1 Había hecho yo un pacto con mis ojos, y no miraba a ninguna doncella. | 1 διαθηκην εθεμην τοις οφθαλμοις μου και ου συνησω επι παρθενον |
2 Y ¿cuál es el reparto que hace Dios desde arriba, cuál la suerte que manda Sadday desde la altura? | 2 και τι εμερισεν ο θεος απανωθεν και κληρονομια ικανου εξ υψιστων |
3 ¿No es acaso desgracia para el inicuo, tribulación para los malhechores? | 3 ουχι απωλεια τω αδικω και απαλλοτριωσις τοις ποιουσιν ανομιαν |
4 ¿No ve él mis caminos, no cuenta todos mis pasos? | 4 ουχι αυτος οψεται οδον μου και παντα τα διαβηματα μου εξαριθμησεται |
5 ¿He caminado junto a la mentira? ¿he apretado mi paso hacia la falsedad? | 5 ει δε ημην πεπορευμενος μετα γελοιαστων ει δε και εσπουδασεν ο πους μου εις δολον |
6 ¡Péseme él en balanza de justicia, conozca Dios mi integridad! | 6 ισταιη με αρα εν ζυγω δικαιω οιδεν δε ο κυριος την ακακιαν μου |
7 Si mis pasos del camino se extraviaron, si tras mis ojos fue mi corazón, si a mis manos se adhiere alguna mancha, | 7 ει εξεκλινεν ο πους μου εκ της οδου ει δε και τω οφθαλμω επηκολουθησεν η καρδια μου ει δε και ταις χερσιν μου ηψαμην δωρων |
8 ¡coma otro lo que yo sembré, y sean arrancados mis retoños! | 8 σπειραιμι αρα και αλλοι φαγοισαν αρριζος δε γενοιμην επι γης |
9 Si mi corazón fue seducido por mujer, si he fisgado a la puerta de mi prójimo, | 9 ει εξηκολουθησεν η καρδια μου γυναικι ανδρος ετερου ει και εγκαθετος εγενομην επι θυραις αυτης |
10 ¡muela para otro mi mujer, y otros se encorven sobre ella! | 10 αρεσαι αρα και η γυνη μου ετερω τα δε νηπια μου ταπεινωθειη |
11 Pues sería ello una impudicia, un crimen a justicia sujeto; | 11 θυμος γαρ οργης ακατασχετος το μιαναι ανδρος γυναικα |
12 sería fuego que devora hasta la Perdición y que consumiría toda mi hacienda. | 12 πυρ γαρ εστιν καιομενον επι παντων των μερων ου δ' αν επελθη εκ ριζων απωλεσεν |
13 Si he menospreciado el derecho de mi siervo o de mi sierva, en sus pleitos conmigo, | 13 ει δε και εφαυλισα κριμα θεραποντος μου η θεραπαινης κρινομενων αυτων προς με |
14 ¿qué podré hacer cuando Dios se levante? cuando él investigue, ¿qué responderé? | 14 τι γαρ ποιησω εαν ετασιν μου ποιησηται ο κυριος εαν δε και επισκοπην τινα αποκρισιν ποιησομαι |
15 ¿No los hizo él, igual que a mí, en el vientre? ¿no nos formó en el seno uno mismo? | 15 ποτερον ουχ ως και εγω εγενομην εν γαστρι και εκεινοι γεγονασιν γεγοναμεν δε εν τη αυτη κοιλια |
16 Me he negado al deseo de los débiles? ¿dejé desfallecer los ojos de la viuda? | 16 αδυνατοι δε χρειαν ην ποτ' ειχον ουκ απετυχον χηρας δε τον οφθαλμον ουκ εξετηξα |
17 ¿Comí solo mi pedazo de pan, sin compartirlo con el huérfano? | 17 ει δε και τον ψωμον μου εφαγον μονος και ουχι ορφανω μετεδωκα |
18 ¡Siendo así que desde mi infancia me crió él como un padre, me guió desde el seno materno! | 18 οτι εκ νεοτητος μου εξετρεφον ως πατηρ και εκ γαστρος μητρος μου ωδηγησα |
19 ¿He visto a un miserable sin vestido, a algún pobre desnudo, | 19 ει δε και υπερειδον γυμνον απολλυμενον και ουκ ημφιασα |
20 sin que en lo íntimo de su ser me bendijera, y del vellón de mis corderos se haya calentado? | 20 αδυνατοι δε ει μη ευλογησαν με απο δε κουρας αμνων μου εθερμανθησαν οι ωμοι αυτων |
21 Si he alzado mi mano contra un huérfano, por sentirme respaldado en la Puerta, | 21 ει επηρα ορφανω χειρα πεποιθως οτι πολλη μοι βοηθεια περιεστιν |
22 ¡mi espalda se separe de mi nuca, y mi brazo del hombro se desgaje! | 22 αποσταιη αρα ο ωμος μου απο της κλειδος ο δε βραχιων μου απο του αγκωνος μου συντριβειη |
23 Pues el terror de Dios caería sobre mí, y ante su majestad no podría tenerme. | 23 φοβος γαρ κυριου συνεσχεν με και απο του λημματος αυτου ουχ υποισω |
24 ¿He hecho del oro mi confianza, o he dicho al oro fino: «Tú, mi seguridad»? | 24 ει εταξα χρυσιον ισχυν μου ει δε και λιθω πολυτελει επεποιθησα |
25 ¿Me he complacido en la abundancia de mis bienes, en que mi mano había ganado mucho? | 25 ει δε και ευφρανθην πολλου πλουτου μοι γενομενου ει δε και επ' αναριθμητοις εθεμην χειρα μου |
26 ¿Acaso, al ver el sol cómo brillaba, y la luna que marchaba radiante, | 26 η ουχ ορω μεν ηλιον τον επιφαυσκοντα εκλειποντα σεληνην δε φθινουσαν ου γαρ επ' αυτοις εστιν |
27 mi corazón, en secreto, se dejó seducir para enviarles un beso con la mano? | 27 και ει ηπατηθη λαθρα η καρδια μου ει δε και χειρα μου επιθεις επι στοματι μου εφιλησα |
28 También hubiera sido una falta criminal, por haber renegado del Dios de lo alto. | 28 και τουτο μοι αρα ανομια η μεγιστη λογισθειη οτι εψευσαμην εναντιον κυριου του υψιστου |
29 ¿Del infortunio de mi enemigo me alegré, me gocé de que el mal le alcanzara? | 29 ει δε και επιχαρης εγενομην πτωματι εχθρων μου και ειπεν η καρδια μου ευγε |
30 ¡Yo que no permitía a mi lengua pecar reclamando su vida con una maldición! | 30 ακουσαι αρα το ους μου την καταραν μου θρυληθειην δε αρα υπο λαου μου κακουμενος |
31 ¿No decían las gentes de mi tienda: «¿Hay alguien que no se haya hartado con su carne?» | 31 ει δε και πολλακις ειπον αι θεραπαιναι μου τις αν δωη ημιν των σαρκων αυτου πλησθηναι λιαν μου χρηστου οντος |
32 El forastero no pernoctaba a la intemperie, tenía abierta mi puerta al caminante. | 32 εξω δε ουκ ηυλιζετο ξενος η δε θυρα μου παντι ελθοντι ανεωκτο |
33 ¿He disimulado mis culpas a los hombres, ocultando en mi seno mi pecado, | 33 ει δε και αμαρτων ακουσιως εκρυψα την αμαρτιαν μου |
34 porque temiera el rumor público, o el desprecio de las gentes me asustara, hasta quedar callado sin atreverme a salir mi puerta? | 34 ου γαρ διετραπην πολυοχλιαν πληθους του μη εξαγορευσαι ενωπιον αυτων ει δε και ειασα αδυνατον εξελθειν θυραν μου κολπω κενω |
35 ¡Oh! ¿quién hará que se me escuche? Esta es mi última palabra: ¡respóndame Sadday! El libelo que haya escrito mi adversario | 35 τις δωη ακουοντα μου χειρα δε κυριου ει μη εδεδοικειν συγγραφην δε ην ειχον κατα τινος |
36 pienso llevarlo sobre mis espaldas, ceñírmelo igual que una diadema. | 36 επ' ωμοις αν περιθεμενος στεφανον ανεγινωσκον |
37 Del número de mis pasos voy a rendirle cuentas, como un príncipe me llegaré hasta él. | 37 και ει μη ρηξας αυτην απεδωκα ουθεν λαβων παρα χρεοφειλετου |
38 Si mi tierra grita contra mí, y sus surcos lloran con ella, | 38 ει επ' εμοι ποτε η γη εστεναξεν ει δε και οι αυλακες αυτης εκλαυσαν ομοθυμαδον |
39 si he comido sus frutos sin pagarlos y he hecho expirar a sus dueños, | 39 ει δε και την ισχυν αυτης εφαγον μονος ανευ τιμης ει δε και ψυχην κυριου της γης εκβαλων ελυπησα |
40 ¡en vez de trigo broten en ella espinas, y en lugar de cebada hierba hedionda! Fin de las palabras de Job. | 40 αντι πυρου αρα εξελθοι μοι κνιδη αντι δε κριθης βατος και επαυσατο ιωβ ρημασιν |