1 Después de esto, abrió Job la boca y maldijo su día. | 1 μετα τουτο ηνοιξεν ιωβ το στομα αυτου |
2 Tomó Job la palabra y dijo: | 2 και κατηρασατο την ημεραν αυτου λεγων |
3 ¡Perezca el día en que nací, y la noche que dijo: «Un varón ha sido concebido!» | 3 απολοιτο η ημερα εν η εγεννηθην και η νυξ εν η ειπαν ιδου αρσεν |
4 El día aquel hágase tinieblas, no lo requiera Dios desde lo alto, ni brille sobre él la luz. | 4 η ημερα εκεινη ειη σκοτος και μη αναζητησαι αυτην ο κυριος ανωθεν μηδε ελθοι εις αυτην φεγγος |
5 Lo reclamen tinieblas y sombras, un nublado se cierna sobre él, lo estremezca un eclipse. | 5 εκλαβοι δε αυτην σκοτος και σκια θανατου επελθοι επ' αυτην γνοφος |
6 Sí, la oscuridad de él se apodere, no se añada a los días del año, ni entre en la cuenta de los meses. | 6 καταραθειη η ημερα και η νυξ εκεινη απενεγκαιτο αυτην σκοτος μη ειη εις ημερας ενιαυτου μηδε αριθμηθειη εις ημερας μηνων |
7 Y aquella noche hágase inerte, impenetrable a los clamores de alegría. | 7 αλλα η νυξ εκεινη ειη οδυνη και μη ελθοι επ' αυτην ευφροσυνη μηδε χαρμονη |
8 Maldíganla los que maldicen el día, los dispuestos a despertar a Leviatán. | 8 αλλα καταρασαιτο αυτην ο καταρωμενος την ημεραν εκεινην ο μελλων το μεγα κητος χειρωσασθαι |
9 Sean tinieblas las estrellas de su aurora, la luz espere en vano, y no vea los párpados del alba. | 9 σκοτωθειη τα αστρα της νυκτος εκεινης υπομειναι και εις φωτισμον μη ελθοι και μη ιδοι εωσφορον ανατελλοντα |
10 Porque no me cerró las puertas del vientre donde estaba, ni ocultó a mis ojos el dolor. | 10 οτι ου συνεκλεισεν πυλας γαστρος μητρος μου απηλλαξεν γαρ αν πονον απο οφθαλμων μου |
11 ¿Por qué no morí cuando salí del seno, o no expiré al salir del vientre? | 11 δια τι γαρ εν κοιλια ουκ ετελευτησα εκ γαστρος δε εξηλθον και ουκ ευθυς απωλομην |
12 ¿Por qué me acogieron dos rodillas? ¿por qué hubo dos pechos para que mamara? | 12 ινα τι δε συνηντησαν μοι γονατα ινα τι δε μαστους εθηλασα |
13 Pues ahora descansaría tranquilo, dormiría ya en paz, | 13 νυν αν κοιμηθεις ησυχασα υπνωσας δε ανεπαυσαμην |
14 con los reyes y los notables de la tierra, que se construyen soledades; | 14 μετα βασιλεων βουλευτων γης οι ηγαυριωντο επι ξιφεσιν |
15 o con los príncipes que poseen oro y llenan de plata sus moradas. | 15 η μετα αρχοντων ων πολυς ο χρυσος οι επλησαν τους οικους αυτων αργυριου |
16 O ni habría existido, como aborto ocultado, como los fetos que no vieron la luz. | 16 η ωσπερ εκτρωμα εκπορευομενον εκ μητρας μητρος η ωσπερ νηπιοι οι ουκ ειδον φως |
17 Allí acaba la agitación de los malvados, allí descansan los exhaustos. | 17 εκει ασεβεις εξεκαυσαν θυμον οργης εκει ανεπαυσαντο κατακοποι τω σωματι |
18 También están tranquilos los cautivos, sin oír más la voz del capataz. | 18 ομοθυμαδον δε οι αιωνιοι ουκ ηκουσαν φωνην φορολογου |
19 Chicos y grandes son allí lo mismo, y el esclavo se ve libre de su dueño. | 19 μικρος και μεγας εκει εστιν και θεραπων ου δεδοικως τον κυριον αυτου |
20 ¿Para qué dar la luz a un desdichado, la vida a los que tienen amargada el alma, | 20 ινα τι γαρ δεδοται τοις εν πικρια φως ζωη δε ταις εν οδυναις ψυχαις |
21 a los que ansían la muerte que no llega y excavan en su búsqueda más que por un tesoro, | 21 οι ομειρονται του θανατου και ου τυγχανουσιν ανορυσσοντες ωσπερ θησαυρους |
22 a los que se alegran ante el túmulo y exultan cuando alcanzan la tumba, | 22 περιχαρεις δε εγενοντο εαν κατατυχωσιν |
23 a un hombre que ve cerrado su camino, y a quien Dios tiene cercado? | 23 θανατος ανδρι αναπαυμα συνεκλεισεν γαρ ο θεος κατ' αυτου |
24 Como alimento viene mi suspiro, como el agua se derraman mis lamentos. | 24 προ γαρ των σιτων μου στεναγμος μοι ηκει δακρυω δε εγω συνεχομενος φοβω |
25 Porque si de algo tengo miedo, me acaece, y me sucede lo que temo. | 25 φοβος γαρ ον εφροντισα ηλθεν μοι και ον εδεδοικειν συνηντησεν μοι |
26 No hay para mí tranquilidad ni calma, no hay reposo: turbación es lo que llega. | 26 ουτε ειρηνευσα ουτε ησυχασα ουτε ανεπαυσαμην ηλθεν δε μοι οργη |