1 ¡Sería vana tu esperanza porque su vista sola aterra! | 1 ουχ εορακας αυτον ουδε επι τοις λεγομενοις τεθαυμακας |
2 No hay audaz que lo despierte, ¿y quién podrá resistir ante él? | 2 ου δεδοικας οτι ητοιμασται μοι τις γαρ εστιν ο εμοι αντιστας |
3 ¿Quién le hizo frente y quedó salvo? ¡Ninguno bajo la capa de los cielos! | 3 η τις αντιστησεται μοι και υπομενει ει πασα η υπ' ουρανον εμη εστιν |
4 Mencionaré también sus miembros, hablaré de su fuerza incomparable. | 4 ου σιωπησομαι δι' αυτον και λογον δυναμεως ελεησει τον ισον αυτου |
5 ¿Quién rasgó la delantera de su túnica y penetró en su coraza doble? | 5 τις αποκαλυψει προσωπον ενδυσεως αυτου εις δε πτυξιν θωρακος αυτου τις αν εισελθοι |
6 ¿Quién abrió las hojas de sus fauces? ¡Reina el terror entre sus dientes! | 6 πυλας προσωπου αυτου τις ανοιξει κυκλω οδοντων αυτου φοβος |
7 Su dorso son hileras de escudos, que cierra un sello de piedra. | 7 τα εγκατα αυτου ασπιδες χαλκειαι συνδεσμος δε αυτου ωσπερ σμιριτης λιθος |
8 Están apretados uno a otro, y ni un soplo puede pasar entre ellos. | 8 εις του ενος κολλωνται πνευμα δε ου μη διελθη αυτον |
9 Están pegados entre sí y quedan unidos sin fisura. | 9 ανηρ τω αδελφω αυτου προσκολληθησεται συνεχονται και ου μη αποσπασθωσιν |
10 Echa luz su estornudo, sus ojos son como los párpados de la aurora. | 10 εν πταρμω αυτου επιφαυσκεται φεγγος οι δε οφθαλμοι αυτου ειδος εωσφορου |
11 Salen antorchas de sus fauces, chispas de fuego saltan. | 11 εκ στοματος αυτου εκπορευονται λαμπαδες καιομεναι και διαρριπτουνται εσχαραι πυρος |
12 De sus narices sale humo, como de un caldero que hierve junto al fuego. | 12 εκ μυκτηρων αυτου εκπορευεται καπνος καμινου καιομενης πυρι ανθρακων |
13 Su soplo enciende carbones, una llama sale de su boca. | 13 η ψυχη αυτου ανθρακες φλοξ δε εκ στοματος αυτου εκπορευεται |
14 En su cuello se asienta la fuerza, y ante él cunde el espanto. | 14 εν δε τραχηλω αυτου αυλιζεται δυναμις εμπροσθεν αυτου τρεχει απωλεια |
15 Son compactas las papadas de su carne: están pegadas a ella, inseparables. | 15 σαρκες δε σωματος αυτου κεκολληνται καταχεει επ' αυτον ου σαλευθησεται |
16 Su corazón es duro como roca, resistente como piedra de molino. | 16 η καρδια αυτου πεπηγεν ως λιθος εστηκεν δε ωσπερ ακμων ανηλατος |
17 Cuando se yergue, se amedrentan las olas, y las ondas del mar se retiran. | 17 στραφεντος δε αυτου φοβος θηριοις τετραποσιν επι γης αλλομενοις |
18 Le alcanza la espada sin clavarse, lo mismo la lanza, jabalina o dardo. | 18 εαν συναντησωσιν αυτω λογχαι ουδεν μη ποιησωσιν δορυ επηρμενον και θωρακα |
19 Para él e hierro es sólo paja, el bronce, madera carcomida. | 19 ηγηται μεν γαρ σιδηρον αχυρα χαλκον δε ωσπερ ξυλον σαθρον |
20 No le ahuyentan los disparos del arco, cual polvillo le llegan las piedras de la honda. | 20 ου μη τρωση αυτον τοξον χαλκειον ηγηται μεν πετροβολον χορτον |
21 Una paja le parece la maza, se ríe del venablo que silba. | 21 ως καλαμη ελογισθησαν σφυραι καταγελα δε σεισμου πυρφορου |
22 Debajo de él tejas puntiagudas: un trillo que va pasando por el lodo. | 22 η στρωμνη αυτου οβελισκοι οξεις πας δε χρυσος θαλασσης υπ' αυτον ωσπερ πηλος αμυθητος |
23 Hace del abismo una olla borbotante, cambia el mar en pebetero. | 23 αναζει την αβυσσον ωσπερ χαλκειον ηγηται δε την θαλασσαν ωσπερ εξαλειπτρον |
24 Deja tras sí una estela luminosa, el abismo diríase una melena blanca. | 24 τον δε ταρταρον της αβυσσου ωσπερ αιχμαλωτον ελογισατο αβυσσον εις περιπατον |
25 No hay en la tierra semejante a él, que ha sido hecho intrépido. | 25 ουκ εστιν ουδεν επι της γης ομοιον αυτω πεποιημενον εγκαταπαιζεσθαι υπο των αγγελων μου |
26 Mira a la cara a los más altos, es rey de todos los hijos del orgullo. | 26 παν υψηλον ορα αυτος δε βασιλευς παντων των εν τοις υδασιν |