1 Tomando Jesús de nuevo la palabra les habló en parábolas, diciendo: | 1 Et respondens Jesus, dixit iterum in parabolis eis, dicens : |
2 «El Reino de los Cielos es semejante a un rey que celebró el banquete de bodas de su hijo. | 2 Simile factum est regnum cælorum homini regi, qui fecit nuptias filio suo. |
3 Envió sus siervos a llamar a los invitados a la boda, pero no quisieron venir. | 3 Et misit servos suos vocare invitatos ad nuptias, et nolebant venire. |
4 Envió todavía otros siervos, con este encargo: Decid a los invitados: “Mirad, mi banquete está preparado, se han matado ya mis novillos y animales cebados, y todo está a punto; venid a la boda.” | 4 Iterum misit alios servos, dicens : Dicite invitatis : Ecce prandium meum paravi, tauri mei et altilia occisa sunt, et omnia parata : venite ad nuptias. |
5 Pero ellos, sin hacer caso, se fueron el uno a su campo, el otro a su negocio; | 5 Illi autem neglexerunt : et abierunt, alius in villam suam, alius vero ad negotiationem suam : |
6 y los demás agarraron a los siervos, los escarnecieron y los mataron. | 6 reliqui vero tenuerunt servos ejus, et contumeliis affectos occiderunt. |
7 Se airó el rey y, enviando sus tropas, dio muerte a aquellos homicidas y prendió fuego a su ciudad. | 7 Rex autem cum audisset, iratus est : et missis exercitibus suis, perdidit homicidas illos, et civitatem illorum succendit. |
8 Entonces dice a sus siervos: “La boda está preparada, pero los invitados no eran dignos. | 8 Tunc ait servis suis : Nuptiæ quidem paratæ sunt, sed qui invitati erant, non fuerunt digni : |
9 Id, pues, a los cruces de los caminos y, a cuantos encontréis, invitadlos a la boda.” | 9 ite ergo ad exitus viarum, et quoscumque inveneritis, vocate ad nuptias. |
10 Los siervos salieron a los caminos, reunieron a todos los que encontraron, malos y buenos, y la sala de bodas se llenó de comensales. | 10 Et egressi servi ejus in vias, congregaverunt omnes quos invenerunt, malos et bonos : et impletæ sunt nuptiæ discumbentium. |
11 «Entró el rey a ver a los comensales, y al notar que había allí uno que no tenía traje de boda, | 11 Intravit autem rex ut videret discumbentes, et vidit ibi hominem non vestitum veste nuptiali. |
12 le dice: “Amigo, ¿cómo has entrado aquí sin traje de boda?” El se quedó callado. | 12 Et ait illi : Amice, quomodo huc intrasti non habens vestem nuptialem ? At ille obmutuit. |
13 Entonces el rey dijo a los sirvientes: “Atadle de pies y manos, y echadle a las tinieblas de fuera; allí será el llanto y el rechinar de dientes.” | 13 Tunc dicit rex ministris : Ligatis manibus et pedibus ejus, mittite eum in tenebras exteriores : ibi erit fletus et stridor dentium. |
14 Porque muchos son llamados, mas pocos escogidos». | 14 Multi enim sunt vocati, pauci vero electi.
|
15 Entonces los fariseos se fueron y celebraron consejo sobre la forma de sorprenderle en alguna palabra. | 15 Tunc abeuntes pharisæi, consilium inierunt ut caperent eum in sermone. |
16 Y le envían sus discípulos, junto con los herodianos, a decirle: «Maestro, sabemos que eres veraz y que enseñas el camino de Dios con franqueza y que no te importa por nadie, porque no miras la condición de las personas. | 16 Et mittunt ei discipulos suos cum Herodianis, dicentes : Magister, scimus quia verax es, et viam Dei in veritate doces, et non est tibi cura de aliquo : non enim respicis personam hominum : |
17 Dinos, pues, qué te parece, ¿es lícito pagar tributo al César o no?» | 17 dic ergo nobis quid tibi videtur, licet censum dare Cæsari, an non ? |
18 Mas Jesús, conociendo su malicia, dijo: «Hipócritas, ¿por qué me tentáis? | 18 Cognita autem Jesus nequitia eorum, ait : Quid me tentatis, hypocritæ ? |
19 Mostradme la moneda del tributo». Ellos le presentaron un denario. | 19 ostendite mihi numisma census. At illi obtulerunt ei denarium. |
20 Y les dice: «¿De quién es esta imagen y la inscripción?» | 20 Et ait illis Jesus : Cujus est imago hæc, et superscriptio ? |
21 Dícenle: «Del César». Entonces les dice: «Pues lo del César devolvédselo al César, y lo de Dios a Dios». | 21 Dicunt ei : Cæsaris. Tunc ait illis : Reddite ergo quæ sunt Cæsaris, Cæsari : et quæ sunt Dei, Deo. |
22 Al oír esto, quedaron maravillados, y dejándole, se fueron. | 22 Et audientes mirati sunt, et relicto eo abierunt.
|
23 Aquel día se le acercaron unos saduceos, esos que niegan que haya resurrección, y le preguntaron: | 23 In illo die accesserunt ad eum sadducæi, qui dicunt non esse resurrectionem : et interrogaverunt eum, |
24 «Maestro, Moisés dijo: Si alguien muere sin tener hijos, su hermano se casará con la mujer de aquél para dar descendencia a su hermano. | 24 dicentes : Magister, Moyses dixit : Si quis mortuus fuerit non habens filium, ut ducat frater ejus uxorem illius, et suscitet semen fratri suo. |
25 Ahora bien, había entre nosotros siete hermanos. El primero se casó y murió; y, no teniendo descendencia, dejó su mujer a su hermano. | 25 Erant autem apud nos septem fratres : et primus, uxore ducta, defunctus est : et non habens semen, reliquit uxorem suam fratri suo. |
26 Sucedió lo mismo con el segundo, y con el tercero, hasta los siete. | 26 Similiter secundus, et tertius usque ad septimum. |
27 Después de todos murió la mujer. | 27 Novissime autem omnium et mulier defuncta est. |
28 En la resurrección, pues, ¿de cuál de los siete será mujer? Porque todos la tuvieron». | 28 In resurrectione ergo cujus erit de septem uxor ? omnes enim habuerunt eam. |
29 Jesús les respondió: «Estáis en un error, por no entender las Escrituras ni el poder de Dios. | 29 Respondens autem Jesus, ait illis : Erratis nescientes Scripturas, neque virtutem Dei. |
30 Pues en la resurrección, ni ellos tomarán mujer ni ellas marido, sino que serán como ángeles en el cielo. | 30 In resurrectione enim neque nubent, neque nubentur : sed erunt sicut angeli Dei in cælo. |
31 Y en cuanto a la resurrección de los muertos, ¿no habéis leído aquellas palabras de Dios cuando os dice: | 31 De resurrectione autem mortuorum non legistis quod dictum est a Deo dicente vobis : |
32 Yo soy el Dios de Abraham, el Dios de Isaac y el Dios de Jacob? No es un Dios de muertos, sino de vivos». | 32 Ego sum Deus Abraham, et Deus Isaac, et Deus Jacob ? Non est Deus mortuorum, sed viventium. |
33 Al oír esto, la gente se maravillaba de su doctrina. | 33 Et audientes turbæ, mirabantur in doctrina ejus.
|
34 Mas los fariseos, al enterarse de que había tapado la boca a los saduceos, se reunieron en grupo, | 34 Pharisæi autem audientes quod silentium imposuisset sadducæis, convenerunt in unum : |
35 y uno de ellos le preguntó con ánimo de ponerle a prueba: | 35 et interrogavit eum unus ex eis legis doctor, tentans eum : |
36 «Maestro, ¿cuál es el mandamiento mayor de la Ley?» | 36 Magister, quod est mandatum magnum in lege ? |
37 El le dijo: «Amarás al Señor, tu Dios, con todo tu corazón, con toda tu alma y con toda tu mente. | 37 Ait illi Jesus : Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo, et in tota anima tua, et in tota mente tua. |
38 Este es el mayor y el primer mandamiento. | 38 Hoc est maximum, et primum mandatum. |
39 El segundo es semejante a éste: Amarás a tu prójimo como a ti mismo. | 39 Secundum autem simile est huic : Diliges proximum tuum, sicut teipsum. |
40 De estos dos mandamientos penden toda la Ley y los Profetas». | 40 In his duobus mandatis universa lex pendet, et prophetæ.
|
41 Estando reunidos los fariseos, les propuso Jesús esta cuestión: | 41 Congregatis autem pharisæis, interrogavit eos Jesus, |
42 «¿Qué pensáis acerca del Cristo? ¿De quién es hijo?» Dícenle: «De David». | 42 dicens : Quid vobis videtur de Christo ? cujus filius est ? Dicunt ei : David. |
43 Díceles: «Pues ¿cómo David, movido por el Espíritu, le llama Señor, cuando dice: | 43 Ait illis : Quomodo ergo David in spiritu vocat eum Dominum, dicens : |
44 Dijo el Señor a mi Señor: Siéntate a mi diestra hasta que ponga a tus enemigos debajo de tus pies? | 44 Dixit Dominus Domino meo : Sede a dextris meis, donec ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum ? |
45 Si, pues, David le llama Señor, ¿cómo puede ser hijo suyo?» | 45 Si ergo David vocat eum Dominum, quomodo filius ejus est ? |
46 Nadie era capaz de contestarle nada; y desde ese día ninguno se atrevió ya a hacerle más preguntas. | 46 Et nemo poterat ei respondere verbum : neque ausus fuit quisquam ex illa die eum amplius interrogare. |