Proverbi 9

NOVA VULGATA	LXX
1 Sapientia aedificavit sibi domum, excidit columnas septem;	1 η σοφια ωκοδομησεν εαυτη οικον και υπηρεισεν στυλους επτα
2 immolavit victimas suas, miscuit vinum et proposuit mensam suam.	2 εσφαξεν τα εαυτης θυματα εκερασεν εις κρατηρα τον εαυτης οινον και ητοιμασατο την εαυτης τραπεζαν
3 Misit ancillas suas, ut vocarent ad arcem et ad excelsa civitatis:	3 απεστειλεν τους εαυτης δουλους συγκαλουσα μετα υψηλου κηρυγματος επι κρατηρα λεγουσα
4 “ Si quis est parvulus, veniat ad me ”. Et vecordi locuta est:	4 ος εστιν αφρων εκκλινατω προς με και τοις ενδεεσι φρενων ειπεν
5 “ Venite, comedite panem meum et bibite vinum, quod miscui vobis;	5 ελθατε φαγετε των εμων αρτων και πιετε οινον ον εκερασα υμιν
6 relinquite infantiam et vivite et ambulate per vias prudentiae ”.	6 απολειπετε αφροσυνην και ζησεσθε και ζητησατε φρονησιν ινα βιωσητε και κατορθωσατε εν γνωσει συνεσιν
7 Qui erudit derisorem, ipse iniuriam sibi facit; et, qui arguit impium, sibi maculam generat.	7 ο παιδευων κακους λημψεται εαυτω ατιμιαν ελεγχων δε τον ασεβη μωμησεται εαυτον
8 Noli arguere derisorem, ne oderit te; argue sapientem, et diliget te.	8 μη ελεγχε κακους ινα μη μισωσιν σε ελεγχε σοφον και αγαπησει σε
9 Da sapienti, et sapientior fiet; doce iustum, et addet doctrinam.	9 διδου σοφω αφορμην και σοφωτερος εσται γνωριζε δικαιω και προσθησει του δεχεσθαι
10 Principium sapientiae timor Domini, et scientia Sancti est prudentia.	10 αρχη σοφιας φοβος κυριου και βουλη αγιων συνεσις [10α] το γαρ γνωναι νομον διανοιας εστιν αγαθης
11 Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitae.	11 τουτω γαρ τω τροπω πολυν ζησεις χρονον και προστεθησεται σοι ετη ζωης σου
12 Si sapiens fueris, tibimetipsi eris; si autem illusor, solus portabis malum.	12 υιε εαν σοφος γενη σεαυτω σοφος εση και τοις πλησιον εαν δε κακος αποβης μονος αναντλησεις κακα [12α] ος ερειδεται επι ψευδεσιν ουτος ποιμανει ανεμους ο δ' αυτος διωξεται ορνεα πετομενα [12β] απελιπεν γαρ οδους του εαυτου αμπελωνος τους δε αξονας του ιδιου γεωργιου πεπλανηται [12χ] διαπορευεται δε δι' ανυδρου ερημου και γην διατεταγμενην εν διψωδεσιν συναγει δε χερσιν ακαρπιαν
13 Mulier stulta est clamosa, fatua et nihil sciens;	13 γυνη αφρων και θρασεια ενδεης ψωμου γινεται η ουκ επισταται αισχυνην
14 sedit in foribus domus suae super sellam in excelsis urbis,	14 εκαθισεν επι θυραις του εαυτης οικου επι διφρου εμφανως εν πλατειαις
15 ut vocaret transeuntes per viam et pergentes itinere suo:	15 προσκαλουμενη τους παριοντας και κατευθυνοντας εν ταις οδοις αυτων
16 “ Qui est parvulus, declinet ad me ”. Et vecordi locuta est:	16 ος εστιν υμων αφρονεστατος εκκλινατω προς με ενδεεσι δε φρονησεως παρακελευομαι λεγουσα
17 “ Aquae furtivae dulciores sunt, et panis in abscondito suavior ”.	17 αρτων κρυφιων ηδεως αψασθε και υδατος κλοπης γλυκερου
18 Et ignoravit quod ibi sint umbrae, et in profundis inferni convivae eius.	18 ο δε ουκ οιδεν οτι γηγενεις παρ' αυτη ολλυνται και επι πετευρον αδου συναντα [18α] αλλα αποπηδησον μη εγχρονισης εν τω τοπω μηδε επιστησης το σον ομμα προς αυτην [18β] ουτως γαρ διαβηση υδωρ αλλοτριον και υπερβηση ποταμον αλλοτριον [18χ] απο δε υδατος αλλοτριου αποσχου και απο πηγης αλλοτριας μη πιης [18δ] ινα πολυν ζησης χρονον προστεθη δε σοι ετη ζωης