Giobbe 14
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
BIBBIA CEI 1974 | NOVA VULGATA |
---|---|
1 L'uomo, nato di donna, breve di giorni e sazio di inquietudine, | 1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, commotione satiatur. |
2 come un fiore spunta e avvizzisce, fugge come l'ombra e mai si ferma. | 2 Qui quasi flos egreditur et arescit et fugit velut umbra et non permanet. |
3 Tu, sopra un tal essere tieni aperti i tuoi occhi e lo chiami a giudizio presso di te? | 3 Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium? |
4 Chi può trarre il puro dall'immondo? Nessuno. | 4 Quis potest facere mundum de immundo? Ne unus quidem! |
5 Se i suoi giorni sono contati, se il numero dei suoi mesi dipende da te, se hai fissato un termine che non può oltrepassare, | 5 Si statuti dies hominis sunt, et numerus mensium eius apud te est, et constituti sunt termini eius, quos non praeteribit, |
6 distogli lo sguardo da lui e lascialo stare finché abbia compiuto, come un salariato, la sua giornata! | 6 averte oculos tuos ab eo, ut quiescat, donec solvat, sicut mercennarius, dies suos. |
7 Poiché anche per l'albero c'è speranza: se viene tagliato, ancora ributta e i suoi germogli non cessano di crescere; | 7 Nam lignum habet spem; si praecisum fuerit, rursum virescet, et rami eius non deficient. |
8 se sotto terra invecchia la sua radice e al suolo muore il suo tronco, | 8 Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, |
9 al sentore dell'acqua rigermoglia e mette rami come nuova pianta. | 9 ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi novellae. |
10 L'uomo invece, se muore, giace inerte, quando il mortale spira, dov'è? | 10 Homo vero cum mortuus fuerit et debilitatur, exspirat homo et, ubi, quaeso, est? |
11 Potranno sparire le acque del mare e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi, | 11 Recedent aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescet; |
12 ma l'uomo che giace più non s'alzerà, finché durano i cieli non si sveglierà, né più si desterà dal suo sonno. | 12 sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur caelum, non evigilabit nec consurget de somno suo. |
13 Oh, se tu volessi nascondermi nella tomba, occultarmi, finché sarà passata la tua ira, fissarmi un termine e poi ricordarti di me! | 13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno seponas me et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? |
14 Se l'uomo che muore potesse rivivere, aspetterei tutti i giorni della mia milizia finché arrivi per me l'ora del cambio! | 14 Putasne mortuus homo rursum vivat? Cunctis diebus, quibus nunc milito, exspectarem, donec veniat immutatio mea. |
15 Mi chiameresti e io risponderei, l'opera delle tue mani tu brameresti. | 15 Vocares me, et ego responderem tibi; opus manuum tuarum requireres. |
16 Mentre ora tu conti i miei passi non spieresti più il mio peccato: | 16 Tu quidem nunc gressus meos dinumerares, sed parceres peccatis meis. |
17 in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio misfatto e tu cancelleresti la mia colpa. | 17 Signares quasi in sacculo delicta mea, sed dealbares iniquitatem meam. |
18 Ohimè! come un monte finisce in una frana e come una rupe si stacca dal suo posto, | 18 Mons cadens decidit, et saxum transfertur de loco suo; |
19 e le acque consumano le pietre, le alluvioni portano via il terreno: così tu annienti la speranza dell'uomo. | 19 lapides excavant aquae, et alluvione terra inundatur: et spem hominis perdes. |
20 Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va, tu sfiguri il suo volto e lo scacci. | 20 Praevales adversus eum, et in perpetuum transiet; immutas faciem eius et emittis eum. |
21 Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa; siano disprezzati, lo ignora! | 21 Sive nobiles fuerint filii eius, non novit; sive ignobiles, non intellegit. |
22 Soltanto i suoi dolori egli sente e piange sopra di sé. | 22 Attamen caro eius, dum vivet, dolet, et anima illius super semetipso luget ”. |