1 ποτερον ουχι πειρατηριον εστιν ο βιος ανθρωπου επι της γης και ωσπερ μισθιου αυθημερινου η ζωη αυτου | 1 ¿No es una milicia lo que hace el hombre en la tierra? ¿no son jornadas de mercenario sus jornadas? |
2 η ωσπερ θεραπων δεδοικως τον κυριον αυτου και τετευχως σκιας η ωσπερ μισθωτος αναμενων τον μισθον αυτου | 2 Como esclavo que suspira por la sombra, o como jornalero que espera su salario, |
3 ουτως καγω υπεμεινα μηνας κενους νυκτες δε οδυνων δεδομεναι μοι εισιν | 3 así meses de desencanto son mi herencia, y mi suerte noches de dolor. |
4 εαν κοιμηθω λεγω ποτε ημερα ως δ' αν αναστω παλιν ποτε εσπερα πληρης δε γινομαι οδυνων απο εσπερας εως πρωι | 4 Al acostarme, digo: «¿Cuándo llegará el día?» Al levantarme: «¿Cuándo será de noche?», y hasta el crepúsculo ahíto estoy de sobresaltos. |
5 φυρεται δε μου το σωμα εν σαπρια σκωληκων τηκω δε βωλακας γης απο ιχωρος ξυων | 5 Mi carne está cubierta de gusanos y de costras terrosas, mi piel se agrieta y supura. |
6 ο δε βιος μου εστιν ελαφροτερος λαλιας απολωλεν δε εν κενη ελπιδι | 6 Mis días han sido más raudos que la lanzadera, han desaparecido al acabarse el hilo. |
7 μνησθητι ουν οτι πνευμα μου η ζωη και ουκετι επανελευσεται ο οφθαλμος μου ιδειν αγαθον | 7 Recuerda que mi vida es un soplo, que mis ojos no volverán a ver la dicha. |
8 ου περιβλεψεται με οφθαλμος ορωντος με οι οφθαλμοι σου εν εμοι και ουκετι ειμι | 8 El ojo que me miraba ya no me verá, pondrás en mí tus ojos y ya no existiré. |
9 ωσπερ νεφος αποκαθαρθεν απ' ουρανου εαν γαρ ανθρωπος καταβη εις αδην ουκετι μη αναβη | 9 Una nube se disipa y pasa, así el que baja al seol no sube más. |
10 ουδ' ου μη επιστρεψη ετι εις τον ιδιον οικον ουδε μη επιγνω αυτον ετι ο τοπος αυτου | 10 No regresa otra vez a su casa, no vuelve a verle su lugar. |
11 αταρ ουν ουδε εγω φεισομαι τω στοματι μου λαλησω εν αναγκη ων ανοιξω πικριαν ψυχης μου συνεχομενος | 11 Por eso yo no he de contener mi boca, hablaré en la angustia de mi espíritu, me quejaré en la amargura de mi alma. |
12 ποτερον θαλασσα ειμι η δρακων οτι κατεταξας επ' εμε φυλακην | 12 ¿Acaso soy yo el Mar, soy el monstruo marino, para que pongas guardia contra mí? |
13 ειπα οτι παρακαλεσει με η κλινη μου ανοισω δε προς εμαυτον ιδια λογον τη κοιτη μου | 13 Si digo: «Mi cama me consolará, compartirá mi lecho mis lamentos», |
14 εκφοβεις με ενυπνιοις και εν οραμασιν με καταπλησσεις | 14 con sueños entonces tú me espantas, me sobresaltas con visiones. |
15 απαλλαξεις απο πνευματος μου την ψυχην μου απο δε θανατου τα οστα μου | 15 ¡Preferiría mi alma el estrangulamiento, la muerte más que mis dolores! |
16 ου γαρ εις τον αιωνα ζησομαι ινα μακροθυμησω αποστα απ' εμου κενος γαρ μου ο βιος | 16 Ya me disuelvo, no he de vivir por siempre; ¡déjame ya; sólo un soplo son mis días! |
17 τι γαρ εστιν ανθρωπος οτι εμεγαλυνας αυτον η οτι προσεχεις τον νουν εις αυτον | 17 ¿Qué es el hombre para que tanto de él te ocupes, para que pongas en él tu corazón, |
18 η επισκοπην αυτου ποιηση εως το πρωι και εις αναπαυσιν αυτον κρινεις | 18 para que le escrutes todas las mañanas y a cada instante le escudriñes? |
19 εως τινος ουκ εας με ουδε προιη με εως αν καταπιω τον πτυελον μου εν οδυνη | 19 ¿Cuándo retirarás tu mirada de mí? ¿no me dejarás ni el tiempo de tragar saliva? |
20 ει εγω ημαρτον τι δυναμαι σοι πραξαι ο επισταμενος τον νουν των ανθρωπων δια τι εθου με κατεντευκτην σου ειμι δε επι σοι φορτιον | 20 Si he pecado, ¿qué te he hecho a ti, oh guardián de los hombres? ¿Por qué me has hecho blanco tuyo? ¿Por qué te sirvo de cuidado? |
21 και δια τι ουκ εποιησω της ανομιας μου ληθην και καθαρισμον της αμαρτιας μου νυνι δε εις γην απελευσομαι ορθριζων δε ουκετι ειμι | 21 ¿Y por qué no toleras mi delito y dejas pasar mi falta? Pues ahora me acostaré en el polvo, me buscarás y ya no existiré. |