ΨΑΛΜΟΙ - Salmi - Psalms 103
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475767778798081828384858687888990919293949596979899100101102103104105106107108109110111112113114115116117118119120121122123124125126127128129130131132133134135136137138139140141142143144145146147148149150151
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
LXX | BIBBIA RICCIOTTI |
---|---|
1 τω δαυιδ ευλογει η ψυχη μου τον κυριον κυριε ο θεος μου εμεγαλυνθης σφοδρα εξομολογησιν και ευπρεπειαν ενεδυσω | 1 - Di David. Benedici, anima mia, il Signore! Signore mio Dio, grande tu sei sovranamente; di gloria e di splendore ti sei rivestito. |
2 αναβαλλομενος φως ως ιματιον εκτεινων τον ουρανον ωσει δερριν | 2 Tu che ti ravvolgi nella luce come in un manto, che stendi il cielo come un padiglione; |
3 ο στεγαζων εν υδασιν τα υπερωα αυτου ο τιθεις νεφη την επιβασιν αυτου ο περιπατων επι πτερυγων ανεμων | 3 che sulle acque fabbrichi la cima di tua casa, che fai delle nuvole il tuo cocchio, che cammini sulle ali de' vènti; |
4 ο ποιων τους αγγελους αυτου πνευματα και τους λειτουργους αυτου πυρ φλεγον | 4 che fai tuoi messaggeri i vèntie tuoi servi il fuoco e la fiamma! |
5 εθεμελιωσεν την γην επι την ασφαλειαν αυτης ου κλιθησεται εις τον αιωνα του αιωνος | 5 Che hai stabilito la terra sulle sue fondamenta, [sì che] mai non crolli nè secoli. |
6 αβυσσος ως ιματιον το περιβολαιον αυτου επι των ορεων στησονται υδατα | 6 L'oceano quasi veste la ricopriva [una volta], sulle montagne stavan le acque. |
7 απο επιτιμησεως σου φευξονται απο φωνης βροντης σου δειλιασουσιν | 7 Alla tua minaccia fuggirono, alla voce del tuo trono paventarono [e si ritrassero]. |
8 αναβαινουσιν ορη και καταβαινουσιν πεδια εις τοπον ον εθεμελιωσας αυτοις | 8 Emersero i monti e s'abbassaron le valligiù al posto stabilito per loro. |
9 οριον εθου ο ου παρελευσονται ουδε επιστρεψουσιν καλυψαι την γην | 9 Un limite segnasti [alle acque], che non oltrepasseranno, nè torneranno a ricoprir la terra. |
10 ο εξαποστελλων πηγας εν φαραγξιν ανα μεσον των ορεων διελευσονται υδατα | 10 Tu che fai sgorgar le fonti [giù] nelle valli: attraverso alle montagne scorron via le acque. |
11 ποτιουσιν παντα τα θηρια του αγρου προσδεξονται οναγροι εις διψαν αυτων | 11 [Ne] bevon tutte le bestie de' campi, [ad esse] sospiran gli onagri nella sete loro. |
12 επ' αυτα τα πετεινα του ουρανου κατασκηνωσει εκ μεσου των πετρων δωσουσιν φωνην | 12 Presso di quelle gli uccelli nidificano, di tra le pietre gorgheggiano. |
13 ποτιζων ορη εκ των υπερωων αυτου απο καρπου των εργων σου χορτασθησεται η γη | 13 Tu che irrighi i monti dalla cima di tua casa: del frutto delle tue opere si sazia la terra. |
14 εξανατελλων χορτον τοις κτηνεσιν και χλοην τη δουλεια των ανθρωπων του εξαγαγειν αρτον εκ της γης | 14 Tu che produci il fieno per le bestie e gli erbaggi a servizio degli uomini; perchè traggano il pane dalla terra |
15 και οινος ευφραινει καρδιαν ανθρωπου του ιλαρυναι προσωπον εν ελαιω και αρτος καρδιαν ανθρωπου στηριζει | 15 e il vino rallegri il cuor dell'uomo; perchè egli esilari il volto con olioe il pane sostenti il cuor dell'uomo. |
16 χορτασθησεται τα ξυλα του πεδιου αι κεδροι του λιβανου ας εφυτευσεν | 16 Si sazian gli alberi del campoe i cedri del Libano, ch'egli ha piantato. |
17 εκει στρουθια εννοσσευσουσιν του ερωδιου η οικια ηγειται αυτων | 17 Là gli uccelli fanno il nido, la cicogna ne' cipressi ha la sua casa: |
18 ορη τα υψηλα ταις ελαφοις πετρα καταφυγη τοις χοιρογρυλλιοις | 18 le alte montagne [son] per i cervi, la roccia [è] rifugio agli scoiattoli. |
19 εποιησεν σεληνην εις καιρους ο ηλιος εγνω την δυσιν αυτου | 19 E' fece la luna per [segnare] i tempi : il sole conosce l'[ora del] suo tramonto. |
20 εθου σκοτος και εγενετο νυξ εν αυτη διελευσονται παντα τα θηρια του δρυμου | 20 Distendi le tenebre e si fa notte, in essa sbucan fuori tutte le bestie della selva. |
21 σκυμνοι ωρυομενοι αρπασαι και ζητησαι παρα του θεου βρωσιν αυτοις | 21 I leoncelli ruggiscono in cerca di predae per chiedere a Dio il pasto loro. |
22 ανετειλεν ο ηλιος και συνηχθησαν και εν ταις μανδραις αυτων κοιτασθησονται | 22 [Ma] sorge il sole e si ritiranoe nelle lor tane s'accovacciano. |
23 εξελευσεται ανθρωπος επι το εργον αυτου και επι την εργασιαν αυτου εως εσπερας | 23 [Ed] esce [allora] l'uomo per le sue faccende e per il suo lavoro fino a sera. |
24 ως εμεγαλυνθη τα εργα σου κυριε παντα εν σοφια εποιησας επληρωθη η γη της κτησεως σου | 24 Quanto magnifiche son le tue opere, o Signore!tutto hai tu fatto con sapienza. Piena è la terra di tua ricchezza: |
25 αυτη η θαλασσα η μεγαλη και ευρυχωρος εκει ερπετα ων ουκ εστιν αριθμος ζωα μικρα μετα μεγαλων | 25 ecco là il mare grande, vasto, immenso. |
26 εκει πλοια διαπορευονται δρακων ουτος ον επλασας εμπαιζειν αυτω | 26 Ivi bestie senza numero, animali piccoli e grandi: ivi corron le navi, [e] il mostro che tu hai creato per scherzar con esso. |
27 παντα προς σε προσδοκωσιν δουναι την τροφην αυτοις ευκαιρον | 27 Tutti gli esseri aspettan da teche tu dia loro il cibo a suo tempo. |
28 δοντος σου αυτοις συλλεξουσιν ανοιξαντος δε σου την χειρα τα συμπαντα πλησθησονται χρηστοτητος | 28 Quando lo dai loro, [lo] raccolgono: quando apri la tua mano, si sazian tutti del [desiato] bene. |
29 αποστρεψαντος δε σου το προσωπον ταραχθησονται αντανελεις το πνευμα αυτων και εκλειψουσιν και εις τον χουν αυτων επιστρεψουσιν | 29 Ma se tu volgi altrove la tua faccia, si conturbano: togli tu ad essi il fiato, e vengon menoe alla lor polvere ritornano. |
30 εξαποστελεις το πνευμα σου και κτισθησονται και ανακαινιεις το προσωπον της γης | 30 Mandi [invece] il tuo spirito, e son creati, e rinnovelli la faccia della terra. |
31 ητω η δοξα κυριου εις τον αιωνα ευφρανθησεται κυριος επι τοις εργοις αυτου | 31 Sia la gloria del Signore in eterno, s'allieti il Signore nelle opere sue. |
32 ο επιβλεπων επι την γην και ποιων αυτην τρεμειν ο απτομενος των ορεων και καπνιζονται | 32 Egli che guarda la terra e la fa tremare, che tocca i monti e fumano! |
33 ασω τω κυριω εν τη ζωη μου ψαλω τω θεω μου εως υπαρχω | 33 Canterò al Signore per [tutta] la vita mia, inneggerò al mio Dio finch'io esisto. |
34 ηδυνθειη αυτω η διαλογη μου εγω δε ευφρανθησομαι επι τω κυριω | 34 Gradito sia a lui il mio canto: io certo mi diletterò nel Signore. |
35 εκλιποισαν αμαρτωλοι απο της γης και ανομοι ωστε μη υπαρχειν αυτους ευλογει η ψυχη μου τον κυριον | 35 Spariscano i peccatori dalla terrae i malvagi, sì che più non esistano. Benedici, anima mia, il Signore! [Alleluia!] |