Livre de Job 20

JERUSALEM	LXX
1 Cophar de Naamat prit la parole et dit:	1 υπολαβων δε σωφαρ ο μιναιος λεγει
2 Aussi mes pensées s'agitent pour répondre, de là cette impatience qui me possède.	2 ουχ ουτως υπελαμβανον αντερειν σε ταυτα και ουχι συνιετε μαλλον η και εγω
3 J'ai subi une leçon qui m'outrage, mais mon esprit me souffle la réponse.	3 παιδειαν εντροπης μου ακουσομαι και πνευμα εκ της συνεσεως αποκρινεται μοι
4 Ne sais-tu pas que, de tout temps, depuis que l'homme fut mis sur terre,	4 μη ταυτα εγνως απο του ετι αφ' ου ετεθη ανθρωπος επι της γης
5 l'allégresse du méchant est brève et la joie de l'impie ne dure qu'un instant.	5 ευφροσυνη γαρ ασεβων πτωμα εξαισιον χαρμονη δε παρανομων απωλεια
6 Même si sa taille s'élevait jusqu'aux cieux, si sa tête touchait la nue,	6 εαν αναβη εις ουρανον αυτου τα δωρα η δε θυσια αυτου νεφων αψηται
7 comme un fantôme il disparaît à jamais, et ceux qui le voyaient disent: "Où est-il?"	7 οταν γαρ δοκη ηδη κατεστηριχθαι τοτε εις τελος απολειται οι δε ιδοντες αυτον ερουσιν που εστιν
8 Il s'envole comme un songe insaisissable, il s'enfuit comme une vision nocturne.	8 ωσπερ ενυπνιον εκπετασθεν ου μη ευρεθη επτη δε ωσπερ φασμα νυκτερινον
9 L'oeil habitué à sa vue ne l'aperçoit plus, à sa demeure il devient invisible.	9 οφθαλμος παρεβλεψεν και ου προσθησει και ουκετι προσνοησει αυτον ο τοπος αυτου
10 Ses fils devront indemniser les pauvres, ses enfants restituer ses richesses.	10 τους υιους αυτου ολεσαισαν ηττονες αι δε χειρες αυτου πυρσευσαισαν οδυνας
11 Ses os étaient pleins d'une vigueur juvénile: la voilà étendue avec lui dans la poussière.	11 οστα αυτου ενεπλησθησαν νεοτητος αυτου και μετ' αυτου επι χωματος κοιμηθησεται
12 Le mal était doux à sa bouche: il l'abritait sous sa langue,	12 εαν γλυκανθη εν στοματι αυτου κακια κρυψει αυτην υπο την γλωσσαν αυτου
13 il le gardait soigneusement, le retenait au milieu du palais.	13 ου φεισεται αυτης και ουκ εγκαταλειψει αυτην και συνεξει αυτην εν μεσω του λαρυγγος αυτου
14 Cet aliment dans ses entrailles se corrompt, devient au-dedans du fiel d'aspic.	14 και ου μη δυνηθη βοηθησαι εαυτω χολη ασπιδος εν γαστρι αυτου
15 Il doit vomir les richesses englouties, et Dieu lui fait rendre gorge.	15 πλουτος αδικως συναγομενος εξεμεσθησεται εξ οικιας αυτου εξελκυσει αυτον αγγελος
16 Il suçait du venin d'aspic: la langue de la vipère le tue.	16 θυμον δε δρακοντων θηλασειεν ανελοι δε αυτον γλωσσα οφεως
17 Il ne connaîtra plus les ruisseaux d'huile, les torrents de miel et de laitage.	17 μη ιδοι αμελξιν νομαδων μηδε νομας μελιτος και βουτυρου
18 Il perdra sa mine réjouie en restituant ses gains, cet air satisfait du temps où les affaires prospéraient.	18 εις κενα και ματαια εκοπιασεν πλουτον εξ ου ου γευσεται ωσπερ στριφνος αμασητος ακαταποτος
19 Parce qu'il a détruit les cabanes des pauvres, volé des maisons au lieu d'en bâtir,	19 πολλων γαρ αδυνατων οικους εθλασεν διαιταν δε ηρπασεν και ουκ εστησεν
20 parce que son appétit s'est montré insatiable, ses trésors ne le sauveront pas,	20 ουκ εστιν αυτου σωτηρια τοις υπαρχουσιν εν επιθυμια αυτου ου σωθησεται
21 parce que nul n'échappait à sa voracité, sa prospérité ne durera pas.	21 ουκ εστιν υπολειμμα τοις βρωμασιν αυτου δια τουτο ουκ ανθησει αυτου τα αγαθα
22 En pleine abondance, l'angoisse le saisira, la misère, de toute sa force, fondra sur lui,	22 οταν δε δοκη ηδη πεπληρωσθαι θλιβησεται πασα δε αναγκη επ' αυτον επελευσεται
23 Dieu lâche sur lui l'ardeur de sa colère, lance contre sa chair une pluie de traits.	23 ει πως πληρωσαι γαστερα αυτου επαποστειλαι επ' αυτον θυμον οργης νιψαι επ' αυτον οδυνας
24 S'il fuit devant l'arme de fer, l'arc de bronze le transperce.	24 και ου μη σωθη εκ χειρος σιδηρου τρωσαι αυτον τοξον χαλκειον
25 Une flèche sort de son dos, une pointe étincelante de son foie. Les terreurs s'avancent contre lui,	25 διεξελθοι δε δια σωματος αυτου βελος αστραπαι δε εν διαιταις αυτου περιπατησαισαν επ' αυτω φοβοι
26 toutes les ténèbres cachées sont là pour l'enlever. Un feu qu'on n'allume pas le dévore et consume cequi reste sous sa tente.	26 παν δε σκοτος αυτω υπομειναι κατεδεται αυτον πυρ ακαυστον κακωσαι δε αυτου επηλυτος τον οικον
27 Les cieux dévoilent son iniquité, et la terre se dresse contre lui.	27 ανακαλυψαι δε αυτου ο ουρανος τας ανομιας γη δε επανασταιη αυτω
28 Le revenu de sa maison s'écoule, comme des torrents, au jour de la colère.	28 ελκυσαι τον οικον αυτου απωλεια εις τελος ημερα οργης επελθοι αυτω
29 Tel est le sort que Dieu réserve au méchant, l'héritage qu'il assigne au maudit.	29 αυτη η μερις ανθρωπου ασεβους παρα κυριου και κτημα υπαρχοντων αυτω παρα του επισκοπου