Esodo 23

¹ Post haec aperuit Iob os suum et maledixit diei suo

² et locutus est:

³ “ Pereat dies, in qua natus sum,
et nox, in qua dictum est: “Conceptus est homo”.

⁴ Dies ille vertatur in tenebras;
non requirat eum Deus desuper,
et non illustretur lumine.

⁵ Obscurent eum tenebrae et umbra mortis;
occupet eum caligo,
et involvatur amaritudine.

⁶ Noctem illam tenebrosus turbo possideat;
non computetur in diebus anni
nec numeretur in mensibus.

⁷ Sit nox illa solitaria nec laude digna;

⁸ maledicant ei, qui maledicunt diei,
qui parati sunt suscitare Leviathan.

⁹ Obtenebrentur stellae crepusculi eius;
exspectet lucem, et non sit,
nec videat palpebras aurorae,

¹⁰ quia non conclusit ostia ventris, qui portavit me,
nec abstulit mala ab oculis meis.

¹¹ Quare non in vulva mortuus sum?
Egressus ex utero non statim perii?

¹² Quare exceptus genibus?
Cur lactatus uberibus?

¹³ Nunc enim dormiens silerem
et somno meo requiescerem

¹⁴ cum regibus et consulibus terrae,
qui aedificant sibi solitudines,

¹⁵ aut cum principibus, qui possident aurum
et replent domos suas argento.

¹⁶ Aut sicut abortivum absconditum non subsisterem,
vel qui concepti non viderunt lucem.

¹⁷ Ibi impii cessaverunt a tumultu,
et ibi requieverunt fessi robore.

¹⁸ Et quondam vincti pariter sine molestia
non audierunt vocem exactoris.

¹⁹ Parvus et magnus ibi sunt,
et servus liber a domino suo.

²⁰ Quare misero data est lux,
et vita his, qui in amaritudine animae sunt?

²¹ Qui exspectant mortem, et non venit,
et effodiunt quaerentes illam magis quam thesauros;

²² gaudentque vehementer
et laetantur sepulcro.

²³ Viro, cuius abscondita est via,
et circumdedit eum Deus tenebris.

²⁴ Antequam comedam, suspiro,
et quasi inundantes aquae sic rugitus meus.

²⁵ Quia timor, quem timebam, evenit mihi,
et, quod verebar, accidit.

²⁶ Non dissimulavi, non silui, non quievi,
et venit super me indignatio ”.