Livre des Psaumes 49

JERUSALEM	LXX
1 Du maître de chant. Des fils de Coré.Psaume.	1 ψαλμος τω ασαφ θεος θεων κυριος ελαλησεν και εκαλεσεν την γην απο ανατολων ηλιου και μεχρι δυσμων
2 Ecoutez ceci, tous les peuples, prêtez l'oreille, tous les habitants du monde,	2 εκ σιων η ευπρεπεια της ωραιοτητος αυτου ο θεος εμφανως ηξει
3 gens du commun et gens de condition, riches et pauvres ensemble!	3 ο θεος ημων και ου παρασιωπησεται πυρ εναντιον αυτου καυθησεται και κυκλω αυτου καταιγις σφοδρα
4 Ma bouche énonce la sagesse, et le murmure de mon coeur, l'intelligence;	4 προσκαλεσεται τον ουρανον ανω και την γην διακριναι τον λαον αυτου
5 je tends l'oreille à quelque proverbe, je résous sur la lyre mon énigme.	5 συναγαγετε αυτω τους οσιους αυτου τους διατιθεμενους την διαθηκην αυτου επι θυσιαις
6 Pourquoi craindre aux jours de malheur? La malice me talonne et me cerne:	6 και αναγγελουσιν οι ουρανοι την δικαιοσυνην αυτου οτι ο θεος κριτης εστιν διαψαλμα
7 eux se fient à leur fortune, se prévalent du surcroît de leur richesse.	7 ακουσον λαος μου και λαλησω σοι ισραηλ και διαμαρτυρομαι σοι ο θεος ο θεος σου ειμι εγω
8 Mais l'homme ne peut acheter son rachat ni payer à Dieu sa rançon:	8 ουκ επι ταις θυσιαις σου ελεγξω σε τα δε ολοκαυτωματα σου ενωπιον μου εστιν δια παντος
9 il est coûteux, le rachat de son âme, et il manquera toujours	9 ου δεξομαι εκ του οικου σου μοσχους ουδε εκ των ποιμνιων σου χιμαρους
10 pour que l'homme survive et jamais ne voie la fosse.	10 οτι εμα εστιν παντα τα θηρια του δρυμου κτηνη εν τοις ορεσιν και βοες
11 Or, il verra mourir les sages, périr aussi le fou et l'insensé, qui laissent à d'autres leur fortune.	11 εγνωκα παντα τα πετεινα του ουρανου και ωραιοτης αγρου μετ' εμου εστιν
12 Leurs tombeaux sont à jamais leurs maisons, et leurs demeures d'âge en âge; et ils avaient mis leurnom sur leurs terres!	12 εαν πεινασω ου μη σοι ειπω εμη γαρ εστιν η οικουμενη και το πληρωμα αυτης
13 L'homme dans son luxe ne comprend pas, il ressemble au bétail muet.	13 μη φαγομαι κρεα ταυρων η αιμα τραγων πιομαι
14 Ainsi vont-ils, sûrs d'eux-mêmes, et finissent-ils, contents de leur sort.	14 θυσον τω θεω θυσιαν αινεσεως και αποδος τω υψιστω τας ευχας σου
15 Troupeau que l'on parque au shéol, la Mort les mène paître, les hommes droits domineront sureux. Au matin s'évanouit leur image, le shéol, voilà leur résidence!	15 και επικαλεσαι με εν ημερα θλιψεως και εξελουμαι σε και δοξασεις με διαψαλμα
16 Mais Dieu rachètera mon âme des griffes du shéol, et me prendra.	16 τω δε αμαρτωλω ειπεν ο θεος ινα τι συ διηγη τα δικαιωματα μου και αναλαμβανεις την διαθηκην μου δια στοματος σου
17 Ne crains pas quand l'homme s'enrichit, quand s'accroît la gloire de sa maison.	17 συ δε εμισησας παιδειαν και εξεβαλες τους λογους μου εις τα οπισω
18 A sa mort, il n'en peut rien emporter, avec lui ne descends pas sa gloire.	18 ει εθεωρεις κλεπτην συνετρεχες αυτω και μετα μοιχων την μεριδα σου ετιθεις
19 Son âme qu'en sa vie il bénissait -- et l'on te loue d'avoir pris soin de toi --	19 το στομα σου επλεονασεν κακιαν και η γλωσσα σου περιεπλεκεν δολιοτητα
20 ira rejoindre la lignée de ses pères qui plus jamais ne verront la lumière.	20 καθημενος κατα του αδελφου σου κατελαλεις και κατα του υιου της μητρος σου ετιθεις σκανδαλον
21 L'homme dans son luxe ne comprend pas, il ressemble au bétail muet.	21 ταυτα εποιησας και εσιγησα υπελαβες ανομιαν οτι εσομαι σοι ομοιος ελεγξω σε και παραστησω κατα προσωπον σου
	22 συνετε δη ταυτα οι επιλανθανομενοι του θεου μηποτε αρπαση και μη η ο ρυομενος
	23 θυσια αινεσεως δοξασει με και εκει οδος η δειξω αυτω το σωτηριον του θεου