Scrutatio

Domenica, 28 aprile 2024 - San Luigi Maria Grignion da Montfort ( Letture di oggi)

Giobbe 14


font
BIBBIA CEI 2008VULGATA
1 L’uomo, nato da donna,
ha vita breve e piena d’inquietudine;
1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore,
repletur multis miseriis.
2 come un fiore spunta e avvizzisce,
fugge come l’ombra e mai si ferma.
2 Qui quasi flos egreditur et conteritur,
et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
3 Tu, sopra di lui tieni aperti i tuoi occhi,
e lo chiami a giudizio dinanzi a te?
3 Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos,
et adducere eum tecum in judicium ?
4 Chi può trarre il puro dall’immondo? Nessuno.
4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine ?
nonne tu qui solus es ?
5 Se i suoi giorni sono contati,
il numero dei suoi mesi dipende da te,
hai fissato un termine che non può oltrepassare.
5 Breves dies hominis sunt :
numerus mensium ejus apud te est :
constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt.
6 Distogli lo sguardo da lui perché trovi pace
e compia, come un salariato, la sua giornata!
6 Recede paululum ab eo, ut quiescat,
donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus.
7 È vero, per l’albero c’è speranza:
se viene tagliato, ancora si rinnova,
e i suoi germogli non cessano di crescere;
7 Lignum habet spem :
si præcisum fuerit, rursum virescit,
et rami ejus pullulant.
8 se sotto terra invecchia la sua radice
e al suolo muore il suo tronco,
8 Si senuerit in terra radix ejus,
et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 al sentire l’acqua rifiorisce
e mette rami come giovane pianta.
9 ad odorem aquæ germinabit,
et faciet comam, quasi cum primum plantatum est.
10 Invece l’uomo, se muore, giace inerte;
quando il mortale spira, dov’è mai?
10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus,
atque consumptus, ubi, quæso, est ?
11 Potranno sparire le acque dal mare
e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi,
11 Quomodo si recedant aquæ de mari,
et fluvius vacuefactus arescat :
12 ma l’uomo che giace non si alzerà più,
finché durano i cieli non si sveglierà
né più si desterà dal suo sonno.
12 sic homo, cum dormierit, non resurget :
donec atteratur cælum, non evigilabit,
nec consurget de somno suo.
13 Oh, se tu volessi nascondermi nel regno dei morti,
occultarmi, finché sia passata la tua ira,
fissarmi un termine e poi ricordarti di me!
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me,
et abscondas me donec pertranseat furor tuus,
et constituas mihi tempus in quo recorderis mei ?
14 L’uomo che muore può forse rivivere?
Aspetterei tutti i giorni del mio duro servizio,
finché arrivi per me l’ora del cambio!
14 Putasne mortuus homo rursum vivat ?
cunctis diebus quibus nunc milito, expecto
donec veniat immutatio mea.
15 Mi chiameresti e io risponderei,
l’opera delle tue mani tu brameresti.
15 Vocabis me, et ego respondebo tibi :
operi manuum tuarum porriges dexteram.
16 Mentre ora tu conti i miei passi,
non spieresti più il mio peccato:
16 Tu quidem gressus meos dinumerasti :
sed parce peccatis meis.
17 in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio delitto
e tu ricopriresti la mia colpa.
17 Signasti quasi in sacculo delicta mea,
sed curasti iniquitatem meam.
18 E invece, come un monte che cade si sfalda
e come una rupe si stacca dal suo posto,
18 Mons cadens defluit,
et saxum transfertur de loco suo :
19 e le acque consumano le pietre,
le alluvioni portano via il terreno:
così tu annienti la speranza dell’uomo.
19 lapides excavant aquæ,
et alluvione paulatim terra consumitur :
et hominem ergo similiter perdes.
20 Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va,
tu sfiguri il suo volto e lo scacci.
20 Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret :
immutabis faciem ejus, et emittes eum.
21 Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa;
siano disprezzati, lo ignora!
21 Sive nobiles fuerint filii ejus,
sive ignobiles, non intelliget.
22 Solo la sua carne su di lui è dolorante,
e la sua anima su di lui fa lamento».
22 Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit,
et anima illius super semetipso lugebit.