1 Elifaz de Temán tomó la palabra y dijo: | 1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει |
2 ¿Responde un sabio con una ciencia de aire, hincha su vientre de solano, | 2 ποτερον σοφος αποκρισιν δωσει συνεσεως πνευματος και ενεπλησεν πονον γαστρος |
3 replicando con palabras vacías, con discursos inútiles? | 3 ελεγχων εν ρημασιν οις ου δει εν λογοις οις ουδεν οφελος |
4 ¡Tú llegas incluso a destruir la piedad, a anular los piadosos coloquios ante Dios! | 4 ου και συ απεποιησω φοβον συνετελεσω δε ρηματα τοιαυτα εναντι του κυριου |
5 Ya que tu culpa inspira tus palabras, y eliges el hablar de los astutos, | 5 ενοχος ει ρημασιν στοματος σου ουδε διεκρινας ρηματα δυναστων |
6 tu propia boca te condena, que no yo, tus mismos labios atestiguan contra ti. | 6 ελεγξαι σε το σον στομα και μη εγω τα δε χειλη σου καταμαρτυρησουσιν σου |
7 ¿Has nacido tú el primero de los hombres? ¿Se te dio a luz antes que a las colinas? | 7 τι γαρ μη πρωτος ανθρωπων εγενηθης η προ θινων επαγης |
8 ¿Escuchas acaso los secretos de Dios? ¿acaparas la sabiduría?! | 8 η συνταγμα κυριου ακηκοας εις δε σε αφικετο σοφια |
9 ¿Qué sabes tú, que nosotros no sepamos? ¿qué comprendes, que a nosotros se escape? | 9 τι γαρ οιδας ο ουκ οιδαμεν η τι συνιεις ο ουχι και ημεις |
10 ¡También entre nosotros hay un cano, un anciano, más cargado de días que tu padre! | 10 και γε πρεσβυτης και γε παλαιος εν ημιν βαρυτερος του πατρος σου ημεραις |
11 ¿Te parecen poco los consuelos divinos, y una palabra que con dulzura se te dice? | 11 ολιγα ων ημαρτηκας μεμαστιγωσαι μεγαλως υπερβαλλοντως λελαληκας |
12 ¡Cómo te arrebata el corazón, qué aviesos son tus ojos, | 12 τι ετολμησεν η καρδια σου η τι επηνεγκαν οι οφθαλμοι σου |
13 cuando revuelves contra Dios tu furia y echas palabras por la boca! | 13 οτι θυμον ερρηξας εναντι κυριου εξηγαγες δε εκ στοματος ρηματα τοιαυτα |
14 ¿Cómo puede ser puro un hombre? ¿cómo ser justo el nacido de mujer? | 14 τις γαρ ων βροτος οτι εσται αμεμπτος η ως εσομενος δικαιος γεννητος γυναικος |
15 Si ni en sus santos tiene Dios confianza, y ni los cielos son puros a sus ojos, | 15 ει κατα αγιων ου πιστευει ουρανος δε ου καθαρος εναντιον αυτου |
16 ¡cuánto menos un ser abominable y corrompido, el hombre, que bebe la iniquidad como agua! | 16 εα δε εβδελυγμενος και ακαθαρτος ανηρ πινων αδικιας ισα ποτω |
17 Voy a instruirte, escúchame, voy a contarte lo que he visto, | 17 αναγγελω δε σοι ακουε μου α δη εωρακα αναγγελω σοι |
18 lo que transmiten los sabios, sin pasar por alto nada de sus padres, | 18 α σοφοι ερουσιν και ουκ εκρυψαν πατερας αυτων |
19 - a ellos solos les fue dada la tierra, sin que se mezclara extranjero entre ellos -: | 19 αυτοις μονοις εδοθη η γη και ουκ επηλθεν αλλογενης επ' αυτους |
20 «Todos sus días vive el malvado en tormento, contados están los años asignados al tirano. | 20 πας ο βιος ασεβους εν φροντιδι ετη δε αριθμητα δεδομενα δυναστη |
21 Grito de espanto resuena en sus oídos, en plena paz el bandido le asalta. | 21 ο δε φοβος αυτου εν ωσιν αυτου οταν δοκη ηδη ειρηνευειν ηξει αυτου η καταστροφη |
22 No espera escapar a las tinieblas, y se ve destinado a la espada. | 22 μη πιστευετω αποστραφηναι απο σκοτους εντεταλται γαρ ηδη εις χειρας σιδηρου |
23 Asignado como pasto de los buitres, sabe que su ruina es inminente. La hora de las tinieblas | 23 κατατετακται δε εις σιτα γυψιν οιδεν δε εν εαυτω οτι μενει εις πτωμα ημερα δε αυτον σκοτεινη στροβησει |
24 le espanta, la ansiedad y la angustia le invaden, como un rey pronto al asalto. | 24 αναγκη δε και θλιψις αυτον καθεξει ωσπερ στρατηγος πρωτοστατης πιπτων |
25 ¡Alzaba él su mano contra Dios, se atrevía a retar a Sadday! | 25 οτι ηρκεν χειρας εναντιον του κυριου εναντι δε κυριου παντοκρατορος ετραχηλιασεν |
26 Embestía contra él, el cuello tenso, tras las macizas gibas de su escudo; | 26 εδραμεν δε εναντιον αυτου υβρει εν παχει νωτου ασπιδος αυτου |
27 porque tenía el rostro cubierto de grasa, en sus ijadas había echado sebo, | 27 οτι εκαλυψεν το προσωπον αυτου εν στεατι αυτου και εποιησεν περιστομιον επι των μηριων |
28 y habitaba ciudades destruidas, casas inhabitadas que amenazaban convertirse en ruinas. | 28 αυλισθειη δε πολεις ερημους εισελθοι δε εις οικους αοικητους α δε εκεινοι ητοιμασαν αλλοι αποισονται |
29 No se enriquecerá, no será estable su fortuna, su sombra no cubrirá la tierra, | 29 ουτε μη πλουτισθη ουτε μη μεινη αυτου τα υπαρχοντα ου μη βαλη επι την γην σκιαν |
30 (ni escapará a las tinieblas). Agotará sus renuevos la llama, su flor será barrida por el viento. | 30 ουδε μη εκφυγη το σκοτος τον βλαστον αυτου μαραναι ανεμος εκπεσοι δε αυτου το ανθος |
31 No se fíe de su elevada talla, pues vanidad es su follaje. | 31 μη πιστευετω οτι υπομενει κενα γαρ αποβησεται αυτω |
32 Se amustiará antes de tiempo, y sus ramas no reverdecerán. | 32 η τομη αυτου προ ωρας φθαρησεται και ο ραδαμνος αυτου ου μη πυκαση |
33 Sacudirá como la viña sus agraces, como el olivo dejará caer su flor. | 33 τρυγηθειη δε ωσπερ ομφαξ προ ωρας εκπεσοι δε ως ανθος ελαιας |
34 Sí, es estéril la ralea del impío, devora el fuego la tienda del soborno. | 34 μαρτυριον γαρ ασεβους θανατος πυρ δε καυσει οικους δωροδεκτων |
35 Quien concibe dolor, desgracia engendra, su vientre incuba decepción» | 35 εν γαστρι δε λημψεται οδυνας αποβησεται δε αυτω κενα η δε κοιλια αυτου υποισει δολον |