Livre de Job 30

JERUSALEM	LXX
1 Et" maintenant, je suis la risée de gens qui sont plus jeunes que moi, et dont les pères étaient trop vils àmes yeux pour les mêler aux chiens de mon troupeau.	1 νυνι δε κατεγελασαν μου ελαχιστοι νυν νουθετουσιν με εν μερει ων εξουδενουν πατερας αυτων ους ουχ ηγησαμην ειναι αξιους κυνων των εμων νομαδων
2 Aussi bien, la force de leurs mains m'eût été inutile: ils avaient perdu toute vigueur,	2 και γε ισχυς χειρων αυτων ινα τι μοι επ' αυτους απωλετο συντελεια
3 épuisée par la disette et la famine, car ils rongeaient les racines de la steppe, ce sombre lieu de ruine etde désolation;	3 εν ενδεια και λιμω αγονος οι φευγοντες ανυδρον εχθες συνοχην και ταλαιπωριαν
4 ils cueillaient l'arroche sur le buisson faisaient leur pain des racines de genêt.	4 οι περικλωντες αλιμα επι ηχουντι οιτινες αλιμα ην αυτων τα σιτα ατιμοι δε και πεφαυλισμενοι ενδεεις παντος αγαθου οι και ριζας ξυλων εμασωντο υπο λιμου μεγαλου
5 Bannis de la société des hommes, qui les hue comme des voleurs,	5 επανεστησαν μοι κλεπται
6 ils logent au flanc des ravins, dans les grottes ou les crevasses du rocher.	6 ων οι οικοι αυτων ησαν τρωγλαι πετρων
7 Des buissons, on les entend braire, ils s'entassent sous les chardons.	7 ανα μεσον ευηχων βοησονται οι υπο φρυγανα αγρια διητωντο
8 Fils de vauriens, bien plus, d'hommes sans nom, ils sont rejetés par le pays.	8 αφρονων υιοι και ατιμων ονομα και κλεος εσβεσμενον απο γης
9 Et maintenant, voilà qu'ils me chansonnent. Qu'ils font de moi leur fable!	9 νυνι δε κιθαρα εγω ειμι αυτων και εμε θρυλημα εχουσιν
10 Saisis d'horreur, ils se tiennent à distance, devant moi, ils crachent sans retenue.	10 εβδελυξαντο δε με αποσταντες μακραν απο δε προσωπου μου ουκ εφεισαντο πτυελον
11 Et parce qu'il a détendu mon arc et m'a terrassé, ils rejettent la bride en ma présence.	11 ανοιξας γαρ φαρετραν αυτου εκακωσεν με και χαλινον του προσωπου μου εξαπεστειλαν
12 Leur engeance surgit à ma droite, épie si je suis tranquille et fraie vers moi ses chemins sinistres.	12 επι δεξιων βλαστου επανεστησαν ποδα αυτων εξετειναν και ωδοποιησαν επ' εμε τριβους απωλειας αυτων
13 Ils me ferment toute issue, en profitent pour me perdre et nul ne les arrête,	13 εξετριβησαν τριβοι μου εξεδυσεν γαρ μου την στολην
14 ils pénètrent comme par une large brèche et je suis roulé sous les décombres.	14 βελεσιν αυτου κατηκοντισεν με κεχρηται μοι ως βουλεται εν οδυναις πεφυρμαι
15 Les terreurs se tournent contre moi, mon assurance est chassée comme par le vent, mon espoir desalut disparaît comme un nuage.	15 επιστρεφονται δε μου αι οδυναι ωχετο μου η ελπις ωσπερ πνευμα και ωσπερ νεφος η σωτηρια μου
16 Et maintenant, la vie en moi s'écoule, les jours de peine m'ont saisi.	16 και νυν επ' εμε εκχυθησεται η ψυχη μου εχουσιν δε με ημεραι οδυνων
17 La nuit, le mal perce mes os et mes rongeurs ne dorment pas.	17 νυκτι δε μου τα οστα συγκεκαυται τα δε νευρα μου διαλελυται
18 Avec violence il m'a pris par le vêtement, serré au col de ma tunique.	18 εν πολλη ισχυι επελαβετο μου της στολης ωσπερ το περιστομιον του χιτωνος μου περιεσχεν με
19 Il m'a jeté dans la boue, je suis comme poussière et cendre.	19 ηγησαι δε με ισα πηλω εν γη και σποδω μου η μερις
20 Je crie vers Toi et tu ne réponds pas; je me présente sans que tu me remarques.	20 κεκραγα δε προς σε και ουκ εισακουεις μου εστησαν και κατενοησαν με
21 Tu es devenu cruel à mon égard, ta main vigoureuse sur moi s'acharne.	21 επεβης δε μοι ανελεημονως χειρι κραταια με εμαστιγωσας
22 Tu m'emportes à cheval sur le vent et tu me dissous dans une tempête.	22 εταξας δε με εν οδυναις και απερριψας με απο σωτηριας
23 Oui, je sais que tu me fais retourner vers la mort, vers le rendez-vous de tout vivant.	23 οιδα γαρ οτι θανατος με εκτριψει οικια γαρ παντι θνητω γη
24 Pourtant, ai-je porté la main sur le pauvre, quand, dans sa détresse, il réclamait justice?	24 ει γαρ οφελον δυναιμην εμαυτον χειρωσασθαι η δεηθεις γε ετερου και ποιησει μοι τουτο
25 N'ai-je pas pleuré sur celui dont la vie est pénible, éprouvé de la pitié pour l'indigent?	25 εγω δε επι παντι αδυνατω εκλαυσα εστεναξα δε ιδων ανδρα εν αναγκαις
26 J'espérais le bonheur, et le malheur est venu; j'attendais la lumière: voici l'obscurité.	26 εγω δε επεχων αγαθοις ιδου συνηντησαν μοι μαλλον ημεραι κακων
27 Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours de souffrance m'ont atteint.	27 η κοιλια μου εξεζεσεν και ου σιωπησεται προεφθασαν με ημεραι πτωχειας
28 Si je m'avance l'air sombre, nul ne me console, si je me dresse dans l'assemblée, c'est pour crier.	28 στενων πεπορευμαι ανευ φιμου εστηκα δε εν εκκλησια κεκραγως
29 Je suis devenu le frère des chacals et le compagnon des autruches.	29 αδελφος γεγονα σειρηνων εταιρος δε στρουθων
30 Ma peau sur moi s'est noircie, mes os sont brûlés par la fièvre.	30 το δε δερμα μου εσκοτωται μεγαλως τα δε οστα μου απο καυματος
31 Ma harpe est accordée aux chants de deuil, ma flûte à la voix des pleureurs.	31 απεβη δε εις παθος μου η κιθαρα ο δε ψαλμος μου εις κλαυθμον εμοι