Sapientia - 9

¹“ Deus patrum meorum et Domine misericordiae,
qui fecisti omnia verbo tuo
²et sapientia tua constituisti hominem,
ut dominaretur creaturis, quae a te factae sunt,
³et disponeret orbem terrarum in sanctitate et iustitia
et in directione cordis iudicium iudicaret,
⁴da mihi sedium tuarum assistricem sapientiam
et noli me reprobare a pueris tuis,
⁵quoniam servus tuus sum ego et filius ancillae tuae,
homo infirmus et exigui temporis
et minor ad intellectum iudicii et legum.
⁶Nam, et si quis erit consummatus inter filios hominum,
si ab illo abfuerit sapientia tua, in nihilum computabitur.
⁷Tu elegisti me regem populo tuo
et iudicem filiorum tuorum et filiarum;
⁸dixisti me aedificare templum in monte sancto tuo
et in civitate habitationis tuae altare,
similitudinem tabernaculi sancti,
quod praeparasti ab initio.
⁹Et tecum sapientia, quae novit opera tua,
quae et affuit tunc, cum orbem terrarum faceres,
et sciebat quid esset placitum in oculis tuis
et quid directum in praeceptis tuis.
¹⁰Emitte illam de caelis sanctis tuis
et a sede magnitudinis tuae mitte illam,
ut mecum sit et mecum laboret,
ut sciam quid acceptum sit apud te.
¹¹Scit enim illa omnia et intellegit
et deducet me in operibus meis sobrie
et custodiet me in sua gloria.
¹²Et erunt accepta opera mea,
et diiudicabo populum tuum iuste
et ero dignus sedium patris mei.
¹³Quis enim hominum poterit scire consilium Dei?
Aut quis poterit cogitare quid velit Dominus?
¹⁴Cogitationes enim mortalium timidae,
et incertae providentiae nostrae:
¹⁵corpus enim, quod corrumpitur, aggravat animam,
et terrena inhabitatio deprimit sensum multa cogitantem.
¹⁶Et difficile conicimus, quae in terra sunt,
et, quae in prospectu sunt, invenimus cum labore;
quae autem in caelis sunt, quis investigabit?
¹⁷Consilium autem tuum quis sciet,
nisi tu dederis sapientiam
et miseris spiritum sanctum tuum de altissimis?
¹⁸Et sic correctae sunt semitae eorum, qui sunt in terris;
et, quae tibi placent, didicerunt homines
et salvati per sapientiam sunt ”.