Isaia 57

¹ Iustus perit, et non est qui recogitet in corde suo;
et viri misericordiae colliguntur,
tamen non est qui intellegat:
a facie enim malitiae collectus est iustus.

² In pacem ingreditur, requiescit in cubili suo,
qui ambulat in directione sua.

³ Vos autem accedite huc, filii auguratricis,
semen adulteri et fornicariae.

⁴ Super quem luditis?
Super quem dilatatis os et eicitis linguam?
Numquid non vos filii scelesti, semen mendax,

⁵ qui exardescitis in terebinthis
subter omne lignum frondosum,
immolantes parvulos in vallibus
subter scissuras petrarum?

⁶ In partibus vallis pars tua,
hae sunt sors tua;
et ipsis effundisti libamen, obtulisti sacrificium.
Numquid super his consolabor?

⁷ Super montem excelsum et sublimem posuisti cubile tuum,
et illuc ascendisti, ut immolares hostias.

⁸ Et post ostium et postem posuisti memoriale tuum;
nam longe a me discooperuisti et ascendisti,
dilatasti cubile tuum,
et pepigisti cum eis foedus;
dilexisti stratum eorum, manum respexisti.

⁹ Et ingressa es ad regem cum unguento
et multiplicasti pigmenta tua;
misisti legatos tuos procul
et humiliata es usque ad inferos.

¹⁰ In multitudine viae tuae laborasti;
non dixisti: “ Vanum est! ”.
Vitam manus tuae invenisti,
propterea non aegrotasti.

¹¹ Pro quo sollicita timuisti,
quia mentita es et mei non es recordata
neque cogitasti in corde tuo?
Nonne, quia ego tacui et longo tempore,
me non times?

¹² Ego annuntiabo iustitiam tuam
et opera tua, quae non proderunt tibi.

¹³ Cum clamaveris, liberent te lucra tua;
et omnia illa auferet ventus, tollet aura.
Qui autem fiduciam habet in me, hereditabit terram
et possidebit montem sanctum meum.

¹⁴ Et dicent: “ Sternite, sternite,
parate viam, auferte offendicula de via populi mei ”.

¹⁵ Quia haec dicit Excelsus et Sublimis,
habitans aeternitatem, et sanctum nomen eius:
“ Excelsus et sanctus habito
et cum contrito et humili spiritu,
ut vivificem spiritum humilium
et vivificem cor contritorum.

¹⁶ Non enim in sempiternum litigabo
neque usque ad finem irascar,
quia spiritus a facie mea deficeret,
halitus, quem ego feci.

¹⁷ Propter iniquitatem avaritiae eius iratus sum et percussi eum,
abscondi faciem meam et indignatus sum;
et abiit vagus in via cordis sui.

¹⁸ Vias eius vidi et sanabo eum et reducam eum
et reddam consolationes ipsi et lugentibus eius.

¹⁹ Creo fructum labiorum pacem;
pacem ei, qui longe est et qui prope, dixit Dominus,
et sanabo eum ”.

²⁰ Impii autem quasi mare fervens,
quod quiescere non potest,
et redundant fluctus eius in limum et lutum.

²¹ Non est pax impiis, dicit Deus meus.