Livre de Job 27

JERUSALEM	LXX
1 Et Job continua de s'exprimer en sentences et dit:	1 ετι δε προσθεις ιωβ ειπεν τω προοιμιω
2 Par le Dieu vivant qui me refuse justice, par Shaddaï qui m'emplit d'amertume,	2 ζη κυριος ος ουτω με κεκρικεν και ο παντοκρατωρ ο πικρανας μου την ψυχην
3 tant qu'un reste de vie m'animera, que le souffle de Dieu passera dans mes narines,	3 η μην ετι της πνοης μου ενουσης πνευμα δε θειον το περιον μοι εν ρισιν
4 mes lèvres ne diront rien de mal, ma langue n'exprimera aucun mensonge.	4 μη λαλησειν τα χειλη μου ανομα ουδε η ψυχη μου μελετησει αδικα
5 Bien loin de vous donner raison, jusqu'à mon dernier souffle, je maintiendrai mon innocence.	5 μη μοι ειη δικαιους υμας αποφηναι εως αν αποθανω ου γαρ απαλλαξω μου την ακακιαν
6 Je tiens à ma justice et ne lâche pas; en conscience, je n'ai pas à rougir de mes jours.	6 δικαιοσυνη δε προσεχων ου μη προωμαι ου γαρ συνοιδα εμαυτω ατοπα πραξας
7 Que mon ennemi ait le sort du méchant, mon adversaire celui de l'injuste!	7 ου μην δε αλλα ειησαν οι εχθροι μου ωσπερ η καταστροφη των ασεβων και οι επ' εμε επανιστανομενοι ωσπερ η απωλεια των παρανομων
8 Quel espoir, en effet, reste à l'impie quand il supplie et qu'il élève vers Dieu son âme?	8 και τις γαρ εστιν ελπις ασεβει οτι επεχει πεποιθως επι κυριον αρα σωθησεται
9 Est-ce que Dieu entend ses cris, quand fond sur lui la détresse?	9 η την δεησιν αυτου εισακουσεται κυριος η επελθουσης αυτω αναγκης
10 Faisait-il ses délices de Shaddaï, invoquait-il Dieu à tout instant?	10 μη εχει τινα παρρησιαν εναντι αυτου η ως επικαλεσαμενου αυτου εισακουσεται αυτου
11 Mais je vous instruis sur la maîtrise de Dieu, sans rien vous cacher des pensées de Shaddaï.	11 αλλα δη αναγγελω υμιν τι εστιν εν χειρι κυριου α εστιν παρα παντοκρατορι ου ψευσομαι
12 Et si vous tous aviez su l'observer, à quoi bon vos vains discours dans le vide?	12 ιδου δη παντες οιδατε οτι κενα κενοις επιβαλλετε
13 Voici le lot que Dieu assigne au méchant, l'héritage que le violent reçoit de Shaddaï.	13 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου κτημα δε δυναστων ελευσεται παρα παντοκρατορος επ' αυτους
14 Si ses fils se multiplient, c'est pour l'épée, et ses descendants n'apaiseront pas leur faim.	14 εαν δε πολλοι γενωνται οι υιοι αυτου εις σφαγην εσονται εαν δε και ανδρωθωσιν προσαιτησουσιν
15 Les survivants seront ensevelis par la Peste, sans que ses veuves puissent les pleurer.	15 οι δε περιοντες αυτου εν θανατω τελευτησουσιν χηρας δε αυτων ουθεις ελεησει
16 S'il accumule l'argent comme la poussière, s'il entasse des vêtements comme de la glaise,	16 εαν συναγαγη ωσπερ γην αργυριον ισα δε πηλω ετοιμαση χρυσιον
17 qu'il les entasse! un juste les revêtira, un innocent recevra l'argent en partage.	17 ταυτα παντα δικαιοι περιποιησονται τα δε χρηματα αυτου αληθινοι καθεξουσιν
18 Il s'est bâti une maison d'araignée, il s'est construit une hutte de gardien:	18 απεβη δε ο οικος αυτου ωσπερ σητες και ωσπερ αραχνη
19 riche il se couche, mais c'est la dernière fois; quand il ouvre les yeux, plus rien.	19 πλουσιος κοιμηθεις και ου προσθησει οφθαλμους αυτου διηνοιξεν και ουκ εστιν
20 Les terreurs l'assaillent en plein jour, la nuit, un tourbillon l'enlève.	20 συνηντησαν αυτω ωσπερ υδωρ αι οδυναι νυκτι δε υφειλατο αυτον γνοφος
21 Un vent d'est le soulève et l'entraîne, l'arrache à son lieu de séjour.	21 αναλημψεται αυτον καυσων και απελευσεται και λικμησει αυτον εκ του τοπου αυτου
22 Sans pitié, on le prend pour cible, il doit fuir des mains menaçantes.	22 και επιρριψει επ' αυτον και ου φεισεται εκ χειρος αυτου φυγη φευξεται
23 On applaudit à sa ruine, on le siffle partout où il va.	23 κροτησει επ' αυτου χειρας αυτου και συριει αυτον εκ του τοπου αυτου