Psalmen 137

EINHEITSUBERSETZUNG BIBEL	Biblia Tysiąclecia
1 An den Strömen von Babel, da saßen wir und weinten, wenn wir an Zion dachten.	1 Nad rzekami Babilonu - tam myśmy siedzieli i płakali, kiedyśmy wspominali Syjon.
2 Wir hängten unsere Harfen an die Weiden in jenem Land.	2 Na topolach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy.
3 Dort verlangten von uns die Zwingherren Lieder, unsere Peiniger forderten Jubel: «Singt uns Lieder vom Zion!»	3 Bo tam żądali od nas pieśni ci, którzy nas uprowadzili, pieśni radości ci, którzy nas uciskali: Zaśpiewajcie nam jakąś z pieśni syjońskich!
4 Wie könnten wir singen die Lieder des Herrn, fern, auf fremder Erde?	4 Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską w obcej krainie?
5 Wenn ich dich je vergesse, Jerusalem, dann soll mir die rechte Hand verdorren.	5 Jeruzalem, jeśli zapomnę o tobie, niech uschnie moja prawica!
6 Die Zunge soll mir am Gaumen kleben, wenn ich an dich nicht mehr denke, wenn ich Jerusalem nicht zu meiner höchsten Freude erhebe.	6 Niech język mi przyschnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.
7 Herr, vergiss den Söhnen Edoms nicht den Tag von Jerusalem; sie sagten: «Reißt nieder, bis auf den Grund reißt es nieder!»	7 Przypomnij, Panie, synom Edomu, dzień Jeruzalem, kiedy oni mówili: Burzcie, burzcie - aż do jej fundamentów!
8 Tochter Babel, du Zerstörerin! Wohl dem, der dir heimzahlt, was du uns getan hast!	8 Córo Babilonu, niszczycielko, szczęśliwy, kto ci odpłaci za zło, jakie nam wyrządziłaś!
9 Wohl dem, der deine Kinder packt und sie am Felsen zerschmettert!	9 Szczęśliwy, kto schwyci i rozbije o skałę twoje dzieci.