Scrutatio

Domenica, 28 aprile 2024 - San Luigi Maria Grignion da Montfort ( Letture di oggi)

Giobbe 14


font
BIBBIA CEI 1974NOVA VULGATA
1 L'uomo, nato di donna,
breve di giorni e sazio di inquietudine,
1 Homo natus de muliere,
brevi vivens tempore, commotione satiatur.
2 come un fiore spunta e avvizzisce,
fugge come l'ombra e mai si ferma.
2 Qui quasi flos egreditur et arescit
et fugit velut umbra et non permanet.
3 Tu, sopra un tal essere tieni aperti i tuoi occhi
e lo chiami a giudizio presso di te?
3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos
et adducere eum tecum in iudicium?
4 Chi può trarre il puro dall'immondo? Nessuno.
4 Quis potest facere mundum de immundo?
Ne unus quidem!
5 Se i suoi giorni sono contati,
se il numero dei suoi mesi dipende da te,
se hai fissato un termine che non può oltrepassare,
5 Si statuti dies hominis sunt,
et numerus mensium eius apud te est,
et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit,
6 distogli lo sguardo da lui e lascialo stare
finché abbia compiuto, come un salariato, la sua
giornata!
6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat,
donec solvat, sicut mercennarius, dies suos.
7 Poiché anche per l'albero c'è speranza:
se viene tagliato, ancora ributta
e i suoi germogli non cessano di crescere;
7 Nam lignum habet spem;
si praecisum fuerit, rursum virescet,
et rami eius non deficient.
8 se sotto terra invecchia la sua radice
e al suolo muore il suo tronco,
8 Si senuerit in terra radix eius,
et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
9 al sentore dell'acqua rigermoglia
e mette rami come nuova pianta.
9 ad odorem aquae germinabit
et faciet comam quasi novellae.
10 L'uomo invece, se muore, giace inerte,
quando il mortale spira, dov'è?
10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur,
exspirat homo et, ubi, quaeso, est?
11 Potranno sparire le acque del mare
e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi,
11 Recedent aquae de mari,
et fluvius vacuefactus arescet;
12 ma l'uomo che giace più non s'alzerà,
finché durano i cieli non si sveglierà,
né più si desterà dal suo sonno.
12 sic homo, cum dormierit, non resurget:
donec atteratur caelum, non evigilabit
nec consurget de somno suo.
13 Oh, se tu volessi nascondermi nella tomba,
occultarmi, finché sarà passata la tua ira,
fissarmi un termine e poi ricordarti di me!
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me
et abscondas me, donec pertranseat furor tuus,
et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei?
14 Se l'uomo che muore potesse rivivere,
aspetterei tutti i giorni della mia milizia
finché arrivi per me l'ora del cambio!
14 Putasne mortuus homo rursum vivat?
Cunctis diebus, quibus nunc milito,
exspectarem, donec veniat immutatio mea.
15 Mi chiameresti e io risponderei,
l'opera delle tue mani tu brameresti.
15 Vocares me, et ego responderem tibi;
opus manuum tuarum requireres.
16 Mentre ora tu conti i miei passi
non spieresti più il mio peccato:
16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares,
sed parceres peccatis meis.
17 in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio misfatto
e tu cancelleresti la mia colpa.
17 Signares quasi in sacculo delicta mea,
sed dealbares iniquitatem meam.
18 Ohimè! come un monte finisce in una frana
e come una rupe si stacca dal suo posto,
18 Mons cadens decidit,
et saxum transfertur de loco suo;
19 e le acque consumano le pietre,
le alluvioni portano via il terreno:
così tu annienti la speranza dell'uomo.
19 lapides excavant aquae,
et alluvione terra inundatur:
et spem hominis perdes.
20 Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va,
tu sfiguri il suo volto e lo scacci.
20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet;
immutas faciem eius et emittis eum.
21 Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa;
siano disprezzati, lo ignora!
21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit;
sive ignobiles, non intellegit.
22 Soltanto i suoi dolori egli sente
e piange sopra di sé.
22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet,
et anima illius super semetipso luget ”.