Proverbia 9

¹ Sapientia aedificavit sibi domum,
excidit columnas septem;

² immolavit victimas suas, miscuit vinum
et proposuit mensam suam.

³ Misit ancillas suas, ut vocarent
ad arcem et ad excelsa civitatis:

⁴ “ Si quis est parvulus, veniat ad me ”.
Et vecordi locuta est:

⁵ “ Venite, comedite panem meum
et bibite vinum, quod miscui vobis;

⁶ relinquite infantiam et vivite
et ambulate per vias prudentiae ”.

⁷ Qui erudit derisorem, ipse iniuriam sibi facit;
et, qui arguit impium, sibi maculam generat.

⁸ Noli arguere derisorem, ne oderit te;
argue sapientem, et diliget te.

⁹ Da sapienti, et sapientior fiet;
doce iustum, et addet doctrinam.

¹⁰ Principium sapientiae timor Domini,
et scientia Sancti est prudentia.

¹¹ Per me enim multiplicabuntur dies tui,
et addentur tibi anni vitae.

¹² Si sapiens fueris, tibimetipsi eris;
si autem illusor, solus portabis malum.

¹³ Mulier stulta est clamosa,
fatua et nihil sciens;

¹⁴ sedit in foribus domus suae
super sellam in excelsis urbis,

¹⁵ ut vocaret transeuntes per viam
et pergentes itinere suo:

¹⁶ “ Qui est parvulus, declinet ad me ”.
Et vecordi locuta est:

¹⁷ “ Aquae furtivae dulciores sunt,
et panis in abscondito suavior ”.

¹⁸ Et ignoravit quod ibi sint umbrae,
et in profundis inferni convivae eius.