Jó 29

¹ Addidit quoque Iob assumens parabolam suam et di xit:

² “ Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos,
secundum dies, quibus Deus custodiebat me?

³ Quando splendebat lucerna eius super caput meum,
et ad lumen eius ambulabam in tenebris.

⁴ Sicut fui in diebus adulescentiae meae,
quando familiaris Deus erat in tabernaculo meo,

⁵ quando erat Omnipotens mecum,
et in circuitu meo pueri mei,

⁶ quando lavabam pedes meos lacte,
et petra fundebat mihi rivos olei.

⁷ Quando procedebam ad portam civitatis
et in platea parabam cathedram mihi,

⁸ videbant me iuvenes et abscondebantur,
et senes assurgentes stabant.

⁹ Principes cessabant loqui
et digitum superponebant ori suo.

¹⁰ Vocem suam cohibebant duces,
et lingua eorum palato suo adhaerebat.

¹¹ Auris audiens beatificabat me,
et oculus videns testimonium reddebat mihi,

¹² eo quod liberassem pauperem vociferantem
et pupillum, cui non esset adiutor.

¹³ Benedictio perituri super me veniebat,
et cor viduae iubilare feci.

¹⁴ Iustitia indutus sum et vestivi me,
sicut vestimento et diademate, iudicio meo.

¹⁵ Oculus fui caeco
et pes claudo;

¹⁶ pater eram pauperum
et causam viri ignoti diligentissime investigabam.

¹⁷ Conterebam molas iniqui
et de dentibus illius auferebam praedam.

¹⁸ Dicebamque: In nidulo meo moriar
et sicut palma multiplicabo dies.

¹⁹ Radix mea aperta est secus aquas,
et ros morabitur in ramis meis.

²⁰ Gloria mea semper innovabitur,
et arcus meus in manu mea instaurabitur.

²¹ Qui me audiebant, blandiebantur
et intenti tacebant ad consilium meum.

²² Verbis meis addere nihil audebant,
et super illos stillabat eloquium meum.

²³ Exspectabant me sicut pluviam
et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.

²⁴ Si quando ridebam ad eos, non credebant,
et lux vultus mei non cadebat in terram.

²⁵ Si voluissem ire ad eos, sedebam primus;
cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu,
eram tamen maerentium consolator.