ΨΑΛΜΟΙ - Salmi - Psalms 59

LXX	VULGATA
1 εις το τελος τοις αλλοιωθησομενοις ετι εις στηλογραφιαν τω δαυιδ εις διδαχην	1 In finem, pro his qui immutabuntur, in tituli inscriptionem ipsi David, in doctrinam,
2 οποτε ενεπυρισεν την μεσοποταμιαν συριας και την συριαν σωβα και επεστρεψεν ιωαβ και επαταξεν την φαραγγα των αλων δωδεκα χιλιαδας	2 cum succendit Mesopotamiam Syriæ et Sobal, et convertit Joab, et percussit Idumæam in valle Salinarum duodecim millia.
3 ο θεος απωσω ημας και καθειλες ημας ωργισθης και οικτιρησας ημας	3 Deus, repulisti nos, et destruxisti nos ; iratus es, et misertus es nobis.
4 συνεσεισας την γην και συνεταραξας αυτην ιασαι τα συντριμματα αυτης οτι εσαλευθη	4 Commovisti terram, et conturbasti eam ; sana contritiones ejus, quia commota est.
5 εδειξας τω λαω σου σκληρα εποτισας ημας οινον κατανυξεως	5 Ostendisti populo tuo dura ; potasti nos vino compunctionis.
6 εδωκας τοις φοβουμενοις σε σημειωσιν του φυγειν απο προσωπου τοξου διαψαλμα	6 Dedisti metuentibus te significationem, ut fugiant a facie arcus ; ut liberentur dilecti tui.
7 οπως αν ρυσθωσιν οι αγαπητοι σου σωσον τη δεξια σου και επακουσον μου	7 Salvum fac dextera tua, et exaudi me.
8 ο θεος ελαλησεν εν τω αγιω αυτου αγαλλιασομαι και διαμεριω σικιμα και την κοιλαδα των σκηνων διαμετρησω	8 Deus locutus est in sancto suo : lætabor, et partibor Sichimam ; et convallem tabernaculorum metibor.
9 εμος εστιν γαλααδ και εμος εστιν μανασση και εφραιμ κραταιωσις της κεφαλης μου ιουδας βασιλευς μου	9 Meus est Galaad, et meus est Manasses ; et Ephraim fortitudo capitis mei. Juda rex meus ;
10 μωαβ λεβης της ελπιδος μου επι την ιδουμαιαν εκτενω το υποδημα μου εμοι αλλοφυλοι υπεταγησαν	10 Moab olla spei meæ. In Idumæam extendam calceamentum meum : mihi alienigenæ subditi sunt.
11 τις απαξει με εις πολιν περιοχης τις οδηγησει με εως της ιδουμαιας	11 Quis deducet me in civitatem munitam ? quis deducet me usque in Idumæam ?
12 ουχι συ ο θεος ο απωσαμενος ημας και ουκ εξελευση ο θεος εν ταις δυναμεσιν ημων	12 nonne tu, Deus, qui repulisti nos ? et non egredieris, Deus, in virtutibus nostris ?
13 δος ημιν βοηθειαν εκ θλιψεως και ματαια σωτηρια ανθρωπου	13 Da nobis auxilium de tribulatione, quia vana salus hominis.
14 εν δε τω θεω ποιησομεν δυναμιν και αυτος εξουδενωσει τους θλιβοντας ημας	14 In Deo faciemus virtutem ; et ipse ad nihilum deducet tribulantes nos.