1 Elifaz de Temán tomó la palabra y dijo: | 1 υπολαβων δε ελιφας ο θαιμανιτης λεγει |
2 Si se intentara hablarte, ¿lo soportarías? Pero ¿quién puede contener sus palabras? | 2 μη πολλακις σοι λελαληται εν κοπω ισχυν δε ρηματων σου τις υποισει |
3 Mira, tú dabas lección a mucha gente, infundías vigor a las manos caídas; | 3 ει γαρ συ ενουθετησας πολλους και χειρας ασθενους παρεκαλεσας |
4 tus razones sostenían al que vacilaba, robustecías las rodillas endebles. | 4 ασθενουντας τε εξανεστησας ρημασιν γονασιν τε αδυνατουσιν θαρσος περιεθηκας |
5 Y ahora que otro tanto te toca, te deprimes, te alcanza el golpe a ti, y todo te turbas. | 5 νυν δε ηκει επι σε πονος και ηψατο σου συ δε εσπουδασας |
6 ¿No es tu confianza la piedad, y tu esperanza tu conducta intachable? | 6 ποτερον ουχ ο φοβος σου εστιν εν αφροσυνη και η ελπις σου και η ακακια της οδου σου |
7 ¡Recuerda! ¿Qué inocente jamás ha perecido? ¿dónde han sido los justos extirpados? | 7 μνησθητι ουν τις καθαρος ων απωλετο η ποτε αληθινοι ολορριζοι απωλοντο |
8 Así lo he visto: los que labran maldad y siembran vejación, eso cosechan. | 8 καθ' ον τροπον ειδον τους αροτριωντας τα ατοπα οι δε σπειροντες αυτα οδυνας θεριουσιν εαυτοις |
9 Bajo el aliento de Dios perecen éstos, desaparecen al soplo de su ira. | 9 απο προσταγματος κυριου απολουνται απο δε πνευματος οργης αυτου αφανισθησονται |
10 Ruge el león, brama la leona, mas los dientes de los leoncillos quedan rotos. | 10 σθενος λεοντος φωνη δε λεαινης γαυριαμα δε δρακοντων εσβεσθη |
11 Perece el león falto de presa, y los cachorros de la leona se dispersan. | 11 μυρμηκολεων ωλετο παρα το μη εχειν βοραν σκυμνοι δε λεοντων ελιπον αλληλους |
12 A mí se me ha dicho furtivamente una palabra, mi oído ha percibido su susurro. | 12 ει δε τι ρημα αληθινον εγεγονει εν λογοις σου ουθεν αν σοι τουτων κακον απηντησεν ποτερον ου δεξεται μου το ους εξαισια παρ' αυτου |
13 En las pesadillas por las visiones de la noche, cuando a los hombres el letargo invade, | 13 φοβοι δε και ηχω νυκτερινη επιπιπτων φοβος επ' ανθρωπους |
14 un temblor me entró, un escalofrío, que estremeció todos mis huesos... | 14 φρικη δε μοι συνηντησεν και τρομος και μεγαλως μου τα οστα συνεσεισεν |
15 Se escurre un soplo por mi rostro, eriza los pelos de mi carne. | 15 και πνευμα επι προσωπον μου επηλθεν εφριξαν δε μου τριχες και σαρκες |
16 Alguien surge... no puedo reconocer su cara; una imagen delante de mis ojos. Silencio..., después oigo una voz: | 16 ανεστην και ουκ επεγνων ειδον και ουκ ην μορφη προ οφθαλμων μου αλλ' η αυραν και φωνην ηκουον |
17 «¿Es justo ante Dios algún mortal? ¿ante su Hacedor es puro un hombre? | 17 τι γαρ μη καθαρος εσται βροτος εναντιον κυριου η απο των εργων αυτου αμεμπτος ανηρ |
18 Si no se fía de sus mismos servidores, y aun a sus ángeles achaca desvarío, | 18 ει κατα παιδων αυτου ου πιστευει κατα δε αγγελων αυτου σκολιον τι επενοησεν |
19 ¡cuánto más a los que habitan estas casas de arcilla, ellas mismas hincadas en el polvo! Se les aplasta como a una polilla; | 19 τους δε κατοικουντας οικιας πηλινας εξ ων και αυτοι εκ του αυτου πηλου εσμεν επαισεν αυτους σητος τροπον |
20 de la noche a la mañana quedan pulverizados. Para siempre perecen sin advertirlo nadie; | 20 και απο πρωιθεν εως εσπερας ουκετι εισιν παρα το μη δυνασθαι αυτους εαυτοις βοηθησαι απωλοντο |
21 se les arranca la cuerda de su tienda, y mueren privados de sabiduría.» | 21 ενεφυσησεν γαρ αυτοις και εξηρανθησαν απωλοντο παρα το μη εχειν αυτους σοφιαν |