Proverbios 9

BIBLIA	LXX
1 La Sabiduría ha edificado una casa, ha labrado sus siete columnas,	1 η σοφια ωκοδομησεν εαυτη οικον και υπηρεισεν στυλους επτα
2 ha hecho su matanza, ha mezclado su vino, ha aderezado también su mesa.	2 εσφαξεν τα εαυτης θυματα εκερασεν εις κρατηρα τον εαυτης οινον και ητοιμασατο την εαυτης τραπεζαν
3 Ha mandado a sus criadas y anuncia en lo alto de las colinas de la ciudad:	3 απεστειλεν τους εαυτης δουλους συγκαλουσα μετα υψηλου κηρυγματος επι κρατηρα λεγουσα
4 «Si alguno es simple, véngase acá». Y al falto de juicio le dice:	4 ος εστιν αφρων εκκλινατω προς με και τοις ενδεεσι φρενων ειπεν
5 «Venid y comed de mi pan, bebed del vino que he mezclado;	5 ελθατε φαγετε των εμων αρτων και πιετε οινον ον εκερασα υμιν
6 dejaos de simplezas y viviréis, y dirigíos por los caminos de la inteligencia».	6 απολειπετε αφροσυνην και ζησεσθε και ζητησατε φρονησιν ινα βιωσητε και κατορθωσατε εν γνωσει συνεσιν
7 El que corrige al arrogante se acarrea desprecio, y el que reprende al malvado, insultos.	7 ο παιδευων κακους λημψεται εαυτω ατιμιαν ελεγχων δε τον ασεβη μωμησεται εαυτον
8 No reprendas al arrogante, porque te aborrecerá; reprende al sabio, y te amará.	8 μη ελεγχε κακους ινα μη μισωσιν σε ελεγχε σοφον και αγαπησει σε
9 Da al sabio, y se hará más sabio todavía; enseña al justo, y crecerá su doctrina.	9 διδου σοφω αφορμην και σοφωτερος εσται γνωριζε δικαιω και προσθησει του δεχεσθαι
10 Comienzo de la sabiduría es el temor de Yahveh, y la ciencia de los santos es inteligencia.	10 αρχη σοφιας φοβος κυριου και βουλη αγιων συνεσις [10α] το γαρ γνωναι νομον διανοιας εστιν αγαθης
11 Pues por mí se multiplicarán tus días y se aumentarán los años de tu vida.	11 τουτω γαρ τω τροπω πολυν ζησεις χρονον και προστεθησεται σοι ετη ζωης σου
12 Si te haces sabio, te haces sabio para tu provecho, y si arrogante, tú solo lo tendrás que pagar.	12 υιε εαν σοφος γενη σεαυτω σοφος εση και τοις πλησιον εαν δε κακος αποβης μονος αναντλησεις κακα [12α] ος ερειδεται επι ψευδεσιν ουτος ποιμανει ανεμους ο δ' αυτος διωξεται ορνεα πετομενα [12β] απελιπεν γαρ οδους του εαυτου αμπελωνος τους δε αξονας του ιδιου γεωργιου πεπλανηται [12χ] διαπορευεται δε δι' ανυδρου ερημου και γην διατεταγμενην εν διψωδεσιν συναγει δε χερσιν ακαρπιαν
13 La mujer necia es alborotada, todo simpleza, no sabe nada.	13 γυνη αφρων και θρασεια ενδεης ψωμου γινεται η ουκ επισταται αισχυνην
14 Se sienta a la puerta de su casa, sobre un trono, en las colinas de la ciudad,	14 εκαθισεν επι θυραις του εαυτης οικου επι διφρου εμφανως εν πλατειαις
15 para llamar a los que pasan por el camino, a los que van derechos por sus sendas:	15 προσκαλουμενη τους παριοντας και κατευθυνοντας εν ταις οδοις αυτων
16 «Si alguno es simple, véngase acá» y al falto de juicio le dice:	16 ος εστιν υμων αφρονεστατος εκκλινατω προς με ενδεεσι δε φρονησεως παρακελευομαι λεγουσα
17 «Son dulces las aguas robadas y el pan a escondidas es sabroso».	17 αρτων κρυφιων ηδεως αψασθε και υδατος κλοπης γλυκερου
18 No sabe el hombre que allí moran las Sombras; sus invitados van a los valles del seol.	18 ο δε ουκ οιδεν οτι γηγενεις παρ' αυτη ολλυνται και επι πετευρον αδου συναντα [18α] αλλα αποπηδησον μη εγχρονισης εν τω τοπω μηδε επιστησης το σον ομμα προς αυτην [18β] ουτως γαρ διαβηση υδωρ αλλοτριον και υπερβηση ποταμον αλλοτριον [18χ] απο δε υδατος αλλοτριου αποσχου και απο πηγης αλλοτριας μη πιης [18δ] ινα πολυν ζησης χρονον προστεθη δε σοι ετη ζωης