Jó 37

VULGATA	LXX
1 Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.	1 και ταυτης εταραχθη η καρδια μου και απερρυη εκ του τοπου αυτης
2 Audite auditionem in terrore vocis ejus, et sonum de ore illius procedentem.	2 ακουε ακοην εν οργη θυμου κυριου και μελετη εκ στοματος αυτου εξελευσεται
3 Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ.	3 υποκατω παντος του ουρανου αρχη αυτου και το φως αυτου επι πτερυγων της γης
4 Post eum rugiet sonitus ; tonabit voce magnitudinis suæ : et non investigabitur, cum audita fuerit vox ejus.	4 οπισω αυτου βοησεται φωνη βροντησει εν φωνη υβρεως αυτου και ουκ ανταλλαξει αυτους οτι ακουσει φωνην αυτου
5 Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia ;	5 βροντησει ο ισχυρος εν φωνη αυτου θαυμασια εποιησεν γαρ μεγαλα α ουκ ηδειμεν
6 qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ ;	6 συντασσων χιονι γινου επι της γης και χειμων υετος και χειμων υετων δυναστειας αυτου
7 qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.	7 εν χειρι παντος ανθρωπου κατασφραγιζει ινα γνω πας ανθρωπος την εαυτου ασθενειαν
8 Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.	8 εισηλθεν δε θηρια υπο σκεπην ησυχασαν δε επι κοιτης
9 Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.	9 εκ ταμιειων επερχονται διναι απο δε ακρωτηριων ψυχος
10 Flante Deo, concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ.	10 και απο πνοης ισχυρου δωσει παγος οιακιζει δε το υδωρ ως εαν βουληται
11 Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.	11 και εκλεκτον καταπλασσει νεφελη διασκορπιει νεφος φως αυτου
12 Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum :	12 και αυτος κυκλωματα διαστρεψει εν θεεβουλαθω εις εργα αυτων παντα οσα αν εντειληται αυτοις ταυτα συντετακται παρ' αυτου επι της γης
13 sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas jusserit inveniri.	13 εαν εις παιδειαν εαν εις την γην αυτου εαν εις ελεος ευρησει αυτον
14 Ausculta hæc, Job : sta, et considera mirabilia Dei.	14 ενωτιζου ταυτα ιωβ στηθι νουθετου δυναμιν κυριου
15 Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium ejus ?	15 οιδαμεν οτι ο θεος εθετο εργα αυτου φως ποιησας εκ σκοτους
16 Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias ?	16 επισταται δε διακρισιν νεφων εξαισια δε πτωματα πονηρων
17 Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra austro ?	17 σου δε η στολη θερμη ησυχαζεται δε επι της γης
18 Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt.	18 στερεωσεις μετ' αυτου εις παλαιωματα ισχυραι ως ορασις επιχυσεως
19 Ostende nobis quid dicamus illi : nos quippe involvimur tenebris.	19 δια τι διδαξον με τι ερουμεν αυτω και παυσωμεθα πολλα λεγοντες
20 Quis narrabit ei quæ loquor ? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.	20 μη βιβλος η γραμματευς μοι παρεστηκεν ινα ανθρωπον εστηκως κατασιωπησω
21 At nunc non vident lucem : subito aër cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.	21 πασιν δ' ουχ ορατον το φως τηλαυγες εστιν εν τοις παλαιωμασιν ωσπερ το παρ' αυτου επι νεφων
22 Ab aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.	22 απο βορρα νεφη χρυσαυγουντα επι τουτοις μεγαλη η δοξα και τιμη παντοκρατορος
23 Digne eum invenire non possumus : magnus fortitudine, et judicio, et justitia : et enarrari non potest.	23 και ουχ ευρισκομεν αλλον ομοιον τη ισχυι αυτου ο τα δικαια κρινων ουκ οιει επακουειν αυτον
24 Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes qui sibi videntur esse sapientes.	24 διο φοβηθησονται αυτον οι ανθρωποι φοβηθησονται δε αυτον και οι σοφοι καρδια