ΨΑΛΜΟΙ - Salmi - Psalms 103
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142434445464748495051525354555657585960616263646566676869707172737475767778798081828384858687888990919293949596979899100101102103104105106107108109110111112113114115116117118119120121122123124125126127128129130131132133134135136137138139140141142143144145146147148149150151
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
LXX | BIBBIA MARTINI |
---|---|
1 τω δαυιδ ευλογει η ψυχη μου τον κυριον κυριε ο θεος μου εμεγαλυνθης σφοδρα εξομολογησιν και ευπρεπειαν ενεδυσω | 1 Dello stesso Davidde. Benedici il Signore, o anima mia: Signore Dio mio, tu ti se' glorificato potentemente. |
2 αναβαλλομενος φως ως ιματιον εκτεινων τον ουρανον ωσει δερριν | 2 Ti se' rivestito di gloria, e di splendidezza: cinto di luce come di veste. |
3 ο στεγαζων εν υδασιν τα υπερωα αυτου ο τιθεις νεφη την επιβασιν αυτου ο περιπατων επι πτερυγων ανεμων | 3 Tu stendi il cielo come un padiglione, e di acque e cuopri la parte sua superiore. |
4 ο ποιων τους αγγελους αυτου πνευματα και τους λειτουργους αυτου πυρ φλεγον | 4 Tu, che monti sopra le nuvole, o cammini sull'ali de' venti. |
5 εθεμελιωσεν την γην επι την ασφαλειαν αυτης ου κλιθησεται εις τον αιωνα του αιωνος | 5 Che i tuoi Angeli fai (come) venti, e i tuoi ministri fuoco fiammante. |
6 αβυσσος ως ιματιον το περιβολαιον αυτου επι των ορεων στησονται υδατα | 6 Tu, che la terra fondasti sopra la propria stabilità: ella non varierà di sito giammai. |
7 απο επιτιμησεως σου φευξονται απο φωνης βροντης σου δειλιασουσιν | 7 L'abisso quasi veste la cinge: si innalzeranno le acque sopra de' monti. |
8 αναβαινουσιν ορη και καταβαινουσιν πεδια εις τοπον ον εθεμελιωσας αυτοις | 8 Alle tue minacce elleno fuggiranno: si atterriranno al tuono della tua voce. |
9 οριον εθου ο ου παρελευσονται ουδε επιστρεψουσιν καλυψαι την γην | 9 Si alzano i monti, e si appianan le valli ne' luoghi, che tu loro assegnasti. |
10 ο εξαποστελλων πηγας εν φαραγξιν ανα μεσον των ορεων διελευσονται υδατα | 10 Fissasti un termine alle acque, cui elle non trapasseranno: e non torneranno a coprire la terra. |
11 ποτιουσιν παντα τα θηρια του αγρου προσδεξονται οναγροι εις διψαν αυτων | 11 Tu nelle valli fai scaturir le fontane, filtrando le acque pel seno de' monti. |
12 επ' αυτα τα πετεινα του ουρανου κατασκηνωσει εκ μεσου των πετρων δωσουσιν φωνην | 12 Con esse saranno abbeverate tutte mie bestie de' campi: queste sospirano gli asini salvatici quando sono assetati. |
13 ποτιζων ορη εκ των υπερωων αυτου απο καρπου των εργων σου χορτασθησεται η γη | 13 Presso di esse abitano gli uccelli dell'aria: di mezzo ai sassi fanno udire le loro voci. |
14 εξανατελλων χορτον τοις κτηνεσιν και χλοην τη δουλεια των ανθρωπων του εξαγαγειν αρτον εκ της γης | 14 Tu da' superiori luoghi innaffi i monti: de' frutti, che son tuo lavoro, sarà saziata la terra. |
15 και οινος ευφραινει καρδιαν ανθρωπου του ιλαρυναι προσωπον εν ελαιω και αρτος καρδιαν ανθρωπου στηριζει | 15 Tu produci il fieno per le bestie, e gli erbaggi in servigio degli uomini. |
16 χορτασθησεται τα ξυλα του πεδιου αι κεδροι του λιβανου ας εφυτευσεν | 16 Per trarre dalla terra il pane, e il vino letificante il cuor dell'uomo. E perch'ei possa esilarar sua faccia coll'olio, e col pane le sue forze corrobori. |
17 εκει στρουθια εννοσσευσουσιν του ερωδιου η οικια ηγειται αυτων | 17 Avranno a sazietà nudrimento gli alberi della campagna, e i cedri del Libano, i quali egli piantò: ivi faranno a loro nidi gli angelli. |
18 ορη τα υψηλα ταις ελαφοις πετρα καταφυγη τοις χοιρογρυλλιοις | 18 La casa della cicogna sovrasta ad essi: gli alti monti servon di asilo ai cervi, i massi agli spinosi. |
19 εποιησεν σεληνην εις καιρους ο ηλιος εγνω την δυσιν αυτου | 19 Egli fece la luna per la distinzione de' tempi: il sole sa dove abbia da tramontare. |
20 εθου σκοτος και εγενετο νυξ εν αυτη διελευσονται παντα τα θηρια του δρυμου | 20 Tu ordinasti le tenebre, e si fè notte: nel tempo di essa vanno attorno le bestie selvagge. |
21 σκυμνοι ωρυομενοι αρπασαι και ζητησαι παρα του θεου βρωσιν αυτοις | 21 I leoncini ruggiscono bramosi di preda, e da Dio chieggono il loro nudrimento. |
22 ανετειλεν ο ηλιος και συνηχθησαν και εν ταις μανδραις αυτων κοιτασθησονται | 22 Ma spunta il sole, ed ei si ritirano in truppa, e nelle tane loro si sdraiano. |
23 εξελευσεται ανθρωπος επι το εργον αυτου και επι την εργασιαν αυτου εως εσπερας | 23 Se ne va l'uomo alle sue faccende, e a' suoi lavori infino alla sera. |
24 ως εμεγαλυνθη τα εργα σου κυριε παντα εν σοφια εποιησας επληρωθη η γη της κτησεως σου | 24 Quanto grandiose son le opere sue, o Signore! ogni cosa hai tu fatto con sapienza: la terra è piena di tue ricchezze. |
25 αυτη η θαλασσα η μεγαλη και ευρυχωρος εκει ερπετα ων ουκ εστιν αριθμος ζωα μικρα μετα μεγαλων | 25 Questo gran mare, e spazioso nelle sue braccia: in esso animali che non han numero. |
26 εκει πλοια διαπορευονται δρακων ουτος ον επλασας εμπαιζειν αυτω | 26 Animali piccoli, e grandi: ivi cammineranno le navi. |
27 παντα προς σε προσδοκωσιν δουναι την τροφην αυτοις ευκαιρον | 27 Ivi quel dragone, cui tu formasti perché vi scherzi: tutte le cose aspettan da te, che tu dia loro sostentamento nel tempo opportuno. |
28 δοντος σου αυτοις συλλεξουσιν ανοιξαντος δε σου την χειρα τα συμπαντα πλησθησονται χρηστοτητος | 28 Tu lo dai, ed elleno lo raccolgono: quando tu allarghi la mano tutte le cose son ricolme di bene. |
29 αποστρεψαντος δε σου το προσωπον ταραχθησονται αντανελεις το πνευμα αυτων και εκλειψουσιν και εις τον χουν αυτων επιστρεψουσιν | 29 Ma quando tu rivolgi altrove la faccia, tutte le cose sono in turbamento: tu le privi di spirito, e vengon meno, e ritornano nella lor polvere. |
30 εξαποστελεις το πνευμα σου και κτισθησονται και ανακαινιεις το προσωπον της γης | 30 Manderai lo spirito tuo, e saranno create, e l'innovellerai la faccia della terra. |
31 ητω η δοξα κυριου εις τον αιωνα ευφρανθησεται κυριος επι τοις εργοις αυτου | 31 Sia celebrata pe' secoli la gloria del Signore: si allegrerà il Signore nelle opere sue: |
32 ο επιβλεπων επι την γην και ποιων αυτην τρεμειν ο απτομενος των ορεων και καπνιζονται | 32 Ei, che mira la terra, e la fa tremare: tocca i monti, e gettan fumo. |
33 ασω τω κυριω εν τη ζωη μου ψαλω τω θεω μου εως υπαρχω | 33 Io canterò il Signore finché viverò: a lui darò laude fino che io sarò. |
34 ηδυνθειη αυτω η διαλογη μου εγω δε ευφρανθησομαι επι τω κυριω | 34 Siano accette a lui le mie parole: quanto a me il mio diletto sarà nel Signore. |
35 εκλιποισαν αμαρτωλοι απο της γης και ανομοι ωστε μη υπαρχειν αυτους ευλογει η ψυχη μου τον κυριον | 35 Spariscano dalla terra i peccatori, gli iniqui talmente che più non siano: benedici, anima mia, il Signore. |