ΤΩΒΙΤ - Tobia - Tobit 2

LXX	VULGATA
1 οτε δε κατηλθον εις τον οικον μου και απεδοθη μοι αννα η γυνη μου και τωβιας ο υιος μου εν τη πεντηκοστη τη εορτη η εστιν αγια επτα εβδομαδων εγενηθη αριστον καλον μοι και ανεπεσα του φαγειν	1 Post hæc vero, cum esset dies festus Domini, et factum esset prandium bonum in domo Tobiæ,
2 και εθεασαμην οψα πολλα και ειπα τω υιω μου βαδισον και αγαγε ον εαν ευρης των αδελφων ημων ενδεη ος μεμνηται του κυριου και ιδου μενω σε	2 dixit filio suo : Vade, et adduc aliquos de tribu nostra, timentes Deum, ut epulentur nobiscum.
3 και ελθων ειπεν πατερ εις εκ του γενους ημων εστραγγαλωμενος ερριπται εν τη αγορα	3 Cumque abiisset, reversus nuntiavit ei unum ex filiis Israël jugulatum jacere in platea. Statimque exiliens de accubitu suo, relinquens prandium, jejunus pervenit ad corpus :
4 καγω πριν η γευσασθαι με αναπηδησας ανειλομην αυτον εις τι οικημα εως ου εδυ ο ηλιος	4 tollensque illud portavit ad domum suam occulte, ut dum sol occubuisset, caute sepeliret eum.
5 και επιστρεψας ελουσαμην και ησθιον τον αρτον μου εν λυπη	5 Cumque occultasset corpus, manducavit panem cum luctu et tremore,
6 και εμνησθην της προφητειας αμως καθως ειπεν στραφησονται αι εορται υμων εις πενθος και πασαι αι ευφροσυναι υμων εις θρηνον και εκλαυσα	6 memorans illum sermonem, quem dixit Dominus per Amos prophetam : Dies festi vestri convertentur in lamentationem et luctum.
7 και οτε εδυ ο ηλιος ωχομην και ορυξας εθαψα αυτον	7 Cum vero sol occubuisset, abiit, et sepelivit eum.
8 και οι πλησιον επεγελων λεγοντες ουκετι φοβειται φονευθηναι περι του πραγματος τουτου και απεδρα και ιδου παλιν θαπτει τους νεκρους	8 Arguebant autem eum omnes proximi ejus, dicentes : Jam hujus rei causa interfici jussus es, et vix effugisti mortis imperium, et iterum sepelis mortuos ?
9 και εν αυτη τη νυκτι ανελυσα θαψας και εκοιμηθην μεμιαμμενος παρα τον τοιχον της αυλης και το προσωπον μου ακαλυπτον ην	9 Sed Tobias plus timens Deum quam regem, rapiebat corpora occisorum, et occultabat in domo sua, et mediis noctibus sepeliebat ea.
10 και ουκ ηδειν οτι στρουθια εν τω τοιχω εστιν και των οφθαλμων μου ανεωγοτων αφωδευσαν τα στρουθια θερμον εις τους οφθαλμους μου και εγενηθη λευκωματα εις τους οφθαλμους μου και επορευθην προς ιατρους και ουκ ωφελησαν με αχιαχαρος δε ετρεφεν με εως ου επορευθη εις την ελυμαιδα	10 Contigit autem ut quadam die fatigatus a sepultura, veniens in domum suam, jactasset se juxta parietem, et obdormisset,
11 και η γυνη μου αννα ηριθευετο εν τοις γυναικειοις	11 et ex nido hirundinum dormienti illi calida stercora inciderent super oculos ejus, fieretque cæcus.
12 και απεστελλε τοις κυριοις και απεδωκαν αυτη και αυτοι τον μισθον προσδοντες και εριφον	12 Hanc autem tentationem ideo permisit Dominus evenire illi, ut posteris daretur exemplum patientiæ ejus, sicut et sancti Job.
13 οτε δε ηλθεν προς με ηρξατο κραζειν και ειπα αυτη ποθεν το εριφιον μη κλεψιμαιον εστιν αποδος αυτο τοις κυριοις ου γαρ θεμιτον εστιν φαγειν κλεψιμαιον	13 Nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit, et mandata ejus custodierit, non est contristatus contra Deum quod plaga cæcitatis evenerit ei,
14 η δε ειπεν δωρον δεδοται μοι επι τω μισθω και ουκ επιστευον αυτη και ελεγον αποδιδοναι αυτο τοις κυριοις και ηρυθριων προς αυτην η δε αποκριθεισα ειπεν μοι που εισιν αι ελεημοσυναι σου και αι δικαιοσυναι σου ιδου γνωστα παντα μετα σου	14 sed immobilis in Dei timore permansit, agens gratias Deo omnibus diebus vitæ suæ.
	15 Nam sicut beato Job insultabant reges, ita isti parentes et cognati ejus irridebant vitam ejus, dicentes :
	16 Ubi est spes tua, pro qua eleemosynas et sepulturas faciebas ?
	17 Tobias vero increpabat eos, dicens : Nolite ita loqui :
	18 quoniam filii sanctorum sumus, et vitam illam expectamus, quam Deus daturus est his qui fidem suam numquam mutant ab eo.
	19 Anna vero uxor ejus ibat ad opus textrinum quotidie, et de labore manuum suarum victum quem consequi poterat, deferebat.
	20 Unde factum est ut hædum caprarum accipiens detulisset domi :
	21 cujus cum vocem balantis vir ejus audisset, dixit : Videte, ne forte furtivus sit : reddite eum dominis suis, quia non licet nobis aut edere ex furto aliquid, aut contingere.
	22 Ad hæc uxor ejus irata respondit : Manifeste vana facta est spes tua, et eleemosynæ tuæ modo apparuerunt.
	23 Atque his et aliis hujuscemodi verbis exprobrabat ei.