Giobbe 4

NOVA VULGATA	GREEK BIBLE
1 Respondens autem Eliphaz Themanites dixit:	1 Τοτε Ελιφας ο Θαιμανιτης απεκριθη και ειπεν?
2 “ Si coeperimus loqui tibi, forsitan moleste accipies; sed conceptum sermonem tenere quis poterit?	2 Εαν επιχειρισθωμεν να λαλησωμεν προς σε, θελεις δυσαρεστηθη; αλλα τις δυναται να κρατηθη απο του να ομιληση;
3 Ecce, docuisti multos et manus lassas roborasti;	3 Ιδου, συ ενουθετησας πολλους? και χειρας αδυνατους ενισχυσας.
4 vacillantes confirmaverunt sermones tui, et genua trementia confortasti.	4 Οι λογοι σου υπεστηριξαν τους κλονιζομενους, και γονατα καμπτοντα ενεδυναμωσας.
5 Nunc autem venit super te plaga, et defecisti; tetigit te, et conturbatus es.	5 Τωρα δε ηλθεν επι σε τουτο, και βαρυθυμεις? σε εγγιζει, και ταραττεσαι.
6 Nonne timor tuus est fiducia tua, spes tua est perfectio viarum tuarum?	6 Ο φοβος σου δεν ειναι το θαρρος σου, και η ευθυτης των οδων σου η ελπις σου;
7 Recordare, obsecro te, quis umquam innocens periit, aut quando recti deleti sunt?	7 Ενθυμηθητι, παρακαλω? τις αθωος ων απωλεσθη; και που εξωλοθρευθησαν οι ευθεις;
8 quin potius vidi eos, qui operantur iniquitatem et seminant dolores et metunt eos,	8 Καθως εγω ειδον, οσοι ηροτριασαν ανομιαν και εσπειραν ασεβειαν, θεριζουσιν αυτας?
9 flante Deo perisse, et spiritu irae eius esse consumptos.	9 εξολοθρευονται υπο του φυσηματος του Θεου, και απο της πνοης των μυκτηρων αυτου αφανιζονται?
10 Rugitus leonis et vox leaenae et dentes catulorum leonum contriti sunt.	10 ο βρυγμος του λεοντος και η φωνη του αγριου λεοντος και το γαυριαμα των σκυμνων, εσβεσθησαν?
11 Leo periit, eo quod non haberet praedam, et catuli leonis dissipati sunt.	11 ο λεων απολλυται δι' ελλειψιν θηραματος, και οι σκυμνοι της λεαινας διασκορπιζονται.
12 Porro ad me furtive verbum delatum est, et suscepit auris mea sussurrum eius.	12 Και λογος ηλθεν επ' εμε κρυφιως, και το ωτιον μου ελαβε τι παρ' αυτου.
13 In horrore visionis nocturnae, quando solet sopor occupare homines,	13 Εν μεσω των στοχασμων δια τα οραματα της νυκτος, οτε βαθυς υπνος πιπτει επι τους ανθρωπους,
14 pavor tenuit me et tremor, et omnia ossa mea perterrita sunt.	14 Φρικη συνελαβε με και τρομος, και μεγαλως τα οστα μου συνεσεισε.
15 Et cum spiritus, me praesente, transiret, inhorruerunt pili carnis meae.	15 Και πνευμα διηλθεν απ' εμπροσθεν μου, αι τριχες του σωματος μου ανεσηκωθησαν?
16 Stetit quidam, cuius non agnoscebam vultum, imago coram oculis meis, et vocem quasi aurae lenis audivi:	16 εσταθη, αλλ' εγω δεν διεκρινα την μορφην αυτου? σχημα εφανη εμπροσθεν των οφθαλμων μου? ηκουσα λεπτον φυσημα και φωνην λεγουσαν,
17 “Numquid homo Dei comparatione iustificabitur, aut factore suo purior erit vir?”.	17 Ο ανθρωπος θελει εισθαι δικαιοτερος του Θεου; θελει εισθαι ο ανθρωπος καθαρωτερος του Ποιητου αυτου;
18 Ecce, in servis suis fiduciam non habet et in angelis suis reperit pravitatem.	18 Ιδου, αυτος δεν εμπιστευεται εις τους δουλους αυτου, και εν τοις αγγελοις αυτου βλεπει ελαττωμα?
19 Quanto magis hi, qui habitant domosluteas, quorum fundamentum est in pulvere. Consumentur velut tinea!	19 ποσω μαλλον εις τους κατοικουντας οικιας πηλινας, αιτινες εχουσι το θεμελιον αυτων εν τω χωματι και αφανιζονται εμπροσθεν του σαρακιου;
20 De mane usque ad vesperam succidentur et, quia nullus intellegit, in aeternum peribunt.	20 Απο πρωι εως εσπερας φθειρονται? χωρις να νοηση τις, αφανιζονται δια παντος.
21 Nonne evulsum est reliquum eorum ab eis? Morientur, et non in sapientia.	21 Το μεγαλειον αυτων το εν αυτοις δεν παρερχεται; Αποθνησκουσιν, αλλ' ουχι εν σοφια.