1 Job tomó la palabra y dijo: | 1 υπολαβων δε ιωβ λεγει |
2 Escuchad, escuchad mis razones, dadme siquiera este consuelo. | 2 ακουσατε ακουσατε μου των λογων ινα μη η μοι παρ' υμων αυτη η παρακλησις |
3 Tened paciencia mientras hablo yo, cuando haya hablado, os podréis burlar. | 3 αρατε με εγω δε λαλησω ειτ' ου καταγελασετε μου |
4 ¿Acaso me quejo yo de un hombre? ¿Por qué entonces no he de ser impaciente? | 4 τι γαρ μη ανθρωπου μου η ελεγξις η δια τι ου θυμωθησομαι |
5 Volved hacia mí: quedaréis espantados y la mano pondréis en vuestra boca. | 5 εισβλεψαντες εις εμε θαυμασατε χειρα θεντες επι σιαγονι |
6 Que yo mismo me horrorizo al recordarlo, y mi carne es presa de un escalofrío. | 6 εαν τε γαρ μνησθω εσπουδακα εχουσιν δε μου τας σαρκας οδυναι |
7 ¿Por qué siguen viviendo los malvados, envejecen y aún crecen en poder? | 7 δια τι ασεβεις ζωσιν πεπαλαιωνται δε και εν πλουτω |
8 Su descendencia ante ellos se afianza, sus vástagos se afirman a su vista. | 8 ο σπορος αυτων κατα ψυχην τα δε τεκνα αυτων εν οφθαλμοις |
9 En paz sus casas, nada temen, la vara de Dios no cae sobre ellos. | 9 οι οικοι αυτων ευθηνουσιν φοβος δε ουδαμου μαστιξ δε παρα κυριου ουκ εστιν επ' αυτοις |
10 Su toro fecunda sin marrar, sin abortar su vaca pare. | 10 η βους αυτων ουκ ωμοτοκησεν διεσωθη δε αυτων εν γαστρι εχουσα και ουκ εσφαλεν |
11 Dejan correr a sus niños como ovejas, sus hijos brincan como ciervos. | 11 μενουσιν δε ως προβατα αιωνια τα δε παιδια αυτων προσπαιζουσιν |
12 Cantan con arpa y cítara, al son de la flauta se divierten. | 12 αναλαβοντες ψαλτηριον και κιθαραν και ευφραινονται φωνη ψαλμου |
13 Acaban su vida en la ventura, en paz descienden al seol. | 13 συνετελεσαν δε εν αγαθοις τον βιον αυτων εν δε αναπαυσει αδου εκοιμηθησαν |
14 Y con todo, a Dios decían: «¡Lejos de nosotros, no queremos conocer tus caminos! | 14 λεγει δε κυριω αποστα απ' εμου οδους σου ειδεναι ου βουλομαι |
15 ¿Qué es Sadday para que le sirvamos, qué podemos ganar con aplacarle?» | 15 τι ικανος οτι δουλευσομεν αυτω και τις ωφελεια οτι απαντησομεν αυτω |
16 ¿No está en sus propias manos su ventura, aunque el consejo de los malos quede lejos de Dios? | 16 εν χερσιν γαρ ην αυτων τα αγαθα εργα δε ασεβων ουκ εφορα |
17 ¿Cuántas veces la lámpara de los malos se apaga, su desgracia irrumpe sobre ellos, y él reparte dolores en su cólera? | 17 ου μην δε αλλα και ασεβων λυχνος σβεσθησεται επελευσεται δε αυτοις η καταστροφη ωδινες δε αυτους εξουσιν απο οργης |
18 ¿Son como paja ante el viento, como tamo que arrebata un torbellino? | 18 εσονται δε ωσπερ αχυρα προ ανεμου η ωσπερ κονιορτος ον υφειλατο λαιλαψ |
19 ¿Va a guardar Dios para sus hijos su castigo? ¡que le castigue a él, para que sepa! | 19 εκλιποι υιους τα υπαρχοντα αυτου ανταποδωσει προς αυτον και γνωσεται |
20 ¡Vea su ruina con sus propios ojos, beba de la furia de Sadday! | 20 ιδοισαν οι οφθαλμοι αυτου την εαυτου σφαγην απο δε κυριου μη διασωθειη |
21 ¿Qué le importa la suerte de su casa, después de él, cuando se haya cortado la cuenta de sus meses? | 21 οτι τι θελημα αυτου εν οικω αυτου μετ' αυτον και αριθμοι μηνων αυτου διηρεθησαν |
22 Pero, ¿se enseña a Dios la ciencia? ¡Si es él quien juzga a los seres más excelsos! | 22 ποτερον ουχι ο κυριος εστιν ο διδασκων συνεσιν και επιστημην αυτος δε φονους διακρινει |
23 Hay quien muere en su pleno vigor, en el colmo de la dicha y de la paz, | 23 ουτος αποθανειται εν κρατει απλοσυνης αυτου ολος δε ευπαθων και ευθηνων |
24 repletos de grasa su ijares, bien empapado el meollo de sus huesos. | 24 τα δε εγκατα αυτου πληρη στεατος μυελος δε αυτου διαχειται |
25 Y hay quien muere, la amargura en el alma, sin haber gustado la ventura. | 25 ο δε τελευτα υπο πικριας ψυχης ου φαγων ουδεν αγαθον |
26 Juntos luego se acuestan en el polvo, y los gusanos los recubren. | 26 ομοθυμαδον δε επι γης κοιμωνται σαπρια δε αυτους εκαλυψεν |
27 ¡Oh, sé muy bien lo que pensáis, las malas ideas que os formáis sobre mí! | 27 ωστε οιδα υμας οτι τολμη επικεισθε μοι |
28 «¿Dónde está, os decís, la casa del magnate? ¿dónde la tienda que habitaban los malos?» | 28 οτι ερειτε που εστιν οικος αρχοντος και που εστιν η σκεπη των σκηνωματων των ασεβων |
29 ¿No habéis interrogado a los viandantes? ¿no os han pasmado los casos que refieren? | 29 ερωτησατε παραπορευομενους οδον και τα σημεια αυτων ουκ απαλλοτριωσετε |
30 Que el malo es preservado en el día del desastre, en el día de los furores queda a salvo. | 30 οτι εις ημεραν απωλειας κουφιζεται ο πονηρος εις ημεραν οργης αυτου απαχθησονται |
31 Pues, ¿quién le echa en cara su conducta y le da el merecido de su obras? | 31 τις απαγγελει επι προσωπου αυτου την οδον αυτου και αυτος εποιησεν τις ανταποδωσει αυτω |
32 Cuando es llevado al cementerio, sobre el mausoleo hace vela. | 32 και αυτος εις ταφους απηνεχθη και επι σορω ηγρυπνησεν |
33 Dulces le son los terrones del torrente, y detrás de él desfila todo el mundo. | 33 εγλυκανθησαν αυτω χαλικες χειμαρρου και οπισω αυτου πας ανθρωπος απελευσεται και εμπροσθεν αυτου αναριθμητοι |
34 ¿Cómo, pues, me consoláis tan en vano? ¡Pura falacia son vuestras respuestas! | 34 πως δε παρακαλειτε με κενα το δε εμε καταπαυσασθαι αφ' υμων ουδεν |