1 - Prese allora a parlare Elifaz il Temanita e disse: | 1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει |
2 «Se ti rivolgessimo la parola, ne saresti turbato? Eppur chi potrebbe trattenere un discorso spontaneo? | 2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει |
3 Ecco, tu hai dato ammonizione a molti, e mani fiaccate hai rafforzate: | 3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας |
4 i tuoi discorsi sostennero i vacillanti, e le ginocchia tremanti tu hai raffermate; | 4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας |
5 ma adesso che il flagello ti ha raggiunto, vieni meno, ti ha toccato e sei sbigottito. | 5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας |
6 Ov'è dunque la tua religiosità, la tua fortezza, la tua pazienza e la perfezione della tua condotta? | 6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου |
7 Ricordati, ti prego, chi mai fu innocente e perì? o quando mai i retti furono distrutti? | 7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο |
8 Al contrario, io ho visto che quei che arano l'iniquitàe seminano i delitti, li mietono pure; | 8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις |
9 pel soffio di Dio essi periscono, dall'alito dell'ira sua sono distrutti. | 9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται |
10 Il ruggito del leone e la voce della leonessa [cessò], e i denti dei leoncelli furono spezzati; | 10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη |
11 la tigre venne meno per mancanza di preda, e i nati del leone finirono dispersi. | 11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους |
12 Invero, un'arcana parola a me fu rivolta, e furtivamente percepì il mio orecchio il suo sussurro; | 12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου |
13 nel segreto di visione notturna, quando un sopore suole incombere sugli uomini, | 13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους |
14 uno spavento m'incolse ed un tremito, e tutte l'ossa mie ne furono scosse; | 14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν |
15 e, passando innanzi a me un alito, inorridirono i peli della mia carne, | 15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες |
16 ristetteuno che non conobbi al sembiante, un'immagine mi fu davanti agli occhied una voce quasi di bisbiglio udii: | 16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον |
17 - Può forse l'uomo esser giusto in confronto con Dio, e più del suo Fattore sarà puro il mortale? | 17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ |
18 Ecco, quei che lo servono non sono stimati [puri], e negli angeli suoi trova manchevolezza: | 18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν |
19 quanto più quei che abitano case di creta, quei che hanno per fondamento la polvere, saranno consunti come da tignuola? | 19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον |
20 Fra mattina e sera saranno stroncati; e poichè nessuno riflette periranno in eterno. | 20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο |
21 Verrà in essi strappata la fune della loro [esistenza], e moriranno, ma senza sapienza. | 21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν |