Psalmen 103

EINHEITSUBERSETZUNG BIBEL	LXX
1 [Von David.] Lobe den Herrn, meine Seele, und alles in mir seinen heiligen Namen!	1 τω δαυιδ ευλογει η ψυχη μου τον κυριον κυριε ο θεος μου εμεγαλυνθης σφοδρα εξομολογησιν και ευπρεπειαν ενεδυσω
2 Lobe den Herrn, meine Seele, und vergiss nicht, was er dir Gutes getan hat:	2 αναβαλλομενος φως ως ιματιον εκτεινων τον ουρανον ωσει δερριν
3 der dir all deine Schuld vergibt und all deine Gebrechen heilt,	3 ο στεγαζων εν υδασιν τα υπερωα αυτου ο τιθεις νεφη την επιβασιν αυτου ο περιπατων επι πτερυγων ανεμων
4 der dein Leben vor dem Untergang rettet und dich mit Huld und Erbarmen krönt,	4 ο ποιων τους αγγελους αυτου πνευματα και τους λειτουργους αυτου πυρ φλεγον
5 der dich dein Leben lang mit seinen Gaben sättigt; wie dem Adler wird dir die Jugend erneuert.	5 εθεμελιωσεν την γην επι την ασφαλειαν αυτης ου κλιθησεται εις τον αιωνα του αιωνος
6 Der Herr vollbringt Taten des Heiles, Recht verschafft er allen Bedrängten.	6 αβυσσος ως ιματιον το περιβολαιον αυτου επι των ορεων στησονται υδατα
7 Er hat Mose seine Wege kundgetan, den Kindern Israels seine Werke.	7 απο επιτιμησεως σου φευξονται απο φωνης βροντης σου δειλιασουσιν
8 Der Herr ist barmherzig und gnädig, langmütig und reich an Güte.	8 αναβαινουσιν ορη και καταβαινουσιν πεδια εις τοπον ον εθεμελιωσας αυτοις
9 Er wird nicht immer zürnen, nicht ewig im Groll verharren.	9 οριον εθου ο ου παρελευσονται ουδε επιστρεψουσιν καλυψαι την γην
10 Er handelt an uns nicht nach unsern Sünden und vergilt uns nicht nach unsrer Schuld.	10 ο εξαποστελλων πηγας εν φαραγξιν ανα μεσον των ορεων διελευσονται υδατα
11 Denn so hoch der Himmel über der Erde ist, so hoch ist seine Huld über denen, die ihn fürchten.	11 ποτιουσιν παντα τα θηρια του αγρου προσδεξονται οναγροι εις διψαν αυτων
12 So weit der Aufgang entfernt ist vom Untergang, so weit entfernt er die Schuld von uns.	12 επ' αυτα τα πετεινα του ουρανου κατασκηνωσει εκ μεσου των πετρων δωσουσιν φωνην
13 Wie ein Vater sich seiner Kinder erbarmt, so erbarmt sich der Herr über alle, die ihn fürchten.	13 ποτιζων ορη εκ των υπερωων αυτου απο καρπου των εργων σου χορτασθησεται η γη
14 Denn er weiß, was wir für Gebilde sind; er denkt daran: Wir sind nur Staub.	14 εξανατελλων χορτον τοις κτηνεσιν και χλοην τη δουλεια των ανθρωπων του εξαγαγειν αρτον εκ της γης
15 Des Menschen Tage sind wie Gras, er blüht wie die Blume des Feldes.	15 και οινος ευφραινει καρδιαν ανθρωπου του ιλαρυναι προσωπον εν ελαιω και αρτος καρδιαν ανθρωπου στηριζει
16 Fährt der Wind darüber, ist sie dahin; der Ort, wo sie stand, weiß von ihr nichts mehr.	16 χορτασθησεται τα ξυλα του πεδιου αι κεδροι του λιβανου ας εφυτευσεν
17 Doch die Huld des Herrn währt immer und ewig für alle, die ihn fürchten und ehren; sein Heil erfahren noch Kinder und Enkel;	17 εκει στρουθια εννοσσευσουσιν του ερωδιου η οικια ηγειται αυτων
18 alle, die seinen Bund bewahren, an seine Gebote denken und danach handeln.	18 ορη τα υψηλα ταις ελαφοις πετρα καταφυγη τοις χοιρογρυλλιοις
19 Der Herr hat seinen Thron errichtet im Himmel, seine königliche Macht beherrscht das All.	19 εποιησεν σεληνην εις καιρους ο ηλιος εγνω την δυσιν αυτου
20 Lobt den Herrn, ihr seine Engel, ihr starken Helden, die seine Befehle vollstrecken, seinen Worten gehorsam!	20 εθου σκοτος και εγενετο νυξ εν αυτη διελευσονται παντα τα θηρια του δρυμου
21 Lobt den Herrn, all seine Scharen, seine Diener, die seinen Willen vollziehen!	21 σκυμνοι ωρυομενοι αρπασαι και ζητησαι παρα του θεου βρωσιν αυτοις
22 Lobt den Herrn, all seine Werke, an jedem Ort seiner Herrschaft! Lobe den Herrn, meine Seele!	22 ανετειλεν ο ηλιος και συνηχθησαν και εν ταις μανδραις αυτων κοιτασθησονται
	23 εξελευσεται ανθρωπος επι το εργον αυτου και επι την εργασιαν αυτου εως εσπερας
	24 ως εμεγαλυνθη τα εργα σου κυριε παντα εν σοφια εποιησας επληρωθη η γη της κτησεως σου
	25 αυτη η θαλασσα η μεγαλη και ευρυχωρος εκει ερπετα ων ουκ εστιν αριθμος ζωα μικρα μετα μεγαλων
	26 εκει πλοια διαπορευονται δρακων ουτος ον επλασας εμπαιζειν αυτω
	27 παντα προς σε προσδοκωσιν δουναι την τροφην αυτοις ευκαιρον
	28 δοντος σου αυτοις συλλεξουσιν ανοιξαντος δε σου την χειρα τα συμπαντα πλησθησονται χρηστοτητος
	29 αποστρεψαντος δε σου το προσωπον ταραχθησονται αντανελεις το πνευμα αυτων και εκλειψουσιν και εις τον χουν αυτων επιστρεψουσιν
	30 εξαποστελεις το πνευμα σου και κτισθησονται και ανακαινιεις το προσωπον της γης
	31 ητω η δοξα κυριου εις τον αιωνα ευφρανθησεται κυριος επι τοις εργοις αυτου
	32 ο επιβλεπων επι την γην και ποιων αυτην τρεμειν ο απτομενος των ορεων και καπνιζονται
	33 ασω τω κυριω εν τη ζωη μου ψαλω τω θεω μου εως υπαρχω
	34 ηδυνθειη αυτω η διαλογη μου εγω δε ευφρανθησομαι επι τω κυριω
	35 εκλιποισαν αμαρτωλοι απο της γης και ανομοι ωστε μη υπαρχειν αυτους ευλογει η ψυχη μου τον κυριον