Jó 17

¹ Spiritus meus attenuatus est,
dies mei exstincti,
et solum mihi superest sepulcrum.

² Nonne irrisiones circumdant me,
et in amaritudinibus moratur oculus meus?

³ Pone pignus pro me iuxta te;
et quis umquam spondens percutiet manum meam?

⁴ Cor eorum longe fecisti a disciplina;
propterea non exaltabuntur.

⁵ Praedam pollicetur sociis,
sed oculi filiorum eius deficient.

⁶ Posuit me quasi in proverbium vulgi
et conspuendum in faciem.

⁷ Caligavit ab indignatione oculus meus,
et membra mea quasi in umbram redacta sunt.

⁸ Stupebunt iusti super hoc,
et innocens contra impium excitabitur.

⁹ Et tenebit iustus viam suam,
et mundus manibus addet fortitudinem.

¹⁰ Igitur omnes vos convertimini et venite,
et non inveniam in vobis ullum sapientem.

¹¹ Dies mei transierunt, cogitationes meae dissipatae sunt
et desideria cordis mei.

¹² Noctem verterunt in diem;
et rursum post tenebras properat lux.

¹³ Si sustinuero, infernus domus mea est;
et in tenebris stravi lectulum meum.

¹⁴ Putredini dixi: Pater meus es!;
Mater mea et soror mea! vermibus.

¹⁵ Ubi est ergo nunc praestolatio mea,
et patientiam meam quis considerat?

¹⁶ In profundissimum infernum descendent omnia mea;
simul in pulvere erit requies mihi? ”.