1 Diceva loro una parabola sulla necessità di pregare sempre, senza stancarsi mai: | 1 Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere, |
2 «In una città viveva un giudice, che non temeva Dio né aveva riguardo per alcuno. | 2 dicens : Judex quidam erat in quadam civitate, qui Deum non timebat, et hominem non reverebatur. |
3 In quella città c’era anche una vedova, che andava da lui e gli diceva: “Fammi giustizia contro il mio avversario”. | 3 Vidua autem quædam erat in civitate illa, et veniebat ad eum, dicens : Vindica me de adversario meo. |
4 Per un po’ di tempo egli non volle; ma poi disse tra sé: “Anche se non temo Dio e non ho riguardo per alcuno, | 4 Et nolebat per multum tempus. Post hæc autem dixit intra se : Etsi Deum non timeo, nec hominem revereor : |
5 dato che questa vedova mi dà tanto fastidio, le farò giustizia perché non venga continuamente a importunarmi”». | 5 tamen quia molesta est mihi hæc vidua, vindicabo illam, ne in novissimo veniens sugillet me. |
6 E il Signore soggiunse: «Ascoltate ciò che dice il giudice disonesto. | 6 Ait autem Dominus : Audite quid judex iniquitatis dicit : |
7 E Dio non farà forse giustizia ai suoi eletti, che gridano giorno e notte verso di lui? Li farà forse aspettare a lungo? | 7 Deus autem non faciet vindictam electorum suorum clamantium ad se die ac nocte, et patientiam habebit in illis ? |
8 Io vi dico che farà loro giustizia prontamente. Ma il Figlio dell’uomo, quando verrà, troverà la fede sulla terra?».
| 8 Dico vobis quia cito faciet vindictam illorum. Verumtamen Filius hominis veniens, putas, inveniet fidem in terra ?
|
9 Disse ancora questa parabola per alcuni che avevano l’intima presunzione di essere giusti e disprezzavano gli altri: | 9 Dixit autem et ad quosdam qui in se confidebant tamquam justi, et aspernabantur ceteros, parabolam istam : |
10 «Due uomini salirono al tempio a pregare: uno era fariseo e l’altro pubblicano. | 10 Duo homines ascenderunt in templum ut orarent : unus pharisæus et alter publicanus. |
11 Il fariseo, stando in piedi, pregava così tra sé: “O Dio, ti ringrazio perché non sono come gli altri uomini, ladri, ingiusti, adùlteri, e neppure come questo pubblicano. | 11 Pharisæus stans, hæc apud se orabat : Deus, gratias ago tibi, quia non sum sicut ceteri hominum : raptores, injusti, adulteri, velut etiam hic publicanus : |
12 Digiuno due volte alla settimana e pago le decime di tutto quello che possiedo”. | 12 jejuno bis in sabbato, decimas do omnium quæ possideo. |
13 Il pubblicano invece, fermatosi a distanza, non osava nemmeno alzare gli occhi al cielo, ma si batteva il petto dicendo: “O Dio, abbi pietà di me peccatore”. | 13 Et publicanus a longe stans, nolebat nec oculos ad cælum levare : sed percutiebat pectus suum, dicens : Deus propitius esto mihi peccatori. |
14 Io vi dico: questi, a differenza dell’altro, tornò a casa sua giustificato, perché chiunque si esalta sarà umiliato, chi invece si umilia sarà esaltato».
| 14 Dico vobis, descendit hic justificatus in domum suam ab illo : quia omnis qui se exaltat, humiliabitur, et qui se humiliat, exaltabitur.
|
15 Gli presentavano anche i bambini piccoli perché li toccasse, ma i discepoli, vedendo ciò, li rimproveravano. | 15 Afferebant autem ad illum et infantes, ut eos tangeret. Quod cum viderent discipuli, increpabant illos. |
16 Allora Gesù li chiamò a sé e disse: «Lasciate che i bambini vengano a me e non glielo impedite; a chi è come loro, infatti, appartiene il regno di Dio. | 16 Jesus autem convocans illos, dixit : Sinite pueros venire ad me, et nolite vetare eos : talium est enim regnum Dei. |
17 In verità io vi dico: chi non accoglie il regno di Dio come l’accoglie un bambino, non entrerà in esso».
| 17 Amen dico vobis, quicumque non acceperit regnum Dei sicut puer, non intrabit in illud.
|
18 Un notabile lo interrogò: «Maestro buono, che cosa devo fare per avere in eredità la vita eterna?». | 18 Et interrogavit eum quidam princeps, dicens : Magister bone, quid faciens vitam æternam possidebo ? |
19 Gesù gli rispose: «Perché mi chiami buono? Nessuno è buono, se non Dio solo. | 19 Dixit autem ei Jesus : Quid me dicis bonum ? nemo bonus nisi solus Deus. |
20 Tu conosci i comandamenti: Non commettere adulterio, non uccidere, non rubare, non testimoniare il falso, onora tuo padre e tua madre». | 20 Mandata nosti : non occides ; non mœchaberis ; non furtum facies ; non falsum testimonium dices ; honora patrem tuum et matrem. |
21 Costui disse: «Tutte queste cose le ho osservate fin dalla giovinezza». | 21 Qui ait : Hæc omnia custodivi a juventute mea. |
22 Udito ciò, Gesù gli disse: «Una cosa ancora ti manca: vendi tutto quello che hai, distribuiscilo ai poveri e avrai un tesoro nei cieli; e vieni! Seguimi!». | 22 Quo audito, Jesus ait ei : Adhuc unum tibi deest : omnia quæcumque habes vende, et da pauperibus, et habebis thesaurum in cælo : et veni, sequere me. |
23 Ma quello, udite queste parole, divenne assai triste perché era molto ricco.
| 23 His ille auditis, contristatus est : quia dives erat valde. |
24 Quando Gesù lo vide così triste, disse: «Quanto è difficile, per quelli che possiedono ricchezze, entrare nel regno di Dio. | 24 Videns autem Jesus illum tristem factum, dixit : Quam difficile, qui pecunias habent, in regnum Dei intrabunt ! |
25 È più facile infatti per un cammello passare per la cruna di un ago, che per un ricco entrare nel regno di Dio!». | 25 facilius est enim camelum per foramen acus transire quam divitem intrare in regnum Dei. |
26 Quelli che ascoltavano dissero: «E chi può essere salvato?». | 26 Et dixerunt qui audiebant : Et quis potest salvus fieri ? |
27 Rispose: «Ciò che è impossibile agli uomini, è possibile a Dio».
| 27 Ait illis : Quæ impossibilia sunt apud homines, possibilia sunt apud Deum. |
28 Pietro allora disse: «Noi abbiamo lasciato i nostri beni e ti abbiamo seguito». | 28 Ait autem Petrus : Ecce nos dimisimus omnia et secuti sumus te. |
29 Ed egli rispose: «In verità io vi dico, non c’è nessuno che abbia lasciato casa o moglie o fratelli o genitori o figli per il regno di Dio, | 29 Qui dixit eis : Amen dico vobis, nemo est qui reliquit domum, aut parentes, aut fratres, aut uxorem, aut filios propter regnum Dei, |
30 che non riceva molto di più nel tempo presente e la vita eterna nel tempo che verrà».
| 30 et non recipiat multo plura in hoc tempore, et in sæculo venturo vitam æternam.
|
31 Poi prese con sé i Dodici e disse loro: «Ecco, noi saliamo a Gerusalemme, e si compirà tutto ciò che fu scritto dai profeti riguardo al Figlio dell’uomo: | 31 Assumpsit autem Jesus duodecim, et ait illis : Ecce ascendimus Jerosolymam, et consummabuntur omnia quæ scripta sunt per prophetas de Filio hominis : |
32 verrà infatti consegnato ai pagani, verrà deriso e insultato, lo copriranno di sputi | 32 tradetur enim gentibus, et illudetur, et flagellabitur, et conspuetur : |
33 e, dopo averlo flagellato, lo uccideranno e il terzo giorno risorgerà». | 33 et postquam flagellaverint, occident eum, et tertia die resurget. |
34 Ma quelli non compresero nulla di tutto questo; quel parlare restava oscuro per loro e non capivano ciò che egli aveva detto.
| 34 Et ipsi nihil horum intellexerunt, et erat verbum istud absconditum ab eis, et non intelligebant quæ dicebantur.
|
35 Mentre si avvicinava a Gerico, un cieco era seduto lungo la strada a mendicare. | 35 Factum est autem, cum appropinquaret Jericho, cæcus quidam sedebat secus viam, mendicans. |
36 Sentendo passare la gente, domandò che cosa accadesse. | 36 Et cum audiret turbam prætereuntem, interrogabat quid hoc esset. |
37 Gli annunciarono: «Passa Gesù, il Nazareno!». | 37 Dixerunt autem ei quod Jesus Nazarenus transiret. |
38 Allora gridò dicendo: «Gesù, figlio di Davide, abbi pietà di me!». | 38 Et clamavit, dicens : Jesu, fili David, miserere mei. |
39 Quelli che camminavano avanti lo rimproveravano perché tacesse; ma egli gridava ancora più forte: «Figlio di Davide, abbi pietà di me!». | 39 Et qui præibant, increpabant eum ut taceret. Ipse vero multo magis clamabat : Fili David, miserere mei. |
40 Gesù allora si fermò e ordinò che lo conducessero da lui. Quando fu vicino, gli domandò: | 40 Stans autem Jesus jussit illum adduci ad se. Et cum appropinquasset, interrogavit illum, |
41 «Che cosa vuoi che io faccia per te?». Egli rispose: «Signore, che io veda di nuovo!». | 41 dicens : Quid tibi vis faciam ? At ille dixit : Domine, ut videam. |
42 E Gesù gli disse: «Abbi di nuovo la vista! La tua fede ti ha salvato». | 42 Et Jesus dixit illi : Respice, fides tua te salvum fecit. |
43 Subito ci vide di nuovo e cominciò a seguirlo glorificando Dio. E tutto il popolo, vedendo, diede lode a Dio. | 43 Et confestim vidit, et sequebatur illum magnificans Deum. Et omnis plebs ut vidit, dedit laudem Deo. |