Psalmen 104

EINHEITSUBERSETZUNG BIBEL	LXX
1 Lobe den Herrn, meine Seele! Herr, mein Gott, wie groß bist du! Du bist mit Hoheit und Pracht bekleidet.	1 αλληλουια εξομολογεισθε τω κυριω και επικαλεισθε το ονομα αυτου απαγγειλατε εν τοις εθνεσιν τα εργα αυτου
2 Du hüllst dich in Licht wie in ein Kleid, du spannst den Himmel aus wie ein Zelt.	2 ασατε αυτω και ψαλατε αυτω διηγησασθε παντα τα θαυμασια αυτου
3 Du verankerst die Balken deiner Wohnung im Wasser. Du nimmst dir die Wolken zum Wagen, du fährst einher auf den Flügeln des Sturmes.	3 επαινεισθε εν τω ονοματι τω αγιω αυτου ευφρανθητω καρδια ζητουντων τον κυριον
4 Du machst dir die Winde zu Boten und lodernde Feuer zu deinen Dienern.	4 ζητησατε τον κυριον και κραταιωθητε ζητησατε το προσωπον αυτου δια παντος
5 Du hast die Erde auf Pfeiler gegründet; in alle Ewigkeit wird sie nicht wanken.	5 μνησθητε των θαυμασιων αυτου ων εποιησεν τα τερατα αυτου και τα κριματα του στοματος αυτου
6 Einst hat die Urflut sie bedeckt wie ein Kleid, die Wasser standen über den Bergen.	6 σπερμα αβρααμ δουλοι αυτου υιοι ιακωβ εκλεκτοι αυτου
7 Sie wichen vor deinem Drohen zurück, sie flohen vor der Stimme deines Donners.	7 αυτος κυριος ο θεος ημων εν παση τη γη τα κριματα αυτου
8 Da erhoben sich Berge und senkten sich Täler an den Ort, den du für sie bestimmt hast.	8 εμνησθη εις τον αιωνα διαθηκης αυτου λογου ου ενετειλατο εις χιλιας γενεας
9 Du hast den Wassern eine Grenze gesetzt, die dürfen sie nicht überschreiten; nie wieder sollen sie die Erde bedecken.	9 ον διεθετο τω αβρααμ και του ορκου αυτου τω ισαακ
10 Du lässt die Quellen hervorsprudeln in den Tälern, sie eilen zwischen den Bergen dahin.	10 και εστησεν αυτην τω ιακωβ εις προσταγμα και τω ισραηλ διαθηκην αιωνιον
11 Allen Tieren des Feldes spenden sie Trank, die Wildesel stillen ihren Durst daraus.	11 λεγων σοι δωσω την γην χανααν σχοινισμα κληρονομιας υμων
12 An den Ufern wohnen die Vögel des Himmels, aus den Zweigen erklingt ihr Gesang.	12 εν τω ειναι αυτους αριθμω βραχεις ολιγοστους και παροικους εν αυτη
13 Du tränkst die Berge aus deinen Kammern, aus deinen Wolken wird die Erde satt.	13 και διηλθον εξ εθνους εις εθνος εκ βασιλειας εις λαον ετερον
14 Du lässt Gras wachsen für das Vieh, auch Pflanzen für den Menschen, die er anbaut,damit er Brot gewinnt von der Erde	14 ουκ αφηκεν ανθρωπον αδικησαι αυτους και ηλεγξεν υπερ αυτων βασιλεις
15 und Wein, der das Herz des Menschen erfreut, damit sein Gesicht von Öl erglänzt und Brot das Menschenherz stärkt.	15 μη απτεσθε των χριστων μου και εν τοις προφηταις μου μη πονηρευεσθε
16 Die Bäume des Herrn trinken sich satt, die Zedern des Libanon, die er gepflanzt hat.	16 και εκαλεσεν λιμον επι την γην παν στηριγμα αρτου συνετριψεν
17 In ihnen bauen die Vögel ihr Nest, auf den Zypressen nistet der Storch.	17 απεστειλεν εμπροσθεν αυτων ανθρωπον εις δουλον επραθη ιωσηφ
18 Die hohen Berge gehören dem Steinbock, dem Klippdachs bieten die Felsen Zuflucht.	18 εταπεινωσαν εν πεδαις τους ποδας αυτου σιδηρον διηλθεν η ψυχη αυτου
19 Du hast den Mond gemacht als Maß für die Zeiten, die Sonne weiß, wann sie untergeht.	19 μεχρι του ελθειν τον λογον αυτου το λογιον κυριου επυρωσεν αυτον
20 Du sendest Finsternis und es wird Nacht, dann regen sich alle Tiere des Waldes.	20 απεστειλεν βασιλευς και ελυσεν αυτον αρχων λαων και αφηκεν αυτον
21 Die jungen Löwen brüllen nach Beute, sie verlangen von Gott ihre Nahrung.	21 κατεστησεν αυτον κυριον του οικου αυτου και αρχοντα πασης της κτησεως αυτου
22 Strahlt die Sonne dann auf, so schleichen sie heim und lagern sich in ihren Verstecken.	22 του παιδευσαι τους αρχοντας αυτου ως εαυτον και τους πρεσβυτερους αυτου σοφισαι
23 Nun geht der Mensch hinaus an sein Tagwerk, an seine Arbeit bis zum Abend.	23 και εισηλθεν ισραηλ εις αιγυπτον και ιακωβ παρωκησεν εν γη χαμ
24 Herr, wie zahlreich sind deine Werke! Mit Weisheit hast du sie alle gemacht, die Erde ist voll von deinen Geschöpfen.	24 και ηυξησεν τον λαον αυτου σφοδρα και εκραταιωσεν αυτον υπερ τους εχθρους αυτου
25 Da ist das Meer, so groß und weit, darin ein Gewimmel ohne Zahl: kleine und große Tiere.	25 μετεστρεψεν την καρδιαν αυτων του μισησαι τον λαον αυτου του δολιουσθαι εν τοις δουλοις αυτου
26 Dort ziehen die Schiffe dahin, auch der Leviítan, den du geformt hast, um mit ihm zu spielen.	26 εξαπεστειλεν μωυσην τον δουλον αυτου ααρων ον εξελεξατο αυτον
27 Sie alle warten auf dich, dass du ihnen Speise gibst zur rechten Zeit.	27 εθετο εν αυτοις τους λογους των σημειων αυτου και των τερατων εν γη χαμ
28 Gibst du ihnen, dann sammeln sie ein; öffnest du deine Hand, werden sie satt an Gutem.	28 εξαπεστειλεν σκοτος και εσκοτασεν και παρεπικραναν τους λογους αυτου
29 Verbirgst du dein Gesicht, sind sie verstört; nimmst du ihnen den Atem, so schwinden sie hin und kehren zurück zum Staub der Erde.	29 μετεστρεψεν τα υδατα αυτων εις αιμα και απεκτεινεν τους ιχθυας αυτων
30 Sendest du deinen Geist aus, so werden sie alle erschaffen und du erneuerst das Antlitz der Erde.	30 εξηρψεν η γη αυτων βατραχους εν τοις ταμιειοις των βασιλεων αυτων
31 Ewig währe die Herrlichkeit des Herrn; der Herr freue sich seiner Werke.	31 ειπεν και ηλθεν κυνομυια και σκνιπες εν πασι τοις οριοις αυτων
32 Er blickt auf die Erde und sie erbebt; er rührt die Berge an und sie rauchen.	32 εθετο τας βροχας αυτων χαλαζαν πυρ καταφλεγον εν τη γη αυτων
33 Ich will dem Herrn singen, solange ich lebe, will meinem Gott spielen, solange ich da bin.	33 και επαταξεν τας αμπελους αυτων και τας συκας αυτων και συνετριψεν παν ξυλον οριου αυτων
34 Möge ihm mein Dichten gefallen. Ich will mich freuen am Herrn.	34 ειπεν και ηλθεν ακρις και βρουχος ου ουκ ην αριθμος
35 Doch die Sünder sollen von der Erde verschwinden und es sollen keine Frevler mehr da sein. Lobe den Herrn, meine Seele! Halleluja!	35 και κατεφαγεν παντα τον χορτον εν τη γη αυτων και κατεφαγεν τον καρπον της γης αυτων
	36 και επαταξεν παν πρωτοτοκον εν τη γη αυτων απαρχην παντος πονου αυτων
	37 και εξηγαγεν αυτους εν αργυριω και χρυσιω και ουκ ην εν ταις φυλαις αυτων ασθενων
	38 ευφρανθη αιγυπτος εν τη εξοδω αυτων οτι επεπεσεν ο φοβος αυτων επ' αυτους
	39 διεπετασεν νεφελην εις σκεπην αυτοις και πυρ του φωτισαι αυτοις την νυκτα
	40 ητησαν και ηλθεν ορτυγομητρα και αρτον ουρανου ενεπλησεν αυτους
	41 διερρηξεν πετραν και ερρυησαν υδατα επορευθησαν εν ανυδροις ποταμοι
	42 οτι εμνησθη του λογου του αγιου αυτου του προς αβρααμ τον δουλον αυτου
	43 και εξηγαγεν τον λαον αυτου εν αγαλλιασει και τους εκλεκτους αυτου εν ευφροσυνη
	44 και εδωκεν αυτοις χωρας εθνων και πονους λαων εκληρονομησαν
	45 οπως αν φυλαξωσιν τα δικαιωματα αυτου και τον νομον αυτου εκζητησωσιν