Jó 14
123456789101112131415161718192021222324252627282930313233343536373839404142
Gen
Ex
Lv
Nm
Deut
Ios
Iudc
Ruth
1 Re
2 Re
3 Re
4 Re
1 Par
2 Par
Esd
Neh
Tob
Iudt
Esth
1 Mach
2 Mach
Iob
Ps
Prov
Eccle
Cant
Sap
Eccli
Isa
Ier
Lam
Bar
Ez
Dan
Os
Ioel
Am
Abd
Ion
Mi
Nah
Hab
Soph
Agg
Zach
Mal
Mt
Mc
Lc
Io
Act
Rom
1Cor
2Cor
Gal
Eph
Phil
Col
1 Thess
2 Thess
1 Tim
2 Tim
Tit
Philem
Hebr
Iac
1 Pt
2 Pt
1 Io
2 Io
3 Io
Iud
Apoc
Confronta con un'altra Bibbia
Cambia Bibbia
VULGATA | BIBBIA CEI 2008 |
---|---|
1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis. | 1 L’uomo, nato da donna, ha vita breve e piena d’inquietudine; |
2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet. | 2 come un fiore spunta e avvizzisce, fugge come l’ombra e mai si ferma. |
3 Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in judicium ? | 3 Tu, sopra di lui tieni aperti i tuoi occhi, e lo chiami a giudizio dinanzi a te? |
4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine ? nonne tu qui solus es ? | 4 Chi può trarre il puro dall’immondo? Nessuno. |
5 Breves dies hominis sunt : numerus mensium ejus apud te est : constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt. | 5 Se i suoi giorni sono contati, il numero dei suoi mesi dipende da te, hai fissato un termine che non può oltrepassare. |
6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus. | 6 Distogli lo sguardo da lui perché trovi pace e compia, come un salariato, la sua giornata! |
7 Lignum habet spem : si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami ejus pullulant. | 7 È vero, per l’albero c’è speranza: se viene tagliato, ancora si rinnova, e i suoi germogli non cessano di crescere; |
8 Si senuerit in terra radix ejus, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius, | 8 se sotto terra invecchia la sua radice e al suolo muore il suo tronco, |
9 ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam, quasi cum primum plantatum est. | 9 al sentire l’acqua rifiorisce e mette rami come giovane pianta. |
10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est ? | 10 Invece l’uomo, se muore, giace inerte; quando il mortale spira, dov’è mai? |
11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat : | 11 Potranno sparire le acque dal mare e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi, |
12 sic homo, cum dormierit, non resurget : donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo. | 12 ma l’uomo che giace non si alzerà più, finché durano i cieli non si sveglierà né più si desterà dal suo sonno. |
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei ? | 13 Oh, se tu volessi nascondermi nel regno dei morti, occultarmi, finché sia passata la tua ira, fissarmi un termine e poi ricordarti di me! |
14 Putasne mortuus homo rursum vivat ? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea. | 14 L’uomo che muore può forse rivivere? Aspetterei tutti i giorni del mio duro servizio, finché arrivi per me l’ora del cambio! |
15 Vocabis me, et ego respondebo tibi : operi manuum tuarum porriges dexteram. | 15 Mi chiameresti e io risponderei, l’opera delle tue mani tu brameresti. |
16 Tu quidem gressus meos dinumerasti : sed parce peccatis meis. | 16 Mentre ora tu conti i miei passi, non spieresti più il mio peccato: |
17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam. | 17 in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio delitto e tu ricopriresti la mia colpa. |
18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo : | 18 E invece, come un monte che cade si sfalda e come una rupe si stacca dal suo posto, |
19 lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur : et hominem ergo similiter perdes. | 19 e le acque consumano le pietre, le alluvioni portano via il terreno: così tu annienti la speranza dell’uomo. |
20 Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret : immutabis faciem ejus, et emittes eum. | 20 Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va, tu sfiguri il suo volto e lo scacci. |
21 Sive nobiles fuerint filii ejus, sive ignobiles, non intelliget. | 21 Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa; siano disprezzati, lo ignora! |
22 Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit, et anima illius super semetipso lugebit. | 22 Solo la sua carne su di lui è dolorante, e la sua anima su di lui fa lamento». |