Jó 6

VULGATA	GREEK BIBLE
1 Respondens autem Job, dixit :	1 Ο δε Ιωβ απεκριθη και ειπεν?
2 Utinam appenderentur peccata mea quibus iram merui, et calamitas quam patior, in statera !	2 Ειθε να εζυγιζετο τωοντι η λυπη μου, και η συμφορα μου να ετιθετο ολη ομου εν τη πλαστιγγι.
3 Quasi arena maris hæc gravior appareret ; unde et verba mea dolore sunt plena :	3 Επειδη τωρα ηθελεν εισθαι βαρυτερα υπερ την αμμον της θαλασσης? δια τουτο οι λογοι μου καταπινονται.
4 quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum ; et terrores Domini militant contra me.	4 Διοτι τα βελη του Παντοδυναμου ειναι εντος μου, των οποιων το φαρμακιον εκπινει το πνευμα μου? οι τρομοι του Θεου παραταττονται εναντιον μου.
5 Numquid rugiet onager cum habuerit herbam ? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit ?	5 Ογκαται ο αγριος ονος παρα τη χλοη; η μυκαται ο βους παρα τη φατνη αυτου;
6 aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum ? aut potest aliquis gustare quod gustatum affert mortem ?	6 Τρωγεται το ανοστον χωρις αλατος; η υπαρχει γευσις εν τω λευκωματι του ωου;
7 Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc, præ angustia, cibi mei sunt.	7 Τα πραγματα, τα οποια η ψυχη μου απεστρεφετο να εγγιση, εγειναν ως το αηδες φαγητον μου.
8 Quis det ut veniat petitio mea, et quod expecto tribuat mihi Deus ?	8 Ειθε να απελαμβανον την αιτησιν μου, και να μοι εδιδεν ο Θεος την Επιθυμιαν μου.
9 et qui cœpit, ipse me conterat ; solvat manum suam, et succidat me ?	9 Και να ηθελεν ευδοκησει ο Θεος να με αφανιση? να απολυση την χειρα αυτου και να με κοψη.
10 Et hæc mihi sit consolatio, ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.	10 Και θελει εισθαι ετι η παρηγορια μου, οτι, και αν καταναλωθω εν τη θλιψει και αυτος δεν με λυπηθη, εγω δεν εκρυψα τους λογους του Αγιου.
11 Quæ est enim fortitudo mea, ut sustineam ? aut quis finis meus, ut patienter agam ?	11 Ποια η δυναμις μου, ωστε να εγκαρτερω; και ποιον το τελος μου, ωστε να υποφερη η ψυχη μου;
12 Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.	12 Μηπως η δυναμις μου ειναι δυναμις λιθων; η η σαρξ μου χαλκος;
13 Ecce non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.	13 Μηπως δεν εξελιπεν εν εμοι η βοηθεια μου και απεμακρυνθη απ' εμου η σωτηρια;
14 Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.	14 Εις τον τεθλιμμενον ελεος πρεπει παρα του φιλου αυτου? αλλ' αυτος εγκατελιπε τον φοβον του Παντοδυναμου.
15 Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.	15 Οι αδελφοι μου εφερθησαν απατηλως ως χειμαρρος, ως ρευμα χειμαρρων παρηλθον?
16 Qui timent pruinam, irruet super eos nix.	16 οιτινες θολονονται εκ του παγου, εις τους οποιους διαλυεται η χιων?
17 Tempore quo fuerint dissipati, peribunt ; et ut incaluerit, solventur de loco suo.	17 οταν θερμανθωσιν, εκλειπουσιν? οταν γεινη θερμοτης, εξαλειφονται απο του τοπου αυτων.
18 Involutæ sunt semitæ gressuum eorum ; ambulabunt in vacuum, et peribunt.	18 Τα ιχνη της πορειας αυτων συστρεφονται? καταντωσιν εις το μηδεν και χανονται?
19 Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.	19 τα πληθη της Θαιμα εθεωρουν, οι συνοδοιποροι της Σεβα περιεμενον αυτους?
20 Confusi sunt, quia speravi : venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.	20 Εψευσθησαν της ελπιδος αυτων? ηλθον εκει και ενετραπησαν.
21 Nunc venistis ; et modo videntes plagam meam, timetis.	21 Τωρα και σεις εισθε ως αυτοι? ειδετε την πληγην μου και ετρομαξατε.
22 Numquid dixi : Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi ?	22 Μηπως εγω ειπα, Φερετε προς εμε; η, Δοτε δωρον εις εμε απο της περιουσιας υμων;
23 vel : Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me ?	23 η, Ελευθερωσατε με εκ της χειρος του εχθρου; η, Λυτρωσατε με εκ της χειρος των ισχυρων;
24 Docete me, et ego tacebo : et si quid forte ignoravi, instruite me.	24 Διδαξατε με, και εγω θελω σιωπησει? και δειξατε μοι κατα τι εσφαλα.
25 Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me ?	25 Ποσον ισχυροι ειναι οι ορθοι λογοι? αλλ' ο ελεγχος σας, τι αποδεικνυει;
26 Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.	26 Φανταζεσθε να ελεγξητε λογους, ενω αι ομιλιαι του απηλπισμενου ειναι ως ανεμος;
27 Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.	27 Τωοντι, σεις επιπιπτετε επι τον ορφανον, και σκαπτετε λακκον εις τον φιλον σας.
28 Verumtamen quod cœpistis explete : præbete aurem, et videte an mentiar.	28 Τωρα λοιπον ευαρεστηθητε να εμβλεψητε εις εμε, διοτι εμπροσθεν υμων κειται αν εγω ψευδωμαι.
29 Respondete, obsecro, absque contentione ; et loquentes id quod justum est, judicate.	29 Επιστρεψατε, παρακαλω? ας μη γεινη αδικια? ναι, επιστρεψατε παλιν? η δικαιοσυνη μου ειναι εν τουτω.
30 Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.	30 Υπαρχει αδικια εν τη γλωσση μου; δεν δυναται ο ουρανισκος μου να διακρινη τα διεφθαρμενα;