Giobbe 14
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
NOVA VULGATA | BIBBIA |
---|---|
1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, commotione satiatur. | 1 L'uomo, nato di donna, breve di giorni e sazio di inquietudine, |
2 Qui quasi flos egreditur et arescit et fugit velut umbra et non permanet. | 2 come un fiore spunta e avvizzisce, fugge come l'ombra e mai si ferma. |
3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium? | 3 Tu, sopra un tal essere tieni aperti i tuoi occhi e lo chiami a giudizio presso di te? |
4 Quis potest facere mundum de immundo? Ne unus quidem! | 4 Chi può trarre il puro dall'immondo? Nessuno. |
5 Si statuti dies hominis sunt, et numerus mensium eius apud te est, et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit, | 5 Se i suoi giorni sono contati, se il numero dei suoi mesi dipende da te, se hai fissato un termine che non può oltrepassare, |
6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat, donec solvat, sicut mercennarius, dies suos. | 6 distogli lo sguardo da lui e lascialo stare finché abbia compiuto, come un salariato, la sua giornata! |
7 Nam lignum habet spem; si praecisum fuerit, rursum virescet, et rami eius non deficient. | 7 Poiché anche per l'albero c'è speranza: se viene tagliato, ancora ributta e i suoi germogli non cessano di crescere; |
8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, | 8 se sotto terra invecchia la sua radice e al suolo muore il suo tronco, |
9 ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi novellae. | 9 al sentore dell'acqua rigermoglia e mette rami come nuova pianta. |
10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur, exspirat homo et, ubi, quaeso, est? | 10 L'uomo invece, se muore, giace inerte, quando il mortale spira, dov'è? |
11 Recedent aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescet; | 11 Potranno sparire le acque del mare e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi, |
12 sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur caelum, non evigilabit nec consurget de somno suo. | 12 ma l'uomo che giace più non s'alzerà, finché durano i cieli non si sveglierà, né più si desterà dal suo sonno. |
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? | 13 Oh, se tu volessi nascondermi nella tomba, occultarmi, finché sarà passata la tua ira, fissarmi un termine e poi ricordarti di me! |
14 Putasne mortuus homo rursum vivat? Cunctis diebus, quibus nunc milito, exspectarem, donec veniat immutatio mea. | 14 Se l'uomo che muore potesse rivivere, aspetterei tutti i giorni della mia milizia finché arrivi per me l'ora del cambio! |
15 Vocares me, et ego responderem tibi; opus manuum tuarum requireres. | 15 Mi chiameresti e io risponderei, l'opera delle tue mani tu brameresti. |
16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares, sed parceres peccatis meis. | 16 Mentre ora tu conti i miei passi non spieresti più il mio peccato: |
17 Signares quasi in sacculo delicta mea, sed dealbares iniquitatem meam. | 17 in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio misfatto e tu cancelleresti la mia colpa. |
18 Mons cadens decidit, et saxum transfertur de loco suo; | 18 Ohimè! come un monte finisce in una frana e come una rupe si stacca dal suo posto, |
19 lapides excavant aquae, et alluvione terra inundatur: et spem hominis perdes. | 19 e le acque consumano le pietre, le alluvioni portano via il terreno: così tu annienti la speranza dell'uomo. |
20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet; immutas faciem eius et emittis eum. | 20 Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va, tu sfiguri il suo volto e lo scacci. |
21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit; sive ignobiles, non intellegit. | 21 Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa; siano disprezzati, lo ignora! |
22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet, et anima illius super semetipso luget ”. | 22 Soltanto i suoi dolori egli sente e piange sopra di sé. |