Livre de Job 14

JERUSALEM	LXX
1 l'homme, né de la femme, qui a la vie courte, mais des tourments à satiété.	1 βροτος γαρ γεννητος γυναικος ολιγοβιος και πληρης οργης
2 Pareil à la fleur, il éclôt puis se fane, il fuit comme l'ombre sans arrêt.	2 η ωσπερ ανθος ανθησαν εξεπεσεν απεδρα δε ωσπερ σκια και ου μη στη
3 Et sur cet être tu gardes les yeux ouverts, tu l'amènes en jugement devant toi!	3 ουχι και τουτου λογον εποιησω και τουτον εποιησας εισελθειν εν κριματι ενωπιον σου
4 Mais qui donc extraira le pur de l'impur? Personne!	4 τις γαρ καθαρος εσται απο ρυπου αλλ' ουθεις
5 Puisque ses jours sont comptés, que le nombre de ses mois dépend de toi, que tu lui fixes un termeinfranchissable,	5 εαν και μια ημερα ο βιος αυτου επι της γης αριθμητοι δε μηνες αυτου παρα σοι εις χρονον εθου και ου μη υπερβη
6 détourne de lui tes yeux et laisse-le, tel un mercenaire, finir sa journée.	6 αποστα απ' αυτου ινα ησυχαση και ευδοκηση τον βιον ωσπερ ο μισθωτος
7 L'arbre conserve un espoir, une fois coupé, il peut renaître encore et ses rejetons continuent de pousser.	7 εστιν γαρ δενδρω ελπις εαν γαρ εκκοπη ετι επανθησει και ο ραδαμνος αυτου ου μη εκλιπη
8 Même avec des racines qui ont vieilli en terre et une souche qui périt dans le sol,	8 εαν γαρ γηραση εν γη η ριζα αυτου εν δε πετρα τελευτηση το στελεχος αυτου
9 dès qu'il flaire l'eau, il bourgeonne et se fait une ramure comme un jeune plant.	9 απο οσμης υδατος ανθησει ποιησει δε θερισμον ωσπερ νεοφυτον
10 Mais l'homme, s'il meurt, reste inerte; quand un humain expire, où donc est-il?	10 ανηρ δε τελευτησας ωχετο πεσων δε βροτος ουκετι εστιν
11 Les eaux de la mer pourront disparaître, les fleuves tarir et se dessécher:	11 χρονω γαρ σπανιζεται θαλασσα ποταμος δε ερημωθεις εξηρανθη
12 l'homme une fois couché ne se relèvera pas, les cieux s'useront avant qu'il ne s'éveille, ou ne soitréveillé de son sommeil.	12 ανθρωπος δε κοιμηθεις ου μη αναστη εως αν ο ουρανος ου μη συρραφη και ουκ εξυπνισθησονται εξ υπνου αυτων
13 Oh! Si tu m'abritais dans le shéol, si tu m'y cachais, tant que dure ta colère, si tu me fixais un délai,pour te souvenir ensuite de moi:	13 ει γαρ οφελον εν αδη με εφυλαξας εκρυψας δε με εως αν παυσηται σου η οργη και ταξη μοι χρονον εν ω μνειαν μου ποιηση
14 car, une fois mort, peut-on revivre? -- tous les jours de mon service j'attendrais, jusqu'à ce que viennema relève.	14 εαν γαρ αποθανη ανθρωπος ζησεται συντελεσας ημερας του βιου αυτου υπομενω εως αν παλιν γενωμαι
15 Tu appellerais et je te répondrais; tu voudrais revoir l'oeuvre de tes mains.	15 ειτα καλεσεις εγω δε σοι υπακουσομαι τα δε εργα των χειρων σου μη αποποιου
16 Tandis que maintenant tu comptes tous mes pas, tu n'épierais plus mon péché,	16 ηριθμησας δε μου τα επιτηδευματα και ου μη παρελθη σε ουδεν των αμαρτιων μου
17 tu scellerais ma transgression dans un sachet et tu couvrirais ma faute.	17 εσφραγισας δε μου τας ανομιας εν βαλλαντιω επεσημηνω δε ει τι ακων παρεβην
18 Hélas! Comme une montagne finit par s'écrouler, le rocher par changer de place,	18 και πλην ορος πιπτον διαπεσειται και πετρα παλαιωθησεται εκ του τοπου αυτης
19 l'eau par user les pierres, l'averse par emporter les terres, ainsi, l'espoir de l'homme, tu l'anéantis.	19 λιθους ελεαναν υδατα και κατεκλυσεν υδατα υπτια του χωματος της γης και υπομονην ανθρωπου απωλεσας
20 Tu le terrasses pour toujours et il s'en va; tu le défigures, puis tu le congédies.	20 ωσας αυτον εις τελος και ωχετο επεστησας αυτω το προσωπον και εξαπεστειλας
21 Ses fils sont-ils honorés, il n'en sait rien; sont-ils méprisés, il ne s'en rend pas compte.	21 πολλων δε γενομενων των υιων αυτου ουκ οιδεν εαν δε ολιγοι γενωνται ουκ επισταται
22 Il n'a de souffrance que pour son corps, il ne se lamente que sur lui-même.	22 αλλ' η αι σαρκες αυτου ηλγησαν η δε ψυχη αυτου επενθησεν