

⁴ Quis potest facere mundum de immundo?
Ne unus quidem!

⁵ Si statuti dies hominis sunt,
et numerus mensium eius apud te est,
et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit,

⁶ averte oculos tuos ab eo, ut quiescat,
donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.

⁷ Nam lignum habet spem;
si praecisum fuerit, rursum virescet,
et rami eius non deficient.

⁸ Si senuerit in terra radix eius,
et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,

⁹ ad odorem aquae germinabit
et faciet comam quasi novellae.

¹⁰ Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur,
exspirat homo et, ubi, quaeso, est?

¹¹ Recedent aquae de mari,
et fluvius vacuefactus arescet;

¹² sic homo, cum dormierit, non resurget:
donec atteratur caelum, non evigilabit
nec consurget de somno suo.

¹³ Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me
et abscondas me, donec pertranseat furor tuus,
et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei?

¹⁴ Putasne mortuus homo rursum vivat?
Cunctis diebus, quibus nunc milito,
exspectarem, donec veniat immutatio mea.

¹⁵ Vocares me, et ego responderem tibi;
opus manuum tuarum requireres.

¹⁶ Tu quidem nunc gressus meos dinumerares,
sed parceres peccatis meis.

¹⁷ Signares quasi in sacculo delicta mea,
sed dealbares iniquitatem meam.

¹⁸ Mons cadens decidit,
et saxum transfertur de loco suo;

¹⁹ lapides excavant aquae,
et alluvione terra inundatur:
et spem hominis perdes.

²⁰ Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet;
immutas faciem eius et emittis eum.

²¹ Sive nobiles fuerint filii eius, non novit;
sive ignobiles, non intellegit.

²² Attamen caro eius, dum vivet, dolet,
et anima illius super semetipso luget ”.